Tv-journaliste (40)

Ik ga niet bij de radio weg met een negatieve motivatie. Ik heb er een paar jaar kunnen doen wat ik erg graag deed : Europese politiek gecombineerd met binnenlandse verslaggeving, en dat laatste interesseerde me steeds meer.

Na het vertrek van Annemie Nijs zocht men een nieuw gezicht en een andere formule voor Villa Politica. Toen men me daarvoor vroeg, was de keuze snel gemaakt. Ik ben veertig, ik denk niet dat ze het me over vijf jaar nog eens zouden vragen.

Wat ik zo prettig vond bij de radio : je bent een stem, geen gezicht. Ik weet nog niet goed wat ik ervan moet vinden dat ik nu zichtbaar word. Maar Villa Politica wordt uitgezonden op vrijdagavond op Canvas, en vrij laat. Het heeft ook een specifiek publiek ; ik blijf nog wel in de luwte, denk ik.

Ik wou altijd al in de journalistiek en daarom studeerde ik filosofie, een stevige algemene basis. Daarna werkte ik twee, drie jaar aan het loket van een bank. Dat heb ik me nooit beklaagd, want het was een ongelooflijke levensles.

Wittgenstein zei dat elke filosoof een tijd in een supermarkt zou moeten werken om te weten wat er onder de mensen leeft. Wel, voor mij was dat de bank. Aan het loket heb ik geleerd dat mensen het verdomd moeilijk kunnen hebben.

Eén jaar deed ik twee jobs : op weekdagen bij de bank, tijdens het weekend freelance bij Studio Brussel. Dat was eind jaren tachtig, de tijd van Het Leugenpaleis. Ik werd zo’n beetje een onderdeel van de grappen van Bart en Hugo.

Sinds ’96 zit ik op de nieuwsdienst, nadat ik deelnam aan het journalistenexamen. De voorbije twee jaar heb ik in Voor de dag de verkiezingsdebatten geleid, heel leuk om te doen. Mijn debatten vielen kort na acht uur of tussen half- negen en negen. Om de files voor te blijven en de kranten nog te kunnen inkijken, was ik er om halfzeven.

Ja, ik heb kinderen. Drie, tussen dertien en drie jaar oud, en dat vergt inderdaad een stevige organisatie. Nu ik voor tv werk, kan ik de kinderen ’s morgens wegbrengen, ’s avonds haalt mijn partner ze op bij de opvang.

Sereniteit en nauwkeurigheid vind ik zeer belangrijk. Ik probeer kritisch te zijn, de feiten te brengen zoals ze zijn, maar tegelijk wil ik correct en beleefd blijven. Ik ben ervan overtuigd dat je ook op die manier mensen dingen kunt laten zeggen die ze zeker niet van plan waren te vertellen.

Filosofie betekent zeer veel voor mij, ook in mijn werk. Nadenken over de manier waarop je in de samenleving staat, de manier waarop mensen met elkaar omgaan, met hun emoties en die van anderen. De dag na het Heizeldrama stelden onze profs vragen als : “Wat is er gebeurd ?” “Hoe gaan jij, de media en de samenleving ermee om ?” Die vragen stel ik mij ook als ik dramatische of delicate gebeurtenissen moet verslaan. Zoals toen ik rapporteerde over de begrafenis van een ex- Sabena-piloot die zelfmoord had gepleegd. Dan wik en weeg ik mijn woorden, want het bericht kan gehoord worden door zijn familie, of door mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of ook een sterfgeval te verwerken hebben. Je moet de juiste mix vinden : het moet nieuws zijn, maar zeker niet stuitend.

Tv-werk is nieuw voor mij en ik heb nog veel te leren, ook vakmatig. Wat uiterlijk en voorkomen betreft, zal een VRT-styliste mij adviseren. Dat gebeurt gelukkig in overleg, zodat ik dicht bij mijn eigen stijl kan blijven. Als ik voor de radio met politici moest gaan praten, trok ik ook nooit een rok aan. Als ik to the point-interviews wil maken, als ik hard en kritisch moet zijn, draag ik liever de broek.

:: Kathleen Cools presenteert vanaf 1 oktober Villa Politica op Canvas.

Tekst Griet Schrauwen