Ik hield gewoon van swingjazz. Ik begon nummers te schrijven, verzamelde zeven vrienden-muzikanten rond me, we trokken – geheel in bigbandstijl – kostuums en een kleedje aan, en voilà : Lady Linn and her Magnificent Seven. Ik weet dat velen er een uitgekookt concept achter vermoeden. Maar het is echt heel naturel ontstaan.

Ik wou eigenlijk klassiek pianiste worden. Tot mijn zestiende. Toen speelde ik keyboards in een bandje met vrienden van de scouts. Iemand moest zingen, dus deed ik dat maar. En dat viel geweldig mee. Ik had snel door dat zingen me net iets beter afging dan piano. En dus werd het zang toen ik op mijn achttiende naar het Gentse conservatorium trok. Al speel ik nog altijd heel graag piano. Elk nummer ontstaat zo trouwens.

Ik heb onrust nodig om nummers te schrijven. Uitersten : ofwel heel gelukkig, ofwel down. Ik mis het trouwens, muziek schrijven. In drukke periodes zoals nu komt dat er niet van. Je doet het nu eenmaal niet tussen de soep en de patatten. Ik moet alleen kunnen zijn. Ook om de teksten te schrijven. En dat frustreert me de laatste tijd wel. Er komt zoveel bij kijken, bij het muzikantenleven. Zoveel dat niets met muziek van doen heeft. Terwijl ik eigenlijk vooral en alleen maar muziek wil maken.

Vraag alstublieft niet mijn mening over de grote wereldvraagstukken. Ik vind dat zo’n vreemd gegeven. Omdat ik op een podium sta en een bekend gezicht begin te krijgen, wordt mijn mening gevraagd over de zotste dingen. Vraag me al wat je wilt over muziek, maar niet wat ik denk over de politiek in het Midden-Oosten. Waarom zou mijn mening daarover meer waard zijn dan die van mijn buurvrouw ? Vraag zoiets aan professoren en andere slimme mensen die weten waarover ze praten, er zijn er genoeg.

Het succes is nogal overweldigend. Ik prijs mezelf gelukkig, wees maar zeker. Ik weet hoe lastig het is als je maar geen erkenning krijgt. Ik heb gezien hoe vrienden-muzikanten prachtige platen maakten en toch maar niet op de radio werden gedraaid. Dat is hard. Je hebt er je hart en ziel in gelegd, veel tijd en geld in geïnvesteerd ook, en dan word je gewoon niet opgepikt. Frustrerend, zeker als je hoort hoeveel crap wél de radio haalt.

Ik heb wel de neveneffecten van een podiumbestaan onderschat. Als je een beetje een bekend gezicht begint te krijgen, spreken mensen je soms zomaar aan. Op straat, op café. Als dat gebeurt wanneer ik met vriendinnen op stap ben, geneer ik mij enorm. Zij zijn ook goed bezig, doen bijvoorbeeld mooie dingen in de fotografie. Waarom moet het dan per se over mij gaan ? Of zoals gisteren. Mijn vriend, die drummer is, trad op. En na het concert wilden mensen voortdurend over mij praten. Ik voel me daar echt ongemakkelijk bij.

Soms is het alsof ik twee tegenstrijdige verlangens heb. Toen ik onlangs in New York was, dacht ik : ‘Wow, zo’n stad. Kom hier enkele jaren wonen, probeer op te treden, leg contacten met muzikanten, lanceer die carrière internationaal.’ En bijna tegelijkertijd was er die inwendige advocaat van de duivel : ‘Is het dat wel wat je gelukkig zou maken ? Zou je je vrienden en familie niet missen ? Liefde en vriendschap zijn toch het belangrijkste in het leven ?’ Enfin, wellicht is dat een tweestrijd waar elke vrouw mee worstelt. Een man misschien ook, al kan die wellicht toch beter kiezen. Ik weet het niet. Maar goed, een compromis tussen beide lijkt me ideaal. En lukt voorlopig ook perfect.

Ik kan niet alleen zijn. Ik wil mijn lief bij me. Of mijn vrienden. Familie. Behalve uit muziek haal ik echt alle geluk uit mensen. Ik wil zeker ook kinderen. Nu nog niet, maar ik kijk er alvast wel al heel erg naar uit.

Zingen is als eten en drinken voor me. Ik kan niet zonder. Dat ik er mijn brood mee verdien, maakt me een ongelooflijk zondagskind. Ook uit de zanglessen die ik geef, haal ik nog altijd heel veel voldoening. Zolang ik maar kan musiceren. Meer vraag ik niet.

Lien De Greef (28) staat met Lady Linn and her Magnificent Seven op zondag 5 juli op

Rock Werchter. Samen met Howie Dunham, aka DJ BUZZ, werkt ze ook aan een nieuwe elektropopplaat van de band Skeemz. Info : www.ladylinn.be

Door Guinevere Claeys / Foto Charlie De Keersmaecker