Kuramata zou in totaal zo’n 180 meubels hebben ontworpen. Tijdens zijn gloriedagen, in de eighties, zou hij een ontwerp per dag hebben gemaakt.

1. Pyramid Furniture (1968)

Kuramata gebruikte acryl voor meubilair en winkelinterieurs, een materiaal dat misschien nog transparanter is dan glas. De lades in deze kast lijken te zweven in het luchtledige.

2. Furniture In Irregular Forms (1970)

Met zijn serie meubilair met onregelmatige vormen, uit het begin van zijn carrière als zelfstandig designer, trachtte Kuramata herkenbaar meubilair te transformeren tot iets onherkenbaars. De kasten Side 1 en Side 2 zijn opgenomen in de catalogus van de Italiaanse fabrikant Cappellini.

3. Glass Chair (1976)

Kuramata zocht in zijn werk vaak naar het kritische punt waar, in de woorden van Ettore Sottsass, “materiaal licht wordt, en gewicht lucht.” Het spectaculairst aan deze stoel is de manier waarop de stukken glas aan elkaar zijn gehecht (met een destijds nieuw kleefmateriaal, Photobond 100). Geen schroeven, want die waren volgens Kuramata visueel niet puur genoeg. De stoel lijkt breekbaar en niet te vertrouwen, maar is perfect bruikbaar. Gelimiteerde oplage van veertig exemplaren, gemaakt door Mihoya in Japan. Een exemplaar werd in september bij Christie’s geveild voor bijna 40.000 euro.

4. Kyoto (1983)

Kuramata werkte in de jaren tachtig geregeld met terrazzo, een hard materiaal waarin hij brokjes gekleurd glas of staal verwerkte (hij noemde zijn variant Star Piece terrazzo). Voor modeontwerper Issey Miyake, in het grootwarenhuis Matsuya in de wijk Ginza, gebruikte hij anno 1983 het materiaal voor de vloer, de muren en het meubilair. Met als resultaat een uniforme achtergrond waarin de kleren des te meer opvielen. In 1984 ontwikkelde Kuramata voor een shop van Miyake in New York een vijf millimeter dik terrazzo gemaakt met fragmenten van stukjes glas van gebroken colaflesjes. Het materiaal werd gebruikt voor de muren, die aan de achterkant werden verlicht. Het koffietafeltje Kyoto was een ontwerp voor Memphis.

5. Twilight Time (1985)

Nog een transparant meubel, een tafel op drie poten (die van ver lijken op visnetkousen), gemaakt in glas en metaal. Simpel, maar efficiënt. Kuramata werkte voor dit meubel voor het eerst met staalweefsel (steel mesh), een materiaal dat hij enkele maanden later op magistrale wijze gebruikte voor How High The Moon (zie verder).

6. How High The Moon (1986)

Misschien de grootste hit van Kuramata : vorm gereduceerd tot een strikt minimum, uitgevoerd in geweven staaldraad. Door de perforaties is de stoel transparant en licht : een schaduw van zichzelf. De naam komt van een nummer van Duke Ellington. In productie bij Vitra.

7. Miss Blanche (1988)

Oorspronkelijk ontworpen voor een tentoonstelling tijdens de Tokyo Designer’s Week in 1988, en geïnspireerd door A Streetcar Named Desire, het toneelstuk van Tennessee Williams (verfilmd door Elia Kazan met Vivien Leigh en Marlon Brando). De goedkope kunstrozen in de stoel van transparant acryl symboliseerden volgens Kuramata de breekbaarheid en de ijdelheid van Blanche Dubois, het belangrijkste personage in het stuk (maar blijkbaar verwijzen de bloemen ook naar de jurk die Leigh draagt in de film). Kuramata identificeerde zichzelf in zekere zin met de tragische Blanche, aldus zijn weduwe. De stoel werd uitgebracht in een beperkte oplage van 56 exemplaren door het Japanse bedrijf Ishmaru en is thans een fortuin waard.

Een variant, de Feather Stool, werd ontworpen voor Spiral, een complex van galerij en winkelcentrum in Tokio. De veren zweven als het ware in een transparant blok acryl. De stoel, waarvan niet meer dan veertig exemplaren bestaan, is in het bezit van een handvol museumcollecties, van Wenen tot Mexico City. Begin september werd een exemplaar verkocht tijdens de allereerste designveiling van Christie’s in New York. Prijs : 60.000 euro.

8. Panacée (1989)

Tapijt ontworpen voor een tentoonstelling bij de galerie van Yves Gastou in Parijs. Het motief : fruitvormige snoepjes, door een vriend van Kuramata meegebracht uit New York. De snoepjes werden over een kopieermachine gestrooid. Het resultaat diende als schets. Het tapijt heeft een zeker reliëf, voor een tactiel interessante ervaring.

9. Laputa (1991)

Een later ontwerp van Kuramata, ontworpen als onderdeel van een slaapkamer voor de tentoonstelling Dolce Stil Novo in Firenze. Het extra lange bed (het enige dat hij heeft gemaakt) is genoemd naar een vroege animatiefilm van Hayao Miyazaki, geïnspireerd door het drijvende eiland uit het werk van Jonathan Swift. Laputa is een assemblage van twee ordinaire hospitaalbedden, geherinterpreteerd als een droommachine. Kuramata stuurde de schetsen voor zijn slaapkamer naar Andrea Branzi, de samensteller van de tentoonstelling, maar overleed kort daarop.