Ooit was Le Laureat het bezit van koning Leopold II en later ging het over in handen van de hertog van Connaught. Maar het was een Brits koppel dat het landgoed aan de Azurenkust zijn huidige luister gaf.

L e Laureat, het huis van Peter en Carolyn Oswald in Zuid-Frankrijk, ligt in het deel van St.-Jean-Cap-Ferrat dat uitziet op het oude stadsdeel van Villefranche-sur-Mer. Bij helder weer kan Peter het uur lezen op een achttiende-eeuwse klokkentoren die vijf kilometer verder staat en ’s zondags horen ze de kerkklokken galmen over het water.

Het vergezicht mag dan fraai zijn, ook de tuin rond het huis is een lust voor het oog. Die is hoofdzakelijk het werk van Carolyn. Ze liet zich inspireren door La Louve, de tuin van wijlen Nicole de Vésian in Bonnieux in de Provence. “Toen ik dat zag, was ik onder de indruk van de gesculpteerde eenvoud. Wij hebben hier weliswaar niet de prachtige Côtes du Lubéron als achtergrond, maar het zonnige microklimaat en de historische architectuur van de Azurenkust mogen er ook best wezen.” Nicole de Vésian zou wellicht zelf onder de indruk zijn geweest van de metamorfose die Le Laureat heeft ondergaan.

Tien jaar geleden was het hier maar povertjes: een miezerig gazon, roze, verharde paden en een niet-beplante helling tot aan de straat. Nu staan er in vorm gesnoeide pittosporum, laurier en buxus, lavendel, rozemarijn en liguster. Bollen, kubussen en piramides contrasteren scherp met de lange, smalle cypressen. De tuin werd hoofdzakelijk ontworpen als een groene tuin, die er het hele jaar door interessant uitziet en in de winter weinig onderhoud vraagt. Anders dan in La Louve zorgt hier wel een twintigtal bloeiende soorten voor extra effect. Geuren en kleuren komen in de lente van citrusbloesems, klokjes en maagdenpalm, en in de zomer staan jasmijn, agapanthus en bougainvillea in volle bloei. Nog een essentieel verschil tussen La Louve en Le Laureat is dat Carolyns tuin bijna deel uitmaakt van het huis. Hij werd zo ontworpen dat hij naadloos aansluit bij de terrassen vooraan en opzij en hij mag van alle kanten gezien worden.

Alles is prachtig op elkaar afgestemd. Zo zijn veel versieringen in de tuin architecturaal. De stenen bollen komen van bij de sloper in Engeland. “Sommige werden heel behoedzaam, in plastic draagtassen van de supermarkt, met de ferry overgebracht.” De grote aarden kruiken vonden ze in Biot, een dorpje op een heuvel vlak bij Antibes, en de reusachtige, bleke keien komen van het plaatselijke strand. Het zwembad kreeg donkergroene tegeltjes in plaats van de obligate blauwe om te harmoniëren met de omgeving. Op rustige dagen lijkt het een reusachtige spiegel die de kunstig gesnoeide bomen en struiken weerspiegelt. De ijzeren pergola werd gebouwd voor hun vijfentwintigste huwelijksverjaardag.

In vijf jaar tijd hebben de Oswalds, met gissen en missen, geleerd welke plantensoorten zich aanpassen aan deze warme, droge omgeving. Het geurige cypressenkruid doet het, tot grote spijt van Carolyn, niet zo goed terwijl teucrium, Lonicera nitada en vetplanten zoals agave en cycaspalm (wellicht de oudste overlevende plant ter wereld) allemaal goed gedijen.

Niet alleen de tuin maar ook het huis had een grote opknapbeurt nodig. Er werd een Marokkaanse architect bij gehaald, Albert Acoca. Hij bracht heel wat structurele verbeteringen aan. Er werden nieuwe vloeren gelegd van handgemaakte tegels, er kwamen nieuwe deuren en in de zithoek werd een open haard geplaatst. Van recentere datum is de openluchtkeuken, gebouwd op een binnenkoertje. “Speciaal voor Peter”, grapt Carolyn. “Hij morst er nogal op los wanneer hij kookt, en een tegelvloer met een centrale waterafvoer is in een-twee-drie weer schoongespoten.”

Voor de tuin werd veel recuperatiemateriaal gebruikt, maar ook voor het huis schuimden de Oswalds vlooienmarkten en tweedehandszaken af. Als er in de buurt een rommelmarkt is, gaat Peter graag met zijn vrouw mee op snuffeltocht. “Daar hangt immers ook altijd een lekker etentje en een goede fles wijn aan vast”, lacht hij. Tijdens zulke uitstapjes vond Carolyn al lokvogels, gieters en bootjes van drijfhout die ze zo graag verzamelt. Ze geeft toe dat als ze wat minder realistisch was, haar huis volgestouwd zou zijn met drijfhout en keien. Nu is het bemeubeld met landelijke, geverfde meubelen, Franse en Engelse. “Ons huis in Londen is gelijkaardig ingericht, dus wisselen we al eens stukken uit”, aldus Carolyn.

De aangename drukte van de Rivièra, de stranden en de ruime keuze aan restaurants vlakbij bevallen de twee grote zonen Barnaby en Alexander wel. Zij komen dan ook geregeld op bezoek bij hun ouders. Hun favoriete tijdverdrijf is strandjutten. “Met Pasen kwamen ze aandraven met een zware, metalen bootkiel. Ik weet niet wat ik de volgende keer mag verwachten”, lacht Carolyn. Peter, die graag schildert, legt zulke momenten dan vast in aquarellen. Hij heeft heel wat zelfgeschilderde documenten van dingen die in de tuin gebeurd zijn, van bijzondere weersomstandigheden, ongewone planten. Hij noemt zichzelf bescheiden het manusje-van-alles en zijn vrouw het brein. Maar hij is wel zo handig en verstandig dat hij zelf een computergestuurd sproeisysteem heeft geïnstalleerd “dat perfect werkt, tenzij we per abuis een leiding raken of de tuinman de kraantjes dichtdraait als het eens enkele druppels durft regenen”.

Peter is er trots op dat Le Laureat, te midden van al die glamour aan de Franse Rivièra, ook een beetje beroemd is. “Op het einde van de negentiende eeuw behoorde het toe aan koning Leopold II van België, die er geheime afspraakjes maakte met zijn jonge Franse maîtresse. De zoon van de Engelse koningin Victoria, de hertog van Connaught, kocht het later van hem en bouwde er het huis voor zijn gepensioneerde kok en chauffeur. Het heeft dus een interessante geschiedenis.” De Oswalds zelf hebben ook geen kleine verdienste aan de huidige luister van Le Laureat. Het indrukwekkende tuinontwerp van Carolyn kan gerust tippen aan dat van haar mentor Nicole de Vésian. Bovendien heeft ze die stijl met veel flair op het huis zelf overgebracht.

Carolyn Harrison / Foto’s Brian Harrison