Het verhaal van mijn jeugd leest als het script van een emotionele familiefilm. Mijn moeder was een gevoelig iemand die vele hoogten en laagten kende. Mijn vader gebaarde achter haar rug altijd “ssstt, het is niet erg, straks is ze weer kalm.”

Ik vond het geweldig om voor de klas een spreekbeurt te geven. Ik wist dat ik daar goed in was en kon daar enorm van genieten. Ik heb theater altijd een waanzinnig interessante wereld gevonden.

Plots wou ik weg van alles, alles zat tegen. Daarom verhuisde ik in de jaren tachtig naar Engeland, om er enkele maanden te blijven. Het is uiteindelijk elf jaar geworden. Ik gaf er les en acteerde.

Ginder ben ik weer twintig jaar jonger geworden. Vanaf nul herbeginnen is zeer spannend. Je wordt zeer creatief van zo’n beslissing, het maakt een ongekende energie vrij. Ik zou die jaren voor geen geld willen inwisselen.

In Engeland bestaat geen hokjesdenken in de acteerwereld. Iemand die voor televisie werkt, is niet minder dan iemand die in het grote theater speelt. Dat was heel bevrijdend. In Vlaanderen denkt men helaas anders.

Na de dood van mijn moeder in 1994 besefte ik dat ik weer moest thuiskomen. Ik kreeg toen het aanbod om de rol van Marianne te spelen in Thuis en dus was mijn terugkeer beslist.

Als ik jaarlijks Ć©Ć©n personage kan spelen naast Marianne, is dat voldoende. Gewoon om even een frisse neus te halen. Daarnaast ben ik bijna fulltime bezig met lesgeven aan het Conservatorium in Brussel.

Ik doceer er bewegingsleer, mijn stokpaardje. Ik heb ontdekt hoe waardevol en juist die bewegingsanalyse is. Het heeft te maken met volwassen worden en inzicht krijgen in jezelf en de wereld rond je. Mijn lerares Lea Daan zei altijd : “Je hoeft dat nu nog niet te snappen, later zal je lichaam zich dat wel herinneren.”

Of ik dan het antwoord ken op de vraag wat de mens beweegt ? Het ‘ik’, onze overlevingsdrang. Ik raad mijn leerlingen altijd aan om Massa en macht te lezen, van Nobelprijswinnaar literatuur 1981 Elias Canetti. Die man heeft fantastisch geanalyseerd hoe de mens in elkaar zit. Ik wou dat ik hem ooit ontmoet had. Ik kan me bijvoorbeeld afvragen waarom iets als het Heizeldrama gebeurt. Wat beweegt de mens, wat leidt tot deze gebeurtenis ?

De rol van Marlene Dietrich die ik ga vertolken, is geen kattenpis. Toen ik het boek las dat haar dochter over haar schreef, dacht ik : “Ik wil dit mens niet spelen.” Maar daarna lees je andere boeken en besef je dat de waarheid genuanceerder is. Uiteindelijk krijg je toch sympathie voor het personage. Marlene was zeer gedisciplineerd naar zichzelf en anderen toe, en tegelijk ook enorm bezorgd.

Was ik geen actrice geworden, dan zat ik nu met mijn handen in de aarde. Mijn belangstelling voor archeologie is groot. Ik wil altijd weten waar alles vandaan komt.

Ik ben zo iemand die binnenkijkt in andermans huis. Als het enigszins kan, ga ik zelfs zeggen hoe de inrichting beter kan. Ik ben nogal een moeial. Ik zal ook nooit een huis bouwen, maar altijd een oud huis kopen. Daar zit zoveel ziel in.

Ik vind dat een mens zichzelf nauwelijks kent. Daarom ben ik nogal terughoudend in het geven van diepte-interviews die peilen naar de essentie van mijn persoon. Waarom zou je het achterste van je tong laten zien ? Mensen willen je toch enkel zien zoals het hen bevalt. Marlene geeft op het einde van ons stuk een interview waarin ze zegt : “Doe ze de groeten in New York, en geloof niet alles wat je over mij schrijft.” Prachtig, toch ?

Leah Thys (61) speelt de rol van Marlene Dietrich in

het muziektheaterstuk ‘Marlene’ dat op

1 september in premiĆØre gaat in de Rode Zaal van de Fakkel in Antwerpen.

Info en tickets : 03 232 14 69.

Door Elke Lahousse

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content