Pers- en promotieverantwoordelijke Falke

Vroeger werkte ik voor ontwerpers als Jil Sander, en toen ging het ineens om kousen… Dat leek me in het begin wel héél onglamoureus. Maar mijn grote geluk was dat ik me als eerste mocht bezighouden met persrelaties, dus ik kon van nul beginnen. Het is heerlijk om dan de resultaten van je werk te zien.

Mijn man Paul leerde ik kennen in New York. Maar toen zijn vader stierf, moest hij het bedrijf overnemen en wilde hij heel graag dat ik met hem mee zou gaan naar Schmallenberg. Nadat ik eerst nog een tijdje in Parijs had gewoond, wilde ik het dan toch proberen, al was dat heel moeilijk. Het is een klein dorp met niets anders dan Falke. Dan duikt daar ineens het vriendinnetje op als persattaché. Maar uiteindelijk voelde ik me er snel aanvaard.

Ontsnappen kan, door ons appartement in Parijs. Als je een beetje creatief van aard bent, heb je het soms nodig andere dingen te zien. Ik breng er best veel tijd door. Ook voor zaken, maar dat zou je net zo goed een handig excuus kunnen noemen.

Toen ik net uitging met Paul, droeg ik op een benefiet een zwart jurkje, net als iedereen, met daaronder nylons met de handtekening van Karl Lagerfeld. De volgende dag stonden we op de voorpagina van Bild. Natuurlijk omdat Paul bekend is, maar ook omdat die kousen het enige bijzondere waren die avond. Ze kunnen het verschil maken.

Voor de fotoshoots kies ik niet langer zelf welke nieuwe kousen we zullen tonen. Ik had altijd het gevoel dat ik een gewone smaak heb, maar dat is blijkbaar niet zo. De stukken die ik kies, zijn altijd het minst populair.

Mijn moeder nam mijn zus en mij vroeger twee keer per jaar mee naar Italië en Parijs, de enige plaatsen waar ze haar kleren kocht. En als mijn grootouders op reis gingen naar Sicilië, moesten zij altijd gouden ballerinaschoentjes meebrengen, want die bestonden bij ons niet. Ze vond het heel belangrijk dat we er netjes uitzagen.

De eerste vrouw die aan de universiteit van Berlijn journalistiek studeerde, was mijn grootmoeder. Ze was getrouwd maar deed wat ze wilde, dat heeft me geïnspireerd. Zo bleef ze nooit langer dan vier weken in Duitsland, en had ze zelfs enkele jaren een huis in Kasjmir. En ze nam ons mee op haar verre reizen, door haar heb ik heel Azië gezien.

Tijdens mijn studies politiek en internationale handel koos ik een vak dat me erg interesseerde : Oost- en West-Duitsland. Het was zo bevreemdend en spannend om bijvoorbeeld door een transitzone naar Berlijn te rijden. Nu kun je je dat niet meer voorstellen, maar ik blijf het bijzonder vinden om zomaar Berlijn te kunnen doorkruisen.

Bij de val van de Berlijnse muur was ik in New York ! Eén groot feest, wekenlang, het spijt me echt dat ik dàt heb gemist. Zes maanden later deelde ik in München een flat met een vriendin, toen ze op een avond thuiskwam met twee wildvreemden. Dat bleken mensen uit het oosten te zijn die geen plek hadden om te slapen. Heerlijk was dat, iedereen was zo gelukkig.

In een boek dat we een tiental jaar geleden publiceerden, stond een fantastische foto van een zwarte man in sportkledij. We kregen toen een heleboel telefoontjes van overal ter wereld, mensen konden dat niet op prijs stellen. Kun je je dat voorstellen ? Het is vreselijk, maar kijk eens om je heen : in advertenties voor kousen zie je nooit een zwarte.

Sokken onder de kerstboom lijken me een vreselijk idee. Ik heb nog nooit een paar als kerstcadeau gegeven, zelfs vóór het Falketijdperk in mijn leven. Een cadeau mag niet nuttig zijn. Wel iets wat je heel graag wilt, maar dat je nooit voor jezelf zou kopen.

Kristina Falke (42) is de internationale pers- en promotieverantwoordelijke van het Duitse familiebedrijf Falke, gespecialiseerd in kousen, (sport)kleding en accessoires. Ze is getrouwd met Paul Falke, die samen met zijn neef als vierde generatie het bedrijf leidt.

Door Stefanie Van Den Broeck / Foto Charlie De Keersmaecker