Hij blijft er bescheiden over, Dimitris Tsitouras. De befaamde antiekhandelaar, ontwerper en kunstverzamelaar brengt op Santorini zijn passies samen in ‘The Tsitouras Collection’, een wel heel bijzonder hotel.

H www.tsitouras.com, e-mail : tsitoura@otenet.gr

Het heeft iets van een griezelverhaal, de geschiedenis van het Griekse eiland Santorini. Het enfant terrible van de Cycladen is zonder twijfel een van de boeiendste natuurfenomenen van de Middellandse Zee. Santorini was ooit het toneel van een enorme vulkaanuitbarsting (omstreeks 1450 v. Chr.) die, zo wordt beweerd, Atlantis verzwolgen zou hebben. De explosie veroorzaakte een enorm gat, dat volliep met zeewater. Door aardbevingen, gasexplosies en een enorme vloedgolf bleef van het eiland slechts over wat je nu ziet : de rand van de krater die aan de westkant als een hoge klif zo’n 120 tot 200 meter boven de zee uitsteekt. Je kan er dan ook niet omheen : de plek heeft iets dreigends. Op de top van de vulkanische lagen en het rode en zwarte as, ligt Santorini’s hoofdstad Fira. Je kan te voet of op de rug van een ezeltje de rots beklimmen. Met de kabelbaan gaat het iets sneller. Het hypertoeristische Fira staat in schril contrast met de vredige enclave Firostefani, gelegen zo’n 800 meter verder noordwaarts. Wie optimaal wil genieten van dit fraaie dorpje, kan er terecht in een van de fascinerendste hotels van het eiland : The Tsitouras Collection. Eigenaar en bezieler Dimitris Tsitouras wordt gedreven door meerdere passies : zijn liefde voor Santorini, voor kunst en voor de geschiedenis van Griekenland. Alles wordt op een magistrale wijze samengebracht in The Tsitouras Collection.

Het succesverhaal begon in 1968. Toen Dimitris en Angela Tsitouras voor het eerst op reis vertrokken naar Santorini, was het eiland flink op weg om een verlaten oord te worden. Wat het jonge echtpaar uit Athene zag, was echter geen triest eiland maar een plek van ongerepte schoonheid – ruw en meedogenloos maar gezegend met een paradijselijke charme. Het was love at first sight. Een liefde die in 1986 werd bezegeld met de aankoop van een achttiende-eeuws Venetiaans huis. De volgende drie jaar werd het buitenverblijf van de familie Tsitouras minutieus gerestaureerd. Dimitris, van beroep advocaat, maar vooral kunstminnaar en -verzamelaar, besloot er zijn kostbare collector’s items in onder te brengen. In die periode groeide het plan om er een kleinschalig, maar uiterst luxueus hotel in uit te baten. Vervolgens werd de woning opgedeeld in vijf ruime, van alle luxe voorziene suites. De bal ging aan het rollen. Mind you : een klein balletje. ” It was terrible in the beginning“, zegt Dimitris met getergde blik. “Aanvankelijk leverde ons avontuur droog brood op – zonder beleg. Mijn toga hing aan de haak en het opstarten van een toonaangevend hotel vergde veel tijd en energie.”

“Die periode was challenging“, beaamt Angela droogjes. En ook short, want nauwelijks één jaar later was het opvallend hotel een laaiend succes in Griekenland. Een nieuwe uitdaging lonkte : Dimitris besloot een eigen interieurcollectie, variërend van beddengoed tot gordijnen, servies en tafelkleden op de markt te brengen. Nu vormt deze tak van het familiebedrijf de solide basis van de onderneming. Een onderneming die met hotels en winkels in Elounda en op Mikonos en een showroom in Athene, is uitgegroeid tot een waar imperium.

Het hotel The Tsitouras Collection op Santorini wordt nu gerund door dochter Eleni Tsitouras, die daarmee in haar vaders voetsporen treedt. Met veel brio leidt ze ons door de suites. Zoals de naam doet vermoeden, laat het exclusieve hotel zich ontdekken als een museum. Je kijkt je ogen uit : werkelijk overal staan, liggen en hangen schilderijen, foto’s, antieke objecten en kunstwerken. Het hotel bestaat uit vijf ‘huizen’ die werden ingericht door Yannis Tsarouchis, een gerenommeerd Grieks artiest en vriend van Dimitris, en de Engelse ontwerper David Hicks. De kamers dragen tot de verbeelding sprekende namen zoals ‘Huis van de Wind’, ‘Huis van de Zee’, ‘Huis van Nurejev‘, naar de Russische danser, ‘Portrettenhuis’ en ‘Huis van het Porselein’. Elk huis werd genoemd naar de exclusieve objecten die zich erin bevinden. Hoe de werken en voorwerpen geconserveerd en heel blijven onder het komen en gaan van gasten, is ons een raadsel. Met onze dochter van anderhalf, de gezegende leeftijd waarop onstabiele pasjes en valpartijen zich in een sneltempo afwisselen, is er sprake van stress. Hier vinden alle peutercapriolen plaats tussen de kunstvoorwerpen en het kostbare antiek. Na een uur op onze kamer – ‘Huis van het Porselein’ nog wel – zijn we de wanhoop nabij. Verrassend genoeg gaat alles goed.

Ten huize van Tsitouras vallen de dingen vanzelf in de plooi, zodat wij ons weer op het magische van de plek kunnen concentreren. Een betovering die door menig voorganger wordt gedeeld. Uitgestalde foto’s van beroemde gasten zoals Versace, Nana Mouskouri en Demis Roussos zijn voorzien van een persoonlijke dankbetuiging voor het heerlijke verblijf.

Oogverblindend wit steekt het Venetiaans gebouw af tegen de blauwe hemel. Vanuit het hotel kan men de omgeving in al zijn mediterrane pracht aanschouwen. Het langwerpig dorpje, gebouwd in de lengterichting naast de afgrond, biedt een schitterend uitzicht over de krater. Het aanzicht heeft iets van een filmdecor, iets onechts. Wanneer de avond valt, verandert het turkoois van de zee in bescheiden nachtblauw. De minuscule lichtjes van het eiland verspreiden samen met de sterrenhemel een magisch licht. Het restaurant in de open lucht nodigt uit tot het genieten van de eerlijke Griekse keuken. Overheerlijk is de psari plaki, een gestoofde visschotel en de baklava, het bekende Griekse honinggebak. De obers doen hun werk in smetteloos wit. In 1825 publiceerde Jean Anthelme Brillat-Savarin het meesterwerk, Physiologie du gôut, waarin staat : “De Atheners : een elegant volk dat altijd op zoek is naar iets nieuws…” Het is Dimitris Tsitouras, een creatieve wervelwind, op het lijf geschreven. Of zoals hij zelf zegt bij ons afscheid : “Ik heb nog zo veel te doen, en zo weinig tijd.”

Evelien Van Herck / Foto’s Sven Everaert