Professor Politicologie, VUB, (46)

Slechts vijf mensen hebben mijn gsm-nummer : mijn vrouw, mijn ex-vrouw, mijn twee kinderen en mijn secretaresse. Vooral als het spannend wordt in de politiek zijn er veel journalisten op zoek naar mij. Voor hen wil ik onbereikbaar zijn.

“Iets met politiek doen” was geen kinderdroom. Integendeel, mijn eerste jongensdroom was : chirurg worden. Pas in het laatste jaar van de humaniora begon ik mij voor sociologie te interesseren. In het tweede jaar Sociologie boeide de cursus ‘Staatsrecht’ me zo dat ik besloot ook Politieke Wetenschappen te gaan studeren.

Zelf heb ik nooit zin gehad om in de politiek te stappen, al werd ik wel vaak gevraagd. Ik zou ook helemaal geen goede politicus zijn. Stel je voor, instant commentaar geven op alles wat gebeurt, zonder de tijd te krijgen om even na te denken. Wat ik nu doe – afstand nemen, nadenken, schrijven, communiceren – vind ik zoveel boeiender.

Ik beschouw onze laatste premiersalsheel grote politici. Martens, Dehaene en Verhofstadt zijn mensen met een visie op de wereld, maar ook met een flinke dosis ‘slecht karakter’ : kunnen blaffen, incasseren, mensen achterlaten, charmeren, hard zijn, maar ook voldoende olifantenvel kweken.

Kofi Annan en Nelson Mandela zijn grote staatsmannen. Wat ik vooral in Nelson Mandela apprecieer, is dat hij na 28 jaar gevangenschap kon zeggen : “Nu gaan wij onderhandelen.” Met zijn charisma had hij net zo goed tot een bloedige strijd kunnen oproepen. De manier waarop hij zijn gewicht in de geschiedenis heeft gegooid, is van een grootsheid die zwijgen doet.

Met veel plezier heb ik meegewerkt aan Doe de Stemtest. Toegegeven, op zich zijn die stellingen vaak banaal, maar als je ze samen legt, ontstaat er wél een duidelijk patroon. Vooral de politici ergerden zich blauw aan het concept, maar als ze in beeld kwamen en op het knopje mochten drukken, reageerden ze blij en opgetogen als kinderen.

Bijna een jaar lang heb ik in Firenze gewoond. Ik heb daar wat minder uren aan mijn bureau gezeten dan hier, maar zoveel meer geleerd. Ik heb er gewerkt, Italiaans geleerd, Hannibal gelezen, de typische keuken gesmaakt en de Italiaanse lichte muziek leren kennen. Ik ben nog altijd helemaal weg van die platte, populaire schlagers.

Als ik oud ben, wil ik met mijn partner in Italië gaan wonen. Wij, noorderlingen, hébben meer, maar de Italianen genieten meer van wat ze hebben. Hun levenskunst zint mij, het zijn echte levenskunstenaars. Zij leven trager, rustiger, met meer smaak en genot.

Dringende zaken krijgen te vaak voorrang op belangrijke. Het liefst zou ik een ernstig, doordacht boek willen schrijven, maar ik word de hele tijd opgeslorpt door deadlines, afspraken, engagementen. Het probleem is dat ik zo moeilijk “nee” kan zeggen. Dus vloek ik wel eens : “Waarom doe ik dit toch allemaal ? Ik ben gewoon te goed !”

Ik heb een zoon van (bijna) 16 en een dochter van (bijna) 13. Ik ben gescheiden en mijn kinderen wonen bij hun moeder. Als ze bij mij zijn, zorg ik dat ik volledig beschikbaar ben. Die momenten zijn heilig, dan weer ik al het werk.

We zijn te veel gewend geraakt aan luxe en rijkdom. Toen ik trouwde, studeerde ik nog en hadden we niks, helemaal niks. Maar stilaan ging het beter, kreeg ik een bevordering en werd het leven comfortabeler. Nu heb ik een fijne job, en hoef ik niet meer te piekeren over de aankoop van een nieuwe wasmachine. Het decor waarin wij leven, is zo veranderd : alles is er. Toch klagen wij steen en been : dat is de kwaal van de rijkdom.

Professor Deschouwer werkt mee aan VRT-verkiezingsprogramma’s, onder meer ‘Doe de Stemtest’.

Tekst Annemie Struyf I Foto Charlie De Keersmaecker