Vakantie is het, die wonderlijke tijd van het jaar waarin mensen het land uitvluchten omdat alle bakkers dicht zijn. Sommigen gaan een dag in een auto vol jengelende kinderen zitten, om daarna op een camping te genieten van ontberingen die ze thuis een heel jaar moeten missen. Daarmee vergeleken valt het bij mij qua gekkigheid nogal mee. Het raarste wat ik doe, is een biografie lezen van Ronald Reagan. Mij afvragen hoe het zou zijn met Barbara, die in het binnenland een restaurant uitbaatte waarvan de naam verwees naar een fabel. Een vlieg vangen, door met de hand een snelle, graaiende beweging te maken. Die vlieg terug laten ontsnappen door de hand te openen om te kijken of ik ze wel degelijk te pakken heb gekregen.

Vroeger werd deze tijd van het jaar genoemd: komkommertijd. Ik heb nooit van dat woord gehouden. Wie vindt het fijn om zijn werk opeens herleid te zien tot langwerpige, eetbare vruchten die in kassen gekweekt worden? In de job die ik beoefen, koesteren zelfs collega’s die over teenslippers berichten diep vanbinnen de illusie iets te kunnen veranderen aan de loop van de wereld. Die nobele job van ons wordt echter plots bespottelijk in de zomermaanden. Het mysterieuze piepgeluid in Leuven dat eindelijk is opgehelderd of de koppels die onder invloed van de grote hitte voor de ogen van heel wat mensen – “waaronder kinderen” – van bil gaan op het strand van Blankenberge: opeens is alles goed om de kolommen van kranten en tijdschriften gevuld te krijgen. Het woord komkommertijd leent zich er uitstekend toe om smalend te worden uitgesproken. Doorgaans wordt het gebruikt door personen die zich door de media tegen de haren in gestreken voelen. Dat zijn er nogal wat; je wilt de mensen de kost niet geven die met het doffe gevoel zitten dat ze met de pers een soort rekening te vereffenen hebben. In gezelschap out ik mij dan ook altijd voorzichtig als journalist, zoals gerechtsdeurwaarders en begrafenisondernemers op een barbecue ook niet kinderlijk enthousiast uitpakken met hun beroepsactiviteiten.

De komkommertijd, echter, lijkt zijn beste tijd nu wel gehad te hebben. Hij verdient stilaan een plaatsje in het museum waar ook de hoop en het mededogen achter glas te bezichtigen zijn. Ergens onderweg, zonder dat wij het beseften, is de ‘kom’ van de komkommertijd weggevallen. Wat overblijft, is kommertijd, die het hele jaar voortduurt en nooit vakantie neemt. Cynische definitie van nieuwswaarde: de hoeveelheid doden gedeeld door de afstand maar verheven tot de macht van de religieuze en politieke overtuiging. Qua nieuwswaarde is de zomer van 2016 er nu al een om in te kaderen. Nice, Turkije, Baton Rouge, München enzovoorts en zo verder: welke journalist voelt in zulke bewogen tijden nog de behoefte met ufo’s uit te pakken? Het kwaad zet zijn pionnen uit terwijl wij ons insmeren met zonnebrandolie.

Dan zijn er nog de leiders met antisociale of psychopathische persoonlijkheidstrekken, die tegenwoordig overal tegelijk aan de macht lijken te komen. Ze doen denken aan de figuren die de plak zwaaiden in de aanloop naar de vorige oorlog. Toen had je ook tezelfdertijd Hitler en Stalin, Mussolini en Mao.

“De kiezer kan zich verdomd vergissen”, zei een oude krokodil van een politicus in een interview met De Morgen. Dat hij het hoorde donderen als in de jaren dertig en bang was voor een vuile bom die in één keer een hele stad van de kaart kan vegen.

Het weerhoudt weerbare jonge mannen en vrouwen er niet van om in parken en op pleinen geestdriftig achter Pokémons aan te zitten.

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

De komkommertijd verdient een plaatsje in het museum, waar ook de hoop en het mededogen achter glas te bezichtigen zijn

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content