Gretel Van den Broek

K ristel Bruynseels is in vijfendertig levensjaren al achtmaal van kot, huis of appartement veranderd, had ze alle mogelijke haarkleuren en wat ze “voldoende relationele worstelingen” noemt. Ze werkte in het onderwijs, in een theater en bij het weekblad Flair. Na een driejarige psychotherapeutische opleiding koos ze voor een freelance bestaan van schrijven, workshops en therapie. Als steeds bewuster levende mens, schreef ze De vonk van je ziel, leven vanuit je eigen verlangens. Het boek was nog niet af toen een zwangerschap zich aandiende.

“Ik had nooit gedacht dat het zo zou lopen. Ik geloofde in het sprookje dat mij als kind honderden keren verteld werd. Ik zou een prins tegenkomen en met hem nog lang en gelukkig leven. Als studentje Germaanse zag ik mezelf op vijfendertig een man en drie kinderen hebben. En een vaste baan. Na mijn studies trok ik een jaar naar Engeland. Werken en studeren in een nieuwe omgeving, zou me zelfstandig maken en me een streepje voor geven op de arbeidsmarkt, dacht ik. Maar nadien ontdekte ik tijdens een sollicitatiegesprek dat er ook een andere interpretatie mogelijk was. Ze vonden dat ik een freewheeler was, die haar verantwoordelijkheid op de markt niet genomen had.”

“Les geven deed ik graag. Mijn leerlingen gaven veel van zichzelf bloot, en dat vond ik zalig. Toch kreeg ik het gevoel dat ik stukken van mezelf moest afkappen om in het onderwijs te kunnen blijven functioneren. ‘Je persoonlijkheid past hier niet echt’, hoorde ik. Ik moest autoritairder zijn of, beter nog, een christelijk huwelijk aangaan. Ik had een relatie die mijn vriend en ik maar niet gedefinieerd kregen, en begon ik stilaan door te hebben dat ‘houden van’ niet volstond: een relatie was hard werken geblazen. En bij de gedachte aan huisje-tuintje werd ik onrustig. Ik zou dan bijvoorbeeld in hetzelfde dorp leven waarin ik was opgegroeid. Of altijd die onderwerpen bespreken die ik al kende: een gezin, een huis verbouwen. Het voelde aan alsof dit patroon delen van mij bedekte, nog voor ze de kans kregen om ontdekt te worden.”

“Omdat ik vond dat ik mijn hele leven in scholen rondliep, stapte ik in de journalistiek. Ik sprak plots met veel mensen, mijn wereld ging open. Vrijheid grijpt je soms naar de keel, zegt men. Dat vond ik niet. Ik was een vis uit een aquarium die plots in de rivier mocht zwemmen. Ik ging soms kopje onder, maar ik zwom. Ondertussen kreeg ik mogelijkheden op andere banen en vaste relaties, maar het klopte nooit echt met mijn diepe verlangens. Ik wilde betekenis geven aan mijn leven, wilde anderen iets te bieden hebben. Hoewel ik een gezin altijd waardevol gevonden heb, kon dat voor mij de ruimte niet genoeg opvullen. Dat heeft niets te maken met het ontlopen van verantwoordelijkheid. Vrijheid brengt net verantwoordelijkheid met zich mee: je wordt gedwongen om te kiezen. Het ging me het meest om zinvolheid. Rond mij zag ik veel verdriet, angst en depressie, en daar wilde ik iets bij betekenen. Een psychotherapeutische opleiding bracht me in een stroomversnelling. Als freelancer kan ik nu het snelle wereldse en het tragere, diepere in journalistiek en therapie verenigen.”

“Misschien zijn wij wel de generatie van: ‘ je veux tout’. Ik heb bijvoorbeeld ook altijd kinderen gewild. Dat ik nu zwanger ben was niet gepland, maar wel een bewuste keuze. Eigenlijk denk ik dat ik er nu pas aan toe ben. Op jongere leeftijd zou ik mijn kind verstikkende liefde gegeven hebben, om te krijgen wat ik zelf nodig had. Wat mannen betreft, vertrouw ik erop dat ik altijd intimiteit zal kunnen blijven delen. Ik bedoel niet per se seksuele contacten; intimiteit gaat om het uitwisselen van je pure zelf. Hoewel ik gelukkig ben, blijf ik openstaan voor een vaste relatie. Maar dat wil ik enkel als het kan met liefde geven én loslaten.”