Toen de olijke Camping Casablanca-uitbater Johan Terryn de luisteraar vroeg of hij een oplossing wist voor de ochtendflatulentie van Gène Bervoets, heb ik de radioknop omgedraaid. Nu ben ik al niet zo’n fan van de kokende acteur van het Antwerpse Kiel, maar dit ging mij echt te ver als volksvermaak zo over de middag. Het was de druppel die de emmer deed overlopen in een zomer van een onvoorstelbare diarree van ongewenste intimiteiten, onbenulligheid en emo-gedoe in de media.

Zo werd op ATV, de Antwerpse regionale televisie, redacteur Daan Degroote ontslagen. Waarop ex-schepen voor cultuur Eric Anthonis prompt een website opende en opriep tot reacties op dit, volgens hem, onrechtvaardige ontslag. Een ramp voor het Antwerpse cultuurleven. Als ik Daan was, ik durfde me niet meer op straat te vertonen. Stelt u zich even voor dat uw schoonmoeder op het net over u getuigt dat u werkelijk een droom van een schoonzoon bent, of dat uw vrouw met tranen op de virtuele wangen uw lof zingt en ‘en passant’ ook haar ongeboren baby publiekelijk als argument opvoert om uw werkgever te beïnvloeden. Buren, bewonderaars en het hele culturele wereldje, dat door de man blijkbaar tot eigen tevredenheid werd bediend, haastten zich om in vurige en emotionele bewoordingen zijn verdediging op te nemen. Eric Anthonis, wat heb je aangericht ? Ik zou door dit alles toch wel twee keer nadenken voor ik die man in huis haalde.

Muriel Kuyps, hebt u die al bezig gezien in De Modemarathon op Kanaaltwee ? Dat schoon kind poseert als modejournaliste en dweilt met haar even mooie, maar zo mogelijk nog dommere vriendje, Firenze, Milaan en Parijs af. Mocht u denken dat alle modejournalisten daar even slecht geïnformeerd en zwijmelend van adoratie rondlopen als deze kip zonder kop, wil ik u even uit uw droom helpen. Enfin, op zondagavond vult Kanaaltwee dus een paar weken lang een halfuur prime time met een regelrechte aanfluiting van wat de werkelijkheid in dat vak is. Gesponsord door een gedegen Duits automerk en een hippe Antwerpse kledingzaak dan nog wel.

Of wat vond u van het icoon van de Amerikaanse huisvrouw, Martha Stewart, die vijf maanden celstraf en vijf maanden huisarrest kreeg voor handel met voorkennis, en op een of andere Amerikaanse zender met een uitgestreken gezicht verklaarde dat al zo veel mensen in de gevangenis hadden gezeten, ” Nelson Mandela bijvoorbeeld”. Martha Stewart, ze kunnen haar misschien een standbeeld geven naast het vrijheidsbeeld voor Manhattan.

Er was een tijd dat VPRO op zomerzondagavonden een verademing was voor al die wijdverbreide onzin. Maar de eerste aflevering van Zomergasten met de beruchte Nederlandse schrijfster van goedverkopende flutromans en sensationele columns, Heleen van Royen, heeft ook de reputatie van dat laatste bastion van goede smaak en gedegenheid duchtig aangetast. Van Royen is voor vrije liefde, anonieme seks en de domme televisieprogramma’s van haar tolerante echtgenoot – een minderbegaafd broertje van onze eigen Jambers – maar vindt dat pijnlijke beelden uit oorlogssituaties maar beter niet op het scherm kunnen komen.

De uitsmijter is de affaire Jean-Michel Jarre û IsabelleAdjani. Voor het eerst in de geschiedenis nagelt een beroemde Française haar al even beroemde, maar zeer overspelige echtgenoot via de media aan de schandpaal. Afgezien van het feit dat mevrouw Adjani allicht alle redenen heeft om de schuinsmarcheerder een schop onder zijn kont te geven, blijft de vraag of dat nu per se via de bladen moest ? Meteen hadden alle Franse media een vette zomerkluif : het oer-Franse instituut van de maîtresse bedreigd bij het begin van de eenentwintigste eeuw. Of op 1 september nog iemand over dit thema zal spreken is zeer onwaarschijnlijk. Tenzij mevrouw Adjani een prangend boek pleegt over de kwestie. Dat kan dan nog geld opbrengen.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content