Waarom is het zo moeilijk om de perfecte kapper te vinden ? En eens we hem hebben, waarom vinden we het dan moeilijk om kritiek te geven of weg te gaan ? Een analyse van een complexe relatie.

Tientallen heb ik er ondertussen al ontmoet en toch heb ik nog altijd de ware niet gevonden. Mijn zoektocht naar de perfecte kapper is even hopeloos als zoeken naar de ideale man. En toch ligt het niet aan mij, denk ik nog altijd. Ik heb een dikke bos kwaliteitshaar, genoeg zelfvertrouwen om een kapper carte blanche te geven en ben niet bang van de schaar. Waar het altijd fout loopt, is het moment dat ik niet meer helemaal gelukkig ben met het resultaat. In plaats van er iets over te zeggen, betaal ik braafjes en kom niet meer terug. En blijf me schuldig voelen.

Ik ben niet alleen, een kleine rondvraag leert dat de meeste vrouwen het moeilijk om te verantwoorden vinden dat ze naar een ander gaan – of dat nu uit diepe ontevredenheid is of gewoon om eens iets anders te proberen. Bizar, want over mensen die je regelmatiger ziet, zoals de bakker of de groenteboer, heb je minder problemen om te klagen. De reden ligt in de aard van de relatie : de kapsalon is de plek bij uitstek waar geheimen en vertrouwelijkheden worden uitgewisseld. Je kapper is een van de weinigen die je mogen aanraken en je van heel dichtbij bekijken. Hij krijgt je vertrouwen om je look te veranderen, te bepalen hoe je eruitziet en dus hoe je je zult voelen, maar vooral hoe anderen je zien. Dat is een verantwoordelijkheid en schept dus een band.

Die is complex : soms meer vriendschappelijk dan zakelijk en heeft zelfs iets van een liefdesrelatie : je kunt echt op de dool zijn op zoek naar die ene ware, of na jaren gelukkige trouw kan de onweerstaanbare drang plots opduiken om vreemd te gaan bij die hippe nieuweling die je vriendin of collega er zo fantastisch doet uitzien. En wanneer je de stap waagt, voelt het exact zo aan : als overspel. Een bizar soort schaamte verhindert je daarna om terug te gaan, zelfs als het gras aan de overkant al lang niet meer zo groen is als het eerst leek. Teruggaan is moeilijk , het bewijs van overspel groeit letterlijk op je hoofd : een andere snit of kleur schreeuwen je schuld uit.

Waarom doen we het dan toch ? Omdat haar belangrijk is : het is een van de eerste dingen die iemand van je ziet, en bepaalt de eerste indruk. Zeker als je uiterlijk belangrijk is voor je professioneel succes, zoals dat bij publieke figuren en filmsterren het geval is, ben je bereid om daar ver in te gaan. Een geslaagd kapsel heeft al verscheidene carrières in een stroomversnelling gebracht : de Belgische kapper Christophe hielp Hillary Clinton van haar oubollige imago af en talloze sterren maakten een opgemerkte entree op de rode loper dankzij een glamoureus hoofd. Maar het mes snijdt aan twee kanten : een beroemde cliëntèle drijft het aanzien en vooral de prijs van die ‘sterrenkappers’ aanzienlijk op.

Oribe Canales rekent Jennifer Lopez 4500 dollar per dag aan, plus een reisvergoeding en een ticket eerste klas als mijnheer zich moet verplaatsen om de ster te volgen. Canales maakte naam in de jaren tachtig met de supermodellen en werkt ook voor Penelope Cruz en Salma Hayek. Een andere Hollywoodfavoriet, Sally Herschberger, doet nog beter met 6000 dollar per dag. Maar zij neemt dan ook Nicole Kidman, Tom Cruise, Brad Pitt en Michelle Pfeiffer regelmatig onder handen. Ze werd vooral beroemd met de bob van Meg Ryan, die een merkbaar effect had op de populariteit van de actrice. Chris Mc Millan deed hetzelfde voor Friends-actrice Jennifer Aniston en gaf haar met The Rachel (naar haar personage in de serie) de meest gekopieerde coupe ter wereld, wat haar imago geen windeieren legde. Aniston heeft dan ook een bijzonder vertrouwelijke band met haar kapper : toen ze het uitmaakte met Brad Pitt trok ze tijdelijk bij hem in om uit te huilen.

Brushen en kussen

Dat zie ik me nog niet doen. Ik heb een duidelijke grens, merkte ik tijdens een bezoek aan een chique salon. Dat het niet goedkoop zou zijn, zag ik al aan het adres en de aanwezige cliëntèle. Een Franstalige ontvangst door een hautain mantelpakje, die me ook nog eens een andere kapper probeerde op te dringen ” Jacques is zéér druk bezet”, bevestigde het cliché. Jacques liet op zich wachten (mijn gewassen haar was alweer droog nog voor hij er de schaar in zette), maar bleek het waard. Een pafferige luchtkus bij wijze van afscheid bevroor mijn enthousiasme echter onmiddellijk. Ik kus mijn kruidenier of postbode toch ook niet ?

De huisstijl vertelt veel : het interieur, de klanten en zelfs de kledingstijl van het personeel zijn belangrijke indicatoren. Dat vooral het laatste niet onbelangrijk is, ondervond ik tot mijn scha en schande. Ooit stapte ik spontaan de eerste beste salon binnen en bevroor ter plekke op de drempel : ik werd begroet door een bende piepjonge meisjes op plateauzolen, die trots pronkten met hun navelpiercing die onder hun te korte nylon stretchtopje piepte en een hoeveelheid make-up droegen waar ik een jaar mee doe.

Ik heb meestal niet zo’n last van vooroordelen, maar ik heb doodsangsten uitgestaan in die stoel, mijn paniekaanvallen onderdrukkend door voor mezelf te herhalen dat haar altijd terug groeit. Een andere traumatiserende ervaring was de wedstrijdkapper. Te herkennen aan een verzameling bekers en lintjes in de etalage of een andere zichtbare plek. In die tijd had ik lang, stevig haar wat me in de ogen van deze kapper het ideale model voor kapperswedstrijden maakte. Om me te overtuigen haalde hij zijn fotoboek boven. Ik heb er geen voet meer binnengezet.

Een moderne variant is de BV-kapper : geen bekers, maar kiekjes van zichzelf met ‘al wie in de boekjes komt’ hangen goed in het zicht. Ik heb weinig affiniteit met babes en al helemaal niet als ik moet wachten omdat er een binnen wandelt om een glaasje met mijn kapper te drinken. Het voorstel om de helft van mijn donkere haar in een andere kleur te verven “zoals Joyce die daar zo goed mee staat” was de druppel.

Knippen in de tijd

De stijl van een salon bepaalt doorgaans ook het prijsniveau. Een subjectief gegeven : wat je ook betaalt, je moet het waard vinden. Mensen kunnen veel geld uitgeven aan kleren die ze niet eens elke dag dragen en toch beknibbelen op hun kapsel, waar ze elke dag mee rondlopen. De duurste snit die ik ooit heb gehad, liep tegen de honderd euro. Een op maat geknipt plukjeskopje, dat iets te arbeidsintensief bleek voor dit wash & go type : de vereiste stylingtechnieken kreeg ik niet onder de knie en al helemaal niet in mijn ochtendprogramma. Bovendien was het erg à point geknipt : niet bestand tegen de zwaartekracht van groeiende haren. Drie weken later stond ik opnieuw bij de kapper. Een goedkopere.

Sommigen beweren dat een goede snit altijd zijn geld waard is, maar mijn ervaring leert dat dat niet altijd duur hoeft te zijn. Hogere prijzen zijn niet noodzakelijk een indicator van meer talent of een betere service, maar doorgaans wel van de tijd die je in de salon doorbrengt. Kappers hebben het over een verwenmoment, ze rekken je bezoek met dingen als een persoonlijk consult, een kopje thee of koffie, uitgesponnen hoofdmassages aan de wasbak en een uitgebreide brushing die je er thuis meteen wilt uitwassen. Misschien zijn dat dingen waarvan je geniet als je kinderen hebt, zelf word ik ongemakkelijk als de dertig minuten worden overschreden. Ik zie niet in wat er ontspannend kan zijn aan een hele ochtend in een lawaaierige salon te zitten, met een hoofd als een verregende vogelverschrikker en niets anders te lezen dan de lotgevallen van gepensioneerde charmezangers of besognes van eendagsvliegen.

Een collega zwoer de kapper twintig jaar geleden al af. Het is eraan te zien, maar ik begrijp zijn klacht wel : “Ze luisteren nooit.” Vooral voor “Ik wil het laten groeien” lijken veel kappers Oost-Indisch doof. Waarom dan toch iedere keer het risico nemen ? Omdat niets zo efficiënt is als een nieuw hoofd om een dip of de sleur te doorbreken. n

Tekst Sofie Albrecht I Foto’s Catherine Lambermont e.a.

Teruggaan is moeilijk, het bewijs van overspel groeit letterlijk op je hoofd : een andere snit of kleur schreeuwen je schuld uit.