Bescheiden kun je zijn ambities nauwelijks noemen: Karim Rashid wil producten ontwerpen die “beter, sneller, schoner, aantrekkelijker en goedkoper” zijn, en dan nog wel in sneltreinvaart. Zijn kleurrijk appartement biedt een staalkaart van zijn kunnen als ‘artisan-craftsman’.

De wetenschap kan eindelijk zijn eeuwenlange onderzoeken en experimenten stoppen: het perpetuum mobile, de eeuwig voortdurende beweging, is uitgevonden. Niet een machine, maar een mens blijkt deze gouden gave te hebben: techno-artiest en designer Karim Rashid. Het is de grootste wens van deze ontwerper om producten en meubels te bedenken die beter, sneller, schoner, aantrekkelijker en goedkoper zijn maar ook meer plezier geven in het dagelijks leven. Vandaar zijn eerste levensmotto: I want to change the world. Zijn tweede luidt: Here and now is all we ‘ve got. Daarin zit Rashids problematiek vervat om de tijd te vinden om een constante stroom aan ideeën ook te stroomlijnen en uit te voeren. Stap in en verbaas je over de voortrazende rollercoaster die Rashid heet.

Hij ontwerpt snel, kleedt zich snel en verblijft vaker in een vliegtuig dan dat hij thuis is; we waren al op voorhand voor Karim Rashid ‘gewaarschuwd’. Onze contacten in New York spraken met bewondering over zijn supersonische designsnelheid: circa achthonderd producten in de laatste zeven jaar, van meubels, huishoudelijke artikelen, zonnebrillen, lampen en diverse verpakkingen tot hotel- en restaurantinterieurs, boekomslagen, schoenen, handtassen, modeartikelen en vele ontwerpen op het gebied van consumer electronics.

Men voorspelde dat het moeilijk zou zijn een gaatje te vinden in zijn agenda. Maar Sandra Gering, galeriehoudster in Chelsea, New York, bood hulp aan. Bij haar had Rashid onlangs een solo-expositie van zijn werk gehad en zij wilde wel een afspraak voor ons regelen. Bij aankomst bij Karim Rashid Inc., zijn studio in Chelsea, was het een drukte van jewelste. Het hele team, bestaande uit achttien jonge designers van internationale pluimage, zat achter de vele gekleurde iMacs. Rashid spoedde zich kriskras van de ene naar de andere en gaf in sneltreinvaart zijn assistenten aanwijzingen zodat ze verder konden. Ons verwees hij meteen naar boven, waar zijn loft is, en hij beloofde om zelf spoedig te komen. Boven werden we ontvangen door zijn vrouw en muze Megan Lang. Spoedig daarna hoorden we gestommel op de trap, de deur zwaaide open en getooid met zonnebril en organizer was Rashid al klaar om te vertrekken; het wachten was op de bestelde car service, wat voor hem duidelijk tijdverlies was. Als hij het mocht ontwerpen dan zou dit vervoermiddel met een vingerknip gereedstaan.

Rashid laat geen mogelijkheid onbenut voor nuttige informatie en creatieve uitwisseling en vroeg naar ons eerder gefotografeerde werk in New York. Toevallig was dat het interieur van Sandra Gering. Op de polaroids herkende hij meteen twee van zijn ontwerpen: de tafel Aura en een van zijn nieuwste lampen. Maar meer interesse toonde hij voor een van de kunstwerken die Sandra had hangen: een satellietantenne met een roze rendierhoofd van kunstenaar Taro Chiezo. Het zette Rachids creatieve brein meteen aan het werk: “Jeetje, een tv-schotel, dat heb ik altijd al willen hebben. Zou die ook functioneren als hij binnen hangt. Maar liever zou ik night vision hebben, de mogelijkheid om ’s nachts te kunnen zien. En ogen die kunnen inzoomen.”

En dan is hij echt niet meer te stoppen. “Denk je dat er al pillen zijn die je haren meteen wit kunnen maken en die je love handles in een oogwenk kunnen laten verdwijnen? Als kind wilde ik altijd al de oren van Dr. Spock van Starship Enterprise. En laatst las ik dat 73 procent van het menselijk lichaam door apparatuur en implantaten vervangen kan worden. Mocht ik mijn ideale lichaam ‘ontwerpen’ dan zou ik een mix willen zijn van Dr. Spock, de Man van Zes Miljoen en Robocop.” Enige verduidelijking zou hier wel wenselijk zijn, maar Rashids ‘Spock-oren’ hebben de car service gehoord en met een armzwaai neemt hij afscheid van ons: see you this afternoon, ons verbaasd achterlatend.

Maar de reden waarvoor we hier zijn, is het interieur van Karim Rashid. Noem het een technolab, een space interior of een cyberhome, in alle benamingen zit wel een kern van waarheid. Van op de felroze bank Omni overschouwen we de bijna acht meter brede en dertig meter diepe, spierwitte loft waarin zich achtereenvolgens living, keuken, eetgedeelte, relaxhoek, slaap- en badkamer bevinden. Er staan zo’n vijftig meubels of accessoires opgesteld, een kleine selectie van alle producten die door Rashid zelf zijn ontworpen. Er valt veel te zeggen over zijn werk, maar vooral het kleurgebruik en de vormentaal zijn bijzonder: in alles is hij het naturelminimalisme van de laatste jaren wel behoorlijk gepasseerd.

Organische en technische vormen in zachte pastels en felle cyberkleuren voeren hier de boventoon. Vrij formeel opgesteld, en in alles beschrijven zij de uitgangspunten die voor Rashid als designer belangrijk zijn. In beginsel is hij een artisan-craftsman, die het creatieve met het ambachtelijke in één persoon combineert. Hij hecht veel belang aan vernieuwende technologieën, die hij meer ziet als een ‘lens’ waardoor je tot ondenkbare oplossingen kunt komen dan als een eenvoudige ’tooi’ om verschillende producten te realiseren.

Als designer heeft hij visie nodig en een constante aanvoer van creatieve prikkels, impulsen en ideeën. Daarom reist hij veel. Vorig jaar verbleef hij zeker 140 dagen elders dan in New York. En op terugreis probeert hij altijd een tussenstop te maken in een van de steden die hem een creatieve input geven, zoals Parijs, Tokio, Milaan, Toronto, Los Angeles, Venetië, Londen of Miami.

Onlangs vroeg het Smithsonian Institute hem om voor een tentoonstelling een Millennium Time Capsule te bedenken. Daarin moesten de voor hem belangrijkste ontwerpen van de laatste dertig jaar opgenomen worden. Rashid verbaasde alle aanwezigen door simpelweg een LED-display tentoon te stellen met alleen maar tweeduizend woorden. Woorden als ‘internet’, ‘inkjet’ en ‘cybertronics’, die volgens hem voor 1970 nog niet eens bestonden, en hij voegde er eigenwijs als hij is woorden aan toe uit zijn eigen designvocabulaire: ‘desktopmanufacturing’, ‘pleasuretronics’, ‘morphscape’ en ‘organomics’. Dat laatste is een combinatie van het woord organisch, biomorf design, “waar geen rechte lijnen te vinden zijn”, en het woord ergonomics, “waarbij interactie tussen mens en product belangrijk is”.

Dit was een van zijn pr-projecten die hem als visionair neerzetten. Maar in de eerste plaats is en blijft hij een designer van producten, die zich op korte termijn over een hele reeks projecten zal buigen: een simpel parfumflesje voor Issey Miyake, een hightech hotel in Athene, een putdeksel voor de stad New York, glazen vazen voor het merk Leonardo, dvd-spelers voor Sony of nieuw servies voor het bekende merk Swid Powell.

Bovendien heeft Rashid nog een boek over zichzelf geschreven: I want to change the world. Hierin wordt zijn visie nog eens uiteengezet en heeft hij het over alle ontwerpen van de afgelopen jaren, zoals de overbekende prullenbak Garbo, waarvan er al twee miljoen zijn verkocht, en de stoel Oh, die dat succes evenaart. “Het is moeilijk om nee te zeggen tegen de vele designprojecten”, verklaart Rashid enkele dagen later in een e-mail. “Ik heb er zo lang voor gewerkt om dit punt te bereiken. En er is nog zoveel te doen.”

Tekst en foto’s Marc Heldens