Het zou vreemd zijn als een kindster zich nooit te buiten zou gaan aan seks, drugs en rock-‘n-roll. Het is haast een verplicht nummertje, een rite de passage. In Amerika maakt niemand zich nog echt druk om een dronken of druggy autoritje (Lindsay Lohan), een kaalgeschoren hoofd (Britney Spears) of wat gekronkel op een sloopbal (Miley Cyrus). Maar nu is iedereen het erover eens : Justin Bieber is out of control. De lijst is lang : Bieber die bordelen bezoekt in Brazilië, die paparazzi aanvalt in Londen, die gearresteerd wordt na een straatrace ; Bieber die zijn buren uitscheldt en bedreigt, die de Chinese Muur moet opgedragen worden door twee lijfwachten omdat hij moe is, die verslaafd is aan hoestsiroop met codeïne. In de conclusie van de Miami Police-woordvoerder, Bobby Hernandez : “Kid needs help. ”

Niet elk kindersterretje komt slecht terecht. De hele Harry Potter-cast staat ondanks alle roem stevig met de voeten op de grond. Brooke Shields, Natalie Portman, Jodie Foster, de Olsentweeling… Ze zijn voor de camera en voor het oog van de wereld opgegroeid en uiteindelijk vrij evenwichtig en mooi volwassen geworden. Maar het is niet iedereen gegeven. De bij ons veel minder bekende Amanda Bynes zit ondertussen in een psychiatrische inrichting, en voor het eerst nemen veel van haar collega’s de verdediging op zich. Evan Rachel Wood (True Blood) schoof de schuld door naar de media : “We kijken geboeid toe hoe die kindsterretjes hun onschuld en hun jeugd verliezen, alsof het een soap is. En dan zijn we verbaasd dat ze labiele volwassenen worden.” Mara Wilson (Matilda, Mrs. Doubtfire) schreef een mooi essay getiteld : 7 redenen waarom kindsterretjes gek worden (gezien door een insider). Ze beschrijft hoe haar ouders haar controleerden, beschermden en haar in de werkelijkheid hielden : “Ik moest een kamer delen met mijn zus, ging naar een openbare school en acteren werd gezien als een hobby.” Maar ze is zich ervan bewust dat veel van haar collega’s hun volledige familie moeten onderhouden en op erg jonge leeftijd de baas in huis worden. “Veel kindacteurs haten hun ouders. Ze worden verplicht om te blijven acteren, ze hebben geen keuze, ze konden nooit kind zijn.” Het herinnert me aan een tv-interview van Michael Jackson die aan Oprah vertelde dat hij tijdens zijn jeugd vooral triest was geweest. “Er waren wel eens kussengevechten met mijn broers en andere fijne momenten. Maar ik herinner me vooral dat ik veel geweend heb. Van eenzaamheid.” Oprah : “En hoe oud was je toen ?” Michael : “Heel jong nog, acht jaar of zo.”

Tatum O’Neal, die op haar tiende de jongste Oscar-winnaar werd met haar rol in Paper Moon herinnert zich hoe moeilijk opgroeien was. “Het ene moment ben je schattig, het volgende moment wordt er van je verwacht dat je sexy bent. En misschien was je een adorabel meisje, maar ben je geen mooie vrouw. Dat is een verschrikkelijk gevoel. Op mijn zeventiende haatte ik het als er iemand een foto van me wilde nemen. Met de nooit aflatende belangstelling van de paparazzi en social media moet het ongemak nu nog honderd keer erger zijn.”

James Poniewozik, de tv-criticus van Time, denkt dat voyeurisme maar voor een gedeelte onze obsessie voor de dramatische levens van kindsterretjes verklaart. “Elke keer als we zeggen : dat is niet goed afgelopen, die komt niet goed terecht, treuren we om onze eigen verloren jeugd. We worden herinnerd aan de dromen die we toen hadden, maar die we niet hebben kunnen waarmaken.”

Lene Kemps – lene.kemps@knack.be

“Onze fascinatie voor de dramatische levens van kind-sterretjes is eigenlijk treurnis om onze eigen niet-gerealiseerde kinderdromen”