Joke Devynck (33) is actrice.

Buitenspel, met onder andere Joke Devynck en Filip Peeters, loopt vanaf 21 december in de bioscoop.

Devynck heeft ook een rol in de film Suspect.

De filmset van Buitenspel leek op een scoutskamp. Met de crew stonden we ’s morgens gezellig rond de cateringtafel voor koffie met croissants, en we sloegen onze tenten telkens ergens anders op om te filmen.

Vroeger ging ik nooit kijken naar een Vlaamse film. Maar nu ik er zelf in meespeel, besef ik hoe moeilijk het is een goede film te maken. Iedereen denkt dat het bij ons bulkt van het talent en de originele scenario’s, maar dat is absoluut niet zo.

Als kind was ik altijd onder de indruk van monologen : één acteur eenzaam op de bühne, met een enorme lap tekst, terwijl er zoveel dingen fout kunnen lopen. Dat mijn man (Johan Heldenbergh) John Massis alleen vertolkt, vind ik buitengewoon. Voor zo’n glansrol ben ik nog niet rijp, denk ik.

In een rijtjeshuis in de stad aard ik niet. Ik wil een huis met veel licht en een tuin. Mijn man woonde vroeger in een appartementsblok, ik op het platteland. Ons huis in Schellebelle is een compromis, maar ik mis een open haard en de vloer is te koud. Ik kan er niet blootsvoets rondlopen.

Veel herinneringen aan mijn jeugd heb ik niet. “Als je er niets meer over weet, zal ’t wel goed geweest zijn”, zegt mijn vader altijd. Hij was een progressieve leraar, die graag voorleest in de mis. Zoals veel acteurs hoort hij zichzelf graag babbelen zeker ?

Op Studio Herman Teirlinck hing ik de rebelse lawaaimaker uit. Toen ik er begon, was ik amper zeventien, en heel jongensachtig. Ik lag in de knoop met mezelf en mijn energie ging alle kanten uit. Ik zette een grote mond op, maar op het podium klapte ik volledig dicht. Door de diepste dalen ben ik gegaan, maar ik heb er mezelf ontmoet.

In het eerste jaar moesten wij soms ‘bloemkool’ of ‘spaghetti’ zijn. De relevantie daarvan heb ik nooit gesnapt. Doen ze dat om jonge mensen te vormen, te harden of te kraken ? Ah, misschien word ik zelf ooit nog lesgever. Beginnende acteurs begeesteren, en ze onderdompelen in een bad van vertrouwen lijkt me wel iets.

Toneelacteurs zeggen me vaak : “Ik zou graag voor tv werken.” Maar het contact met driehonderd mensen in een theaterzaal is veel directer dan met een miljoen televisiekijkers. Vroeger was vaak op tv komen slecht voor je toneelcarrière. Dat hokjesdenken is er nog, maar het is al verbeterd.

De impact van Flikken mag je niet onderschatten. Omdat mijn personage zo mondig was, trokken talloze meisjes en vrouwen zich op aan Tony. Vooral op Flikkendag was die massa angstaanjagend. Dan bleef ik wel lachen, maar inwendig verging ik van de stress.

Vier jaar geleden ben ik gestopt met Flikken. Negentien maanden later was ik mama van drie kinderen en nu kriebelt het weer om theater te spelen. De verkleedkoffer induiken, een masker opzetten, emoties uitvergroten en opgaan in een warme toneelgroep, daar verlang ik echt naar.

Mijn job combineren met baby’s was onmogelijk. Acteurs kloppen nu eenmaal geen kantooruren, en werken van opdracht tot opdracht. Het blijft een onzeker bestaan, hoewel ik niet mag klagen.

Drie jaar lang heb ik vrijwillig gestempeld. Journalisten schreven dan dat ik bewust thuis bleef voor mijn kinderen. Of dat ik niet meer aan de bak kwam. De waarheid ligt tussenin : ik kreeg best nog opdrachten, maar ik wou vooral een goede mama zijn.

Thuis blijven bij de kinderen is zwaarder dan gaan werken. Eerst geloofde ik vriendinnen niet toen ze me vertelden dat ze thuis ongelukkig werden. Tot het bij mij ook begon te schemeren. Ik wou soms de hele dag in bed blijven liggen, bij gebrek aan vooruitzichten.

Ik vind geen voldoening in de was insteken of boodschappen doen. Hoe langer ik thuis was, hoe meer ik terug bezig wou zijn, nieuwe mensen ontmoeten en groeien als acteur. Ik ga nu weer werken, en dat maakt me ook gelukkiger als mama.

Thijs Demeulemeester / Foto Charlie De Keersmaecker