“Ik wil niet dat mensen míj zien, met al mijn fouten en gebreken”, zei actrice Kristin Scott Thomas jaren geleden in Interview. Op vraag van TAG Heuer poseerde ze ongedwongen voor de camera van modefotograaf Peter Lindbergh.

Kristin Scott Thomas (39) is een leading lady van de Britse filmwereld: opgemerkte rollen in Bitter Moon, Four Weddings and a Funeral, The Horse Whisperer, Mission: Impossible en Random Hearts, samenwerking met mensen als Roman Polanski, Robert Redford, Harrison Ford, Tom Cruise en Hugh Grant. Haar grote doorbraak kwam er in 1997, als overspelige maar passionele aristocrate in The English Patient. Haar overtuigende en sensuele vertolking werd beloond met een Golden Globe– en een Oscarnominatie. Zopas beëindigde ze de opnames van Up At The Villa, een dramatisch liefdesverhaal waarin ze de affiche deelt met Sean Penn en Anne Bancroft.

Het interview vindt plaats in een exclusief restaurant in Parijs, waar Scott Thomas als achttienjarige au pair haar echtgenoot ontmoette. Ze ging er nooit meer weg. Een deftig getailleerd jasje, een broche en een sjaaltje, en vooral een mild upper middleclass-accent bevestigen meteen haar klassiek-Brits imago. En al steekt haar nonchalante kapsel met sporen van kleurspoelingen fel af tegen de opgetutheid van de Franse journalistes, haar présence is onweerstaanbaar.

De aanleiding van ons lunchgesprek is een reeks sterportretten die modefotograaf Peter Lindbergh maakte op vraag van TAG Heuer. Het Zwitserse horlogemerk koppelde zijn nieuwe dameshorloge Alter Ego aan beroemde vrouwen die individuele kracht en eigenzinnige schoonheid uitstralen: sportkampioenes Marion Jones, Franziska van Almsick en Monica Seles en actrice Helena Bonham Carter.

En ook Kristin Scott Thomas dus, de eerste keer dat de mediaschuwe actrice haar naam aan een product verbindt: “Het is me vaak gevraagd, maar ik voelde me er nooit goed bij. Maar uurwerken zijn duurzaam, ook al leggen ze iets vluchtigs vast als tijd. Ik kende TAG Heuer van zijn sportieve masculiene horloges, maar Alter Ego is een sensueel en sexy object. A classy bit of work.”

Hollywood-sterren en reclame, de combinatie lokt soms meewarige reacties uit. Harrison Ford, die onlangs een automerk aanprees, kan ervan meespreken. Ook Scott Thomas, zelf geen fan van mode, merken en luxegoederen, is voorzichtig: “Ik loop niet met designernamen rond. Er moeten goede redenen zijn om als acteur je naam te lenen aan een product. Je moet er trots op kunnen zijn. Een horloge vertegenwoordigen is naar mijn mening een waardige zaak.”

Het idee gefotografeerd te worden door Peter Lindbergh trok Scott Thomas over de streep. “Bij een film is er tijd om de regisseur te leren kennen, bij foto’s niet. Maar Lindbergh maakte het erg gemakkelijk, hij heeft een grote gevoeligheid en bewondering voor l’être. Dat stelde me gerust. Hij regisseerde me niet, we had great fun.”

Het resultaat is een verrassend eenvoudige reeks zwart-witportretten, waarin Scott Thomas nu eens glamoureus en krachtig is, dan melancholisch en kwetsbaar. Maar steeds zichzelf. “Dat maakte het juist zo boeiend. Zou ik me echt laten fotograferen als mezelf, zonder een personage om me achter te verschuilen? Tijdens de opnames werd ik er zenuwachtig van, maar nu ben ik er heel blij mee. Het zijn eerlijke en echte portretten.”

Scott Thomas houdt er een bijzondere carrière op na. Rollen in Sir Ian McKellen’s Richard III, Franse films als Le Confessional en Plaisir d’Offir en verschillende Europese miniseries zijn niet vanzelfsprekend voor een actrice van Hollywood-kaliber. “In Hollywood ben je een radertje in een immense machine: de verkoop en marketing van een film. Je wordt gereduceerd tot een verkoopobject in een masterplan. Terwijl je zoveel hebt geïnvesteerd in een personage. Sinds The English Patient begrijp ik hoe het Hollywood-systeem werkt. Zonder humor overleef je dat niet. Ik was opgelucht toen de slopende promotie rond de oscars voorbij was.”

Scott Thomas speelde vaak koele, hooggeplaatste vrouwen met onderdrukte emoties en geheime verlangens. Chic ice queen, femme fatale en sexy tijgerin noemden de filmcritici haar. Toegegeven, op een meter afstand vraag je je inderdaad af wat er onderhuids broeit. Maar Scott Thomas, die als onzelfzekere tiener last had van vraatzucht, vindt de typecasting vermoeiend: “Complimenten zijn gênant, al moet ik dankbaar zijn. Maar mensen vallen steeds terug op dezelfde clichés, alsof ze de film niet echt gezien hebben. Dat van die middleclass sexiness kleeft aan me als een etiket. Anderzijds kies ik mijn rollen zorgvuldig. Ik wil niet ten dienste staan van de man en niet de schoonheid van dienst zijn.”

Toch bekent Scott Thomas beangstigd te worden door het idee een rolmodel te zijn, zeker nu ze de promotionele toer opgaat. “Dat maakte de beslissing om TAG Heuer te vertegenwoordigen zo moeilijk. Ik heb nog nooit zo’n verantwoorde keuze moeten maken. Ik wil geen voorbeeld stellen, in principe heb ik geen commerciële of politieke verbintenissen.”

Parijs is voor Scott Thomas een vluchthaven, weg van de Hollywood-frenzy: “Ik heb een uitvalsbasis nodig. In Groot-Brittannië ben ik zelden, want mijn familie woont overal. Voor mij is dat het buitenland. Ik wil geen drukte om me heen, ik ben stressgevoelig. Maar ik heb een goede klok in mijn hoofd. Ik weet wanneer het lunchtijd is.”

Het werk van Peter Lindbergh is tot 24 april te zien op het Internationaal Fotofestival in Knokke. Info: Tel. 050/630.430.

Wim Denolf / Foto’s Peter Lindbergh