Katerina Gregos (45) studeerde onder meer kunstgeschiedenis in Londen en leidde tot 2002 de Deste Foundation in Athene. Later was ze onder meer curator van Manifesta 9 in Genk en het Deense paviljoen op de 54ste Biënnale van Venetië. Sinds vorig jaar combineert Gregos internationale expo’s met Art Brussels. De 31ste editie van de kunstbeurs loopt van 18 tot 21 april in Brussels Expo. Info : 02 740 10 36, www.artbrussels.be.
Voor mijn ouders waren inzicht en kritisch denken belangrijker dan kennisoverdracht. Daarom keken ze op naar het Angelsaksische onderwijssysteem en stuurden ze me als kind naar de school van de Britse ambassade in Athene. De aanpak was er minder betuttelend dan in Griekse scholen. Zo ontwikkelde ik voeling met Groot-Brittannië en Londen, waar ik uiteindelijk twaalf jaar woonde.
Ik werk bewust met kunstenaars van alle leeftijden. Ik wil niet meedoen aan de discriminatie van de oudere generatie en de jacht op jongere namen omdat die nu eenmaal nieuw en fris zijn. Voor kunstenaars is trouwens niets zo moeilijk als de middenleeftijd: je bent te oud om hot en sexy te zijn, maar ook te jong om heilig verklaard te worden.
Kunstbeurzen demoniseren is zo gemakkelijk. We nemen allemaal deel aan de kapitalistische consumptiemaatschappij, en de markt is op zich niet goed of slecht. Wat telt zijn de ethische principes van wie erin werkt. Laten we trouwens niet naïef zijn. Kunstenaars hebben een platform als Art Brussels nodig, net als een inkomen. Wereldwijd zijn er trouwens meer dan tweehonderd kunstbeurzen – wij vinden de vraag dus niet uit.
Mijn hart doet pijn als ik Athene bezoek. Het blijft mijn geboortestad en ik heb er veel familieleden en vrienden, maar het is niet meer de gelukkige plek uit mijn jeugdjaren. In alle lagen van de bevolking lijden mensen onder de economische crisis, en die algemene tristesse tast het sociale weefsel aan. Jongeren die het zich kunnen veroorloven, trekken trouwens naar het buitenland. Op dit ogenblik heeft Griekenland ze erg weinig te bieden.
Uiteraard dragen de Grieken een stuk van de verantwoordelijkheid. Niet alleen omdat zoveel burgers die goed verdienen in vrije beroepen geen belastingen betaalden, maar ook door onze politieke keuzes. Iedereen wist dat de twee grote partijen zich schuldig maakten aan machtsmisbruik en corruptie. Toch bleven we voor ze stemmen. Politici kochten kiezers door hun allerlei gunsten te verlenen en baantjes te bezorgen. Zo werd het staatsapparaat almaar zwaarder. In die zin krijgen we nu een prachtige kans om onszelf in vraag te stellen en schoon schip te maken. Het is tijd dat de oude politieke kaste verdwijnt en plaatsmaakt voor jonge mensen met nieuwe ideeën.
Brussel is een stad van onvervulde beloften. Ongrijpbaar en altijd in wording, zonder ooit af te zijn. Er heerst een individualistische mentaliteit die een tegengewicht biedt voor de marketing en branding van steden die alles vervlakt. Brussel voert bescheidenheid en zelfrelativering hoog in het vaandel en de dingen zijn er nog op menselijke schaal. Dat is verfrissend nu elke stad hip en flashy wil zijn. Het is een wat ruwe en chaotische plek die zich niet op een zilveren schaaltje aandient, maar voor de echte nieuwsgierigen valt er veel te ontdekken.
De kunstensector is niet zo vrouwvriendelijk als sommigen graag beweren. Ook in die wereld helpen mannen elkaar graag vooruit, waardoor bedroevend weinig vrouwen doorstoten naar topfuncties. Kijk naar de grote culturele instellingen en musea in België : hoeveel daarvan worden geleid door een vrouw ? Wat meer vrouwelijke solidariteit zou dus niet misstaan, al was het maar om het punt op de agenda te plaatsen.
DOOR WIM DENOLF & FOTO FILIP VAN ROE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
