Achter de vitrine van een smalle gevel in centrum Londen liggen boeken, kaartjes en spelen uitgestald. Op een uithangbord staat iets geschreven wat doet vermoeden dat dit geen gewoon boekenwinkeltje is : The School of Life.

Vrijdagavond rond zeven uur, centrum Londen. Terwijl veel Londenaars de pub induiken, stappen tientallen mensen een piepklein winkeltje binnen. Ze lopen rechtstreeks naar de kelderverdieping en van op straat lijkt het boekenwinkeltje om stipt zeven uur weer helemaal leeg. In die kelder is een lezing begonnen met als titel ” How to be an explorer“. Wat volgt is een al even stipt anderhalf uur durend betoog van Ben Saunders, een jonge Brit die wekenlang ging skiën op de Noordpool.

“Erg interessant”, vinden de bezoekers, waarna ze, gesterkt door straffe verhalen, de regen naar huis trotseren. Sommigen blijven hangen en vragen de spreker de oren van het lijf, anderen zoeken hun weg langs boekenrekken.

Sophie Howarth slaat tevreden het tafereel gade. Zij is de bedenker van deze plek die ze The School of Life noemde. Het idee ontstond twee jaar geleden. “Wat als de universiteit van het leven nu eens echt zou bestaan ? Hoe zou die er dan uitzien ? Ik vond dat het een winkel moest zijn. Daar kun je eender wanneer binnen springen. En er mochten niet alleen lezingen georganiseerd worden. Mensen moeten dingen doen die ze normaal ook doen, maar met een extra dimensie : op vakantie gaan, een wandeling, dineren… En het moest grappig zijn.”

En dus kunnen mensen zich in de winkel inschrijven voor een weekend wolken kijken, een filosofiefietstocht, fotografiewandeling door Londen, of een ontdekkingsweekend met filosoof Alain de Botton naar de luchthaven van Heathrow. Wie wil, kan brood bakken, stadstuinieren, meegaan op conversatiediners of naar een evenement met de titel How to make a difference ? Er wordt boekenadvies gegeven en er zijn de diepgaande weekends rond een van de vijf hoofdthema’s van The School of Life : play, work, love, politics en family.

Waarom zou je Plato lezen ?

Het is geen toeval dat Howarth het woord ‘school’ gebruikt. “Ook die andere betekenis van het woord, een collectief van ideeën waarrond mensen samenkomen, is belangrijk.” verduidelijkt ze. De mensen die ze rond zich verzamelde, zijn niet de minsten onder de hedendaagse denkers, schrijvers, artdirectors en consultants, onder anderen Mark Vernon, Tom Hodgkinson, Alain de Botton en Martin Parr (zie ook interview op p. 22). Sommigen geven regelmatig les, anderen zijn vooral adviserend. “Die mensen zijn echt cruciaal”, vindt Howarth. “Zij brengen de dagelijkse ideeën aan. Iedereen kan meedenken : ingenieurs, filosofen, acrobaten, denkers. Als je twee dagen met een van hen doorbrengt, moet je je helemaal geïnspireerd voelen. Er is veel soft stuff rond zelfhulp, betekenisloze rommel. Ik wil een kleine plek blijven met echt goede ideeën, geen grote plek met redelijk goede ideeën.”

Haar formule blijkt, negen maanden na de opening, aardig te lukken : meer dan drieduizend mensen volgden al cursussen en lezingen en The School of Life stuurt nieuwsbrieven naar tienduizend e-mailadressen. Sophie Howarth raakte een gevoelige snaar ? “Blijkbaar, maar eigenlijk is er weinig nieuw aan de informatie die wij geven. We brengen gewoon alles samen in een winkel en we maken die grote en geweldige ideeën minder eng. Neem nu Plato. Iedereen kan zijn ideeën vinden. Maar waarom zou je Plato beginnen te lezen ? Toch alleen maar als je weet dat hij iets interessants te zeggen heeft over iets waar je mee bezig bent : vriendschap, rivaliteit, eenzaamheid.”

“Ik wilde absoluut vermijden dat de School een modeverschijnsel zou worden. Ik wilde onderwerpen die niet alleen nu relevant zijn. Maar die tweeduizend jaar geleden al relevant waren en dat over tweeduizend jaar nog steeds zullen zijn. Die inhoud vroeg flink wat onderzoek. Ik wilde de informatie uit de academische wereld, maar veel levendiger en vooral relevanter gebracht. Ik zie deze plek als een apotheek, waar iedereen langs kan komen met kleine alledaagse problemen. Mensen stellen zich vragen als ‘Vinden mijn collega’s me wel leuk ?’ – ‘Heb ik wel genoeg seks ?’ – ‘Is het erg dat ik eigenlijk over veel zaken helemaal geen mening heb ?’ – ‘Ik weet eigenlijk niet goed wat ik komend weekend moet doen.’ Zaken waar je je een beetje voor schaamt om toe te geven. Dat is misschien ons geheime wapen : we geven eerlijk toe waar we mee zitten. Ik wilde het bovendien allemaal erg mooi brengen. Opleiding is zelden mooi. Noch-tans gaat opleiding altijd over communicatie, en daarin is schoonheid en vormgeving belangrijk.”

Maak het leven boeiend

“Er is iets mis met een maatschappij als een persoon die op zijn 25 vastzit in een job het gevoel heeft dat het te laat is om te veranderen. Een indrukwekkend aantal mensen is ongelukkig, maar heeft het gevoel niets te kunnen veranderen. Het vraagt moed, natuurlijk. We willen mensen aanmoedigen om het dagelijkse leven zoals het is op een andere manier te bekijken. Maar ook om het dagelijkse leven zélf interessanter te maken.”

Vooral dertigers vinden de weg naar The School of Life. “Logisch misschien, ik ben 33 en ik ben vertrokken van wat ik zelf boeiend vind. Er is het meest vraag naar de thema’s Work en Play. Werk gaat over het gebruiken van je talenten en hoe je een verschil kunt maken in de wereld, dus het is begrijpelijk dat mensen daarmee zitten. Trouwens, als je een goede job hebt, krijg je de rest van je leven ook makkelijker georganiseerd. Het thema Play spreekt sowieso aan : spelen en je amuseren met vreemden. Londen is een grote stad, je maakt hier niet zo gemakkelijk nieuwe vrienden. En de vakanties zijn populair omdat je eens een dag of een paar dagen iets helemaal anders kunt doen. Het is een soort alledaags toerisme, zich verbazen over alledaagse dingen. Iedereen heeft wel ergens een zotte kant, maar die kant voeden en in actie zetten, kan al eens moeilijk zijn.”

“Van het begin af was het duidelijk : ik wil geen subsidies. Dat betekent dat we commercieel moeten denken. Als ons publiek het niet wil, dan kan ik het niet doen. Daar houd ik wel van.” Sophie Howarth droomt van andere kleine winkels in de wereld. “The School of Life heeft een zeer eerlijke en emotionele component en daar zijn Britten traditioneel niet echt sterk in. Maar het werkt hier wel. Ik ben benieuwd of het in andere landen ook zou werken. Australiërs, Noord-Europeanen en Nederlanders vinden alvast hun weg tot hier. In elk geval : we hebben net de Breakfast Club opgericht, ik breid verder mijn lerarenkorps uit en ik begin stilaan te denken over nieuwe thema’s : dood bijvoorbeeld. Of geld.”

–

Info : www.theschooloflife.com

Door Leen Creve – Foto’s Charlie De Keersmaecker