Pierre Salinger was White House Press Secretary onder JFK.

Zijn verschijning bepaalde mee het mediagebeuren van de sixties.

Cubaanse rakettencrisis, Varkensbaai, Berlijn – hij kwam het annonceren of expliceren

op het wit-zwart van onze beeldschermen. Brio en flair, golden Kennedy boy.

Na een premature carrière als senator voor Californië vestigde hij zich in Parijs –

sterreporter voor L’Express, correspondent voor ABC News,

flamboyant en rad van tong, kortom le ricain sympa.

Veertig jaar later ontmoet ik dit icoon mijner jeugd in het plaatsje Le Thor,

zo’n twintig kilometer van Avignon.

Le Thor is in de Provence beroemd als geboorteplek van Michèle Torr, kunstenares van Het Levenslied

en dichter bij ’t volk dan haar kwelende concurrente uit Avignon, Mireille Matthieu.

Torr, une vraie femme, heeft geleden, ze draagt de littekens van vele venten.

Salingers vierde vrouw Poppy runt er een prachtige chambre d’hôtes, La Bastide Rose.

(www.bastiderose.com – kamers 120 / 160 euro, suites 165 / 275 euro).

Het imposante gebouw ligt aan een vertakking van de Sorgue

en was in de zeventiende eeuw een papierfabriek.

Poppy is een vrolijke flapuit, ze compenseert de allengs grotere stiltes van Pierre.

Ze gidst ons door het huis, vol memorabilia van de Kennedy Era.

Overal foto’s met stilaan gebleekte opdracht. Ontmoetingen, handdrukken, conversaties –

Adenauer, Macmillan, Thatcher, Grace Kelly. Covers waarop de peinzende gastheer.

In het toilet naast de salon hangen eretitels en de erkentelijkheid van de staat Israël.

Er heerst grote gastvrijheid. Je mag de inner circle betreden.

Op het grasperk blinken beelden in het opportunistische zomerlicht.

Museale sculpturen van Pablo Gargallo, Lallane

en de Belgen Pol Bury en Jean-Paul Laenen.

Volgend jaar hoopt Poppy op een expositie van Niki de Saint Phalle.

Ze prutst wat aan een grote kinetische fontein van Bury,

bollen in chroomstaal tollen onder een waterstraal naar wankel evenwicht.

C’est très délicat, zegt ze, terwijl ze een bol in een andere positie kantelt.

Ze mist een vingerkootje. Afgebeten door een verschrikte poes.

Tekst en aquarel Jan Vanriet