Ik ben een ramp als ik op een podium sta, ik ga echt dood. Negen jaar toneelschool heeft daar niets aan veranderd. Een publiek toespreken is ook veel confronterender dan voor een donkere zaal optreden. Dat ik won, was dan ook een totale verrassing voor mij.

Zielig vind ik ze, mensen die zo hard hun best doen om ergens bij te horen dat ze vergeten wie ze zijn. Door een heel persoonlijke draai te geven aan het opgelegde thema Fitting in orstanding out heb ik geprobeerd een speech te schrijven die het publiek echt zou raken.

Tegen de stroom ingaan, het zit in de familie. Net als mijn grootvader en mijn moeder ga ik mijn eigen weg, zonder me veel aan te trekken van wat buitenstaanders van mij denken. Ik heb geleerd dat je altijd voor je mening mag uitkomen, zolang je het op een correcte manier doet.

Maar ook een buitenbeentje wil ergens bij horen. Mijn vriendenkring is verscheiden, maar hecht. Mensen die mij accepteren zoals ik ben, bij wie ik me goed voel. Wij gaan voor elkaar door het vuur, staan altijd klaar voor elkaar. Die houvast heb ik heel erg nodig.

Met mij kun je maar beter niet in debat treden. Wellicht schrik ik mensen af door het vuur waarmee ik mijn standpunten verdedig, vinden ze me daardoor arrogant. En het is waar : ik ben een doordrammer, ik heb niet graag ongelijk.

Van jongs af aan ben ik verslaafd aan boeken. Elke dag lees ik in het Engels, dat helpt enorm om een taal te leren tot het niveau dat je erin denkt zonder te hoeven vertalen. Veel heb ik te danken aan mijn huidige en vroegere leraressen, die echt met ons begaan zijn. Voor leerkrachten die je respecteert doe je beter je best.

Niet dat ik elke zondag naar de kerk ga, maar ik ben wel gelovig. Geloof fascineert me, hoe ver mensen kunnen gaan in hun overgave aan iets waarvoor er geen bewijzen bestaan. Niet voor niets zijn geloof en mysterie dé thema’s van mijn lievelingsschrijfster Anne Rice.

Schrijven doe ik veel en voor mijn plezier. Via Gaia Online kun je een avatar kiezen en verhalen schrijven waarop anderen kunnen inpikken. Het is mijn manier om mijn liefde voor schrijven en literatuur te delen met mensen over de hele wereld die ik anders nooit zou ontmoeten.

Als ik aan iets een hekel heb, dan is het aan oppervlakkigheid. Zelf praat ik gemakkelijk over mijn ideeën en gevoelens en ik verwacht dat dan ook van anderen. Als iemand een mening heeft die ik niet kan plaatsen, dan wil ik daar alles over weten.

Ik wist al vroeg dat ik lesbisch was. Dat is niet iets waar je thuis tijdens het avondeten even over begint. Om de schok te verzachten zei ik eerst dat ik biseksueel was. En ja, als een jongen interesse toont, probeer ik daarin mee te gaan, maar verder dan samen praten en rondhangen gaat het echt niet.

Jammer dat homoseksualiteit nog altijd in de taboesfeer zit. Toen het in de lessen godsdienst ter sprake kwam, merkte ik pas hoeveel onwetendheid en enggeestigheid erover bestaat. Toch voel ik me volledig geaccepteerd in mijn klas. Dat ik van in het begin rechtuit en zonder schaamte voor mijn geaardheid uitkwam, heeft wel geholpen, denk ik.

Que sera sera. De huidige crisissfeer maakt me soms onzeker over de toekomst, maar laat ik me eerst maar concentreren op het behalen van mijn diploma. Steeds meer mensen hebben tegenwoordig behoefte aan geestelijke bijstand, een reden te meer om psychologie te gaan studeren.

Leila Laurijssen (18), leerling van Sint-Ludgardis in Merksem, verdedigt op 21 mei in Londen de Belgische kleuren op de English Speaking Union International Public Speaking Competition 2009 waaraan jongeren uit de hele wereld deelnemen.

Door Linda Asselbergs / Foto Charlie De Keersmaecker