Een van de laatste beelden die me van Katharine Hepburn zullen bijblijven, is dat van de oude vrouw die haar dementerende man mee verder door het leven sleurt, die sterk is voor twee, en liefdevol zonder te betuttelen. Die schitterende rol, naast Henry Fonda in On golden Pond (1981), was een van haar laatste op het grote scherm. Toen was ze al de zeventig voorbij en nog altijd een zeer mooie vrouw.

Een onvergetelijke dame, die zich steeds heeft gedragen volgens haar eigen wetten, een feministe avant la lettre, die het macho gedrag in Hollywood met verve aan haar laars lapte, omdat ze het zich kon permitteren excentriek en veeleisend te zijn. Ze was immers rijk geboren.

Katharine Hepburn bepaalde al heel jong eenduidig de regels waaraan zij zich zou houden. Toen ze veertien was, pleegde haar twee jaar oudere broer zelfmoord. Waarschijnlijk heeft dat een grote invloed gehad op de jonge Kath, die het toch al geen pretje vond om een meisje te zijn. Ze liet zich Jimmy noemen, naar haar broer, en ging jongenskleren dragen. Haar hele leven lang heeft ze trouwens pantalons gedragen, omdat ze jurken en rokken onpraktisch vond.

Ze trouwde even met een rijke New Yorker, waarvan ze later toegaf dat hij een schat was en dat zij zich tegenover hem gedragen had als “een varken”. Maar in die tijd durfde ze toch nog zonder een man aan haar zijde naar Manhattan te verhuizen, we hebben het over de jaren twintig. Hij nam haar nooit iets kwalijk, want hij had wel door wat voor soort ambitieuze leeuwin ze was en gunde haar de ruimte. Toen ze de eerste van haar vier Oscars kreeg in 1933, zette ze definitief een punt achter haar toch al niet erg levendige huwelijk en stortte zich definitief in haar film- en theatercarrière. Ze baande haar eigen pad, de kaarsrechte dame met de hoge jukbeenderen, het strenge voorkomen en de rauwe stem. Laat in haar leven, toen ze de tachtig voorbij was, haar levensverhaal opschreef en erover vertelde op het televisiescherm, gaf ze toe dat ze geleefd had zoals de mannen van haar generatie pleegden te leven. In haar hart was ze zo bang als een muis geweest, maar haar droom van een onafhankelijk leven maakte haar sterk.

Het mooiste verhaal uit Katharine Hepburns leven is haar 27 jaar lange romance met Spencer Tracy. Voor haar was hij zo solide als ” meat and potatoes“, zichzelf zag ze veeleer als een “luchtig Frans dessertje”. Maar de twee tegengestelden konden niet zonder elkaar, ondanks alle burgerlijke limieten die hen uit elkaar hadden moeten houden.

Tracy bleef al die tijd getrouwd, tot hij stierf in 1967. De buitenwereld kreeg slechts een glimp te zien van wat zich afspeelde tussen hen. Katharine Hepburn walste in interviews altijd elegant en discreet heen om vragen naar dit soort intieme dingen. Pas in 1983, na de dood van Tracy’s vrouw, sprak ze voor het eerst openlijk over haar grote liefde.

Ook dat herinner ik me nog : een oude verrimpelde dame, die met bevend hoofd, publiek de naam van haar geliefde Spens uitsprak voor de televisiecamera. Alsof ze heel behoedzaam het kistje openmaakte waarin ze een half leven lang haar mooiste juweel had bewaard. De trots en de passie waarmee ze over hem vertelde, waren van een bijzondere schoonheid.

Een verhaal als dat van Katharine Hepburn is van een uiterst zeldzame discretie en staat in fel contrast met deze tijd waarin alle intieme details van de meest banale levens van celebrity’s breed worden uitgesmeerd in televisieprogramma’s en bladen, een tijd waarin onbekende mensen zelfs roem zoeken door te baren voor de camera.

Mensen als Katharine Hepburn en Spencer Tracy wisten hun leefwereld zo te beschermen, dat ze vanzelf uitgroeiden tot mythen. Nu verkopen de David Beckhams en de Posh Spice’s de banaalste details van hun bestaan tegen gigantische gages aan sensatiebladen als Gala en Hola !

TESSA VERMEIREN