Wij zijn ons verleden. ‘Wat een chaotisch leven leid jij toch’, heb ik vaak moeten horen. Omdat ik een turbulente jeugd had, met veel onzekerheid en voortdurend ruziënde ouders, leefde ik alsof elk moment het tapijt van onder mijn voeten getrokken kon worden.
Kansen moet je grijpen. Op mijn eenentwintigste had ik mijn eigen restaurant. Maar ik had geen zin om eeuwig in de horeca te blijven hangen. Van een vriendje dat voor een reclamebureau werkte, hoorde ik dat ze daar een polyvalente assistente nodig hadden. ‘Dat ben ik’, wist ik, ook al kende ik niets van het vak. Zelfs mijn middelbare school had ik niet afgemaakt. Maar een gratis proefweek, hoe konden ze dat weigeren? De rest was keihard werken, ik wilde geen mislukkeling zijn.
Mensen schamen zich veel te veel voor de fouten die ze maakten. Een ontslag,een mislukte relatie, een faillissement : hoe moeizaam gaan velen daar mee om. Terwijl we allemaal verkeerde keuzes maken. Goed, ik ben ooit met foute mensen in zee gegaan. Maar daar heb ik veel uit geleerd en nu heb ik wél fantastische businesspartners.
Ik ben niet het type dat confrontaties uit de weg gaat. Ik lig liever bloedend op de vloer dan bang in een hoekje weg te kruipen. Dat geef ik mee aan mijn zoontje Jack, een kind uit een township in Zuid-Afrika. Hij is nu in het stadium van de grote existentiële vragen: ‘Waarom zorgde mijn biologische moeder niet voor mij ?’ De aanvaarding is moeilijk, maar we praten erover. We vegen de problemen niet onder de mat.
Jack koos mij als moeder. Mensen die mijn verhaal voor het eerst hoorden, maakten er weleens hun eigen versie van. Ik was in de townships op zoek gegaan naar een kind, zoals je een hondje uit een asiel gaat halen. Omdat het zo ver van de waarheid stond, kwetste mij dat. Ik wilde geen kind toen ik Jack ontmoette, er was geen plaats voor in mijn leven. Maar vanaf het eerste moment was er een bijzondere band tussen ons. Hij maakte een moeder van mij.
Het heeft lang geduurd voor ik in de liefde durfde te geloven. Omdat ik als kind enkel chaos en destructie kende, kon ik mij dat niet voorstellen : een man en een vrouw die elkaar graag zien en die bij elkaar blijven. Vaak was ik eenzaam zonder het te willen toegeven. Nu ik met Sanjay samen ben, weet ik hoeveel sterker je als mens bent als je je geliefd voelt en wel en wee kunt delen.
De geboorte van Oscar haalde mij totaal onderuit. Tweeënveertig was ik, dokters hadden mij weinig kans op een zwangerschap gegeven. Na de bevalling had ik last van angstaanvallen. ’s Nachts wakker worden en in paniek luisteren of het kind nog ademt. Want dat is toch het enige point of no return in het leven : een geliefd wezen dat doodgaat.
Het is niet rustiger geworden in mijn leven, maar wel in mijn hoofd. Ik heb een man dieblijft, fantastische kinderen, de zaken gaan goed, mijn boek ligt in de winkel. Wat ik geleerd heb ? Te leven in het moment en mijn ego thuis te laten als ik ga werken. De echte voldoening haal je uit het contact met anderen. Wat ik mijn kinderen meegeef ? Dat je meer spijt hebt van de dingen die je niét dan van de dingen die je wél gedaan hebt.
LEILA FISHER (ANTWERPEN, 1967) IS EXECUTIVE PRODUCER VAN ELECTRIC ZOO, GESPECIALISEERD IN RECLAMEFILMS. IN HET MEESLEPENDE ‘MIJN NAAM IS JACK’ VERTELT ZE HOE ZE ALS AVONTUURLIJKE CARRIÈREVROUW IN KAAPSTAD TERECHTKWAM, WAAR EEN ZWART JONGETJE UIT EEN TOWNSHIP HAAR HELE BESTAAN OVERHOOP GOOIDE. LEILA LEEFT NU GELUKKIG SAMEN MET HAAR MAN VAN INDISCHE AFKOMST SANJAY, JACK (11) EN OSCAR (2 oe). UITGEVERIJ MANTEAU, 243 P., 19,95 EURO.
DOOR LINDA ASSELBERGS & FOTO DEBBY TERMONIA
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
