Als kind werd ik ertoe aangemoedigd zelf mijn weg te zoeken. Thuis in Zuid-Londen namen mijn ouders ons voortdurend mee naar het theater, de bioscoop, het ballet of het museum. Mijn oudere zus Natasha ging uiteindelijk schilderen, en ik maakte mijn toneeldebuut op mijn twaalfde. Vijf jaar later stopte ik met school om acteur te worden.

Ik hou niet van herhaling. Het vormt geen uitdaging om altijd hetzelfde karakter te spelen. Anderzijds ben ik uiteraard bevoorrecht : veel actrices krijgen na hun dertigste amper nog goede rollen aangeboden, terwijl voor een man het echte werk dan pas begint.

Hamlet is een droomrol. Shakespeare legt het publiek in zijn stuk fundamentele levensvragen voor, maar voor een goede vertolking moet ook de acteur zich die vragen stellen. In die zin lijkt Hamlet op een succesnummer dat al door talloze muzikanten vertolkt is. De rol biedt altijd een blik in de ziel van de acteur in kwestie.

Als jonge twintiger rommelde ik maar wat aan. Ik dronk en rookte veel, ik at slecht en ik lag hele dagen in bed. Een geweldige tijd, maar mettertijd verdween de roes en ging ik me vervelen. Nu probeer ik iets anders : gezond eten, sporten, groene thee drinken – dat is tegenwoordig mijn high. (lacht) Nog even en ik begin aan cognac en sigaren.

Ik beschouw mezelf niet als een stijlicoon. Het streelt me om het gezicht van Dior Homme Sport te zijn, maar ik ben geen toonbeeld van elegantie. Daarvoor let ik ook niet genoeg op de mode. Zolang spullen maar comfortabel zitten.

Hollywood stelde mijn geloof in film op de proef. Enkele jaren geleden leek de industrie me zo leeg en oppervlakkig. Ik ging me afvragen waartoe het medium nog kon dienen, en zo werd ik actief bij de vredesorganisatie Peace One Day. Sindsdien heb ik Afghanistan twee keer bezocht en draaide ik er met initiatiefnemer en filmmaker Jeremy Gilley ook een documentaire. Een bekende kop kan de wereld niet veranderen, maar hij helpt wel om de aandacht te trekken.

Ik probeer tevreden te zijn met wat ik heb. Ook wat mijn uiterlijk betreft, en dat gaat er sinds mijn vijfendertigste niet op vooruit (lacht). Ik moet nu paardrijden en zwemmen om de rugproblemen in toom te houden.

Zelfbeheersing en formaliteit schrikken me af. Mensen die zichzelf voortdurend inhouden, dat klopt toch niet ? Geef mij dan maar onstuimig enthousiasme. Ik hou van de onschuld die ervan uitgaat.

Ik wil zo normaal mogelijk door het leven gaan. Niet als steracteur of sekssymbool of andere labels die me zouden kunnen meezuigen. Gelukkig heb ik kinderen die me met beide voeten op de grond houden. (Law wordt volgende maand voor de vierde keer vader, na een verhouding met het Amerikaanse model Samantha Burke. De acteur was eerder al getrouwd met Sadie Frost, waarna een relatie met Sienna Miller volgde. )

Kritiek of nare opmerkingen onthoud ik niet. Zover reikt mijn geheugen gewoon niet. Mijn kinderen noemen me soms de beste papa van de wereld. Dat is de enige commentaar die telt.

Ik worstel met de Jude Law uit de boekjes. Dat ben ik niet, maar ik kan hem ook niet negeren. Werk en privé combineren is voor alle ouders moeilijk, maar de zaak ligt toch anders als je in de kijker loopt. Anderzijds weten mijn kinderen nu al dat de realiteit vaak anders is dan wat de kranten schrijven. Dat opvoedingshoofdstuk kan ik overslaan.

Naast diverse film- en theaterprijzen ontving Jude Law (36) Oscarnominaties voor zijn vertolkingen in ‘ The Talented Mr. Ripley’ en ‘ Cold Mountain’. Tot december staat hij als Hamlet op de planken van het Broadhurst Theatre in New York. In de bioscoop vindt u de ‘Diorman’ vanaf 11 november in ‘ The Imaginarium of Dr. Parnassus’ van Terry Gilliam, en vanaf 6 januari in ‘ Sherlock Holmes’ van Guy Ritchie.

Door Wim Denolf / Foto Reporters