Mijn broer wilde miljonair worden, terwijl ik alleen vage dromen had. Mijn ouders stonden in het onderwijs en stuurden me in dezelfde richting. Uiteindelijk studeerde ik Germaanse filologie. Terwijl ik altijd iets wilde doen in de verkoop. Twee jaar later was ik hoofdredacteur van het studentenblad en verantwoordelijke voor de sponsoring.

Bij toeval kwam ik in de specerijenhandel terecht. Doordat ik een bedrijf kon over- nemen van een man die ik voor honderd procent vertrouwde. Ik kon nooit stilzitten en verdien nu geld met de wereld rond te reizen.

Mijn beste vriend is Chinees. Hij is een prachtig mens. Tsjonca Siu kwam op zijn zevende uit Hongkong naar ons land, zette later Chess Café op, haalde indertijd Gary Kas- parov naar België en liet hem schaken tegen Tobback. Elk jaar zoekt hij een goed doel om te steunen.

De Peking Challenge is een anti-Parijs-Dakar. De trip Brussel-Peking wordt gereden met doordeweekse auto’s. Het gaat niet om snelheid en er is geen winnaar. Het motto is : samen aankomen of niet aankomen. We leken wel één grote familie met 25 auto’s, en overal was er hulp.

We zochten het avontuur, maar met een humanitaire en ecologische inslag. Daarom verzamelden we vijf kunstwerken om te veilen ten voordele van SOS Kinderdorpen. We konden zowel Jan Fabre als Karl Meersman overtuigen om mee te doen. En we gingen op zoek naar milieuvriendelijk transport.

We vertrokken met waterstof, maar dat was niet onze eerste keuze. Ecologisch gezien waren we meer geïnteresseerd in de persluchtmotor van Guy Nègre, maar die was nog niet klaar tegen de vertrekdatum. Milieuvriendelijke geïsoleerde waterstof is dé brandstof van de toekomst, alleen de pompen ontbreken nog. Daarom stapten we in Amsterdam over in een conventionele auto.

Waterstof kan verkregen worden door isolatie via zonne-energie. Voor de Opeclanden met hun overvloed aan zon, ligt daar een tweede kans.

Sommigen hadden het bij ons avontuur over midlifecrisis. Terwijl wij alleen wilden bewijzen dat we de uitdaging aankonden : twee mannen met een buikje, zonder tech- nische ervaring en met een doordeweekse Freelander, die na een kleine maand probleemloos Peking bereikten.

Elke Belg zou een week in Rusland of Mongolië moeten doorbrengen. Om weer met de voeten op de grond te komen. In Rusland hebben ze niets, lacht niemand en drinkt iedereen. In Mongolië hebben ze nog veel minder, maar iedereen lacht er.

Naast de uitgestippelde route beleef je de mooiste ervaringen. Zodra je de gebaande paden verlaat, wacht het avontuur. We zwommen met wilde paarden in een meer, zochten uren naar een doorwaadbare plaats in de rivier en sloegen een tent op toen we dat beu waren.

Het lichaam past zich wonderwel aan. Het ontbijt sloegen we meestal over, een koekje volstond voor de lunch en ’s avonds aten we een blik ravioli.

De Chinezen zoeven ons aan snelwegtempo voorbij, terwijl wij Belgen discussiëren over de kleur van hun wieldoppen.

Toen Tsjonca naar ons land kwam, was hij wat blij met het ritme in de horeca. Zijn familie moest nog maar zes dagen per week tien uur werken, in Hongkong werkten ze zeven dagen op zeven, 20 uur per dag.

Koen Bergers (45) is zaakvoerder van het voedingsbedrijf Aquila in Aarschot en reed metzijn vriend Tsjonca Siu de Peking Challenge van Brussel naar de Chinese hoofdstad.

Door Pierre Darge / Foto Charlie de Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content