Lege zolder

Als je laatste ouder gestorven is, komt de vraag: wat doen we met de spullen? Het leegmaken van het ouderlijk huis fascineerde de Nederlandse schrijver Dick Wittenberg zodanig dat hij vijf jaar zocht naar een familie die hij mocht volgen tijdens dit proces. Het overlijden van zijn eigen moeder en de nasleep ervan vond Wittenberg zo overweldigend dat die periode uit zijn geheugen lijkt gewist. Ook zijn vrienden hoorde hij zelden vertellen over hun ervaringen. “Als het rouwen en afwikkelen van een nalatenschap zo’n bewogen proces is, waarom zijn er dan geen bibliotheken over volgeschreven? Is het misschien te privé, te kwetsbaar, te delicaat?” schrijft Wittenberg in zijn boek.

Spullen opruimen voor je dood kan het proces voor de nabestaanden verlichten. Vier jaar geleden besloten mijn ouders het ouderlijk huis te verruilen voor een appartement. Dat moest nog gebouwd worden, dus hadden mijn broer, zus en ik tijd om te wennen aan het idee en onze oude kamers leeg te maken. Het was fijn om al rommelend in dozen en bladerend door fotoboeken het verleden weer even nu te laten zijn, zonder heftige rouwemoties te voelen. Toen de inboedel fel geslonken was en de verhuiswagen opdaagde, na een jaar van vele laatste keren vieren, voelde het alsof we samen een deadline hadden gehaald voor mijn ouders op vakantie konden.

“Opruimen voor je doodgaat doe je uit liefde voor wie achterblijft én voor je spullen”, schrijft Wittenberg. Ik hield er alleszins een lege zolder en een vol hart aan over.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content