John Galliano is de beeldenstormer die vijf jaar geleden bij Christian Dior een opgemerkte entree maakte en er prompt de omzet fors deed stijgen. Zijn ontwerpen worden gedragen door oscarwinnaressen en met zijn shows jaagt hij kerkvaders en andere vrome lieden in de gordijnen. John Galliano, ten voeten uit.

Of zijn haar natuurlijk blond is? Die vraag ontglipt me al bij de eerste kennismaking. “Er is niets natuurlijks aan mij, schat”, kakelt hij in dat Zuid-Londense dialect dat je ook hoort in tv-series. Ik loop achter zijn befaamde paardenstaart aan, de weinig glamoureuze brandtrap op van de hoofdzetel van Dior in Parijs (het licht dreigt er elk ogenblik uit te vallen, maar geen paniek: ze zijn gewoon de computers aan het testen, daarom durven we de lift niet te nemen). Hij draagt een groene trui met wijd open rits, een camouflagebroek met fantasiebeslag op de naden en een paar Nu-Skool-baskets, die zo groot zijn dat ze lijken op pantoffels in de vorm van een beestenkop. Hij draagt ook doorzichtige nagellak.

Met zijn paardenstaart heeft hij de handen vol. Afwisselend bindt hij die op en laat hij hem losjes wapperen. Die staart was ook het eerste wat me hier opviel, of beter gezegd: de twee meter lange schaduw ervan op een muur in een Dior-studio, waar rolschaatsen, Dior-handtassen en gekke hoeden rondslingerden.

Hij is sinds 1996 hoofdontwerper bij Dior en kreeg er de vrije hand. Sindsdien nam de omzet van kleding en accessoires toe met 35 procent, tot een slordige 276 miljoen dollar (bijna 13 miljard fr.). Ook zijn eigen label, dat huist in een oude poppenfabriek aan de andere kant van de lichtstad, maakt megawinst en doet bovendien een nieuwe gooi naar het fortuin met de lancering van een eigen parfum en de opening van een winkel in hartje Parijs.

Mijn gastheer zit aan de overkant van de tafel, vreet rijst alsof hij net een overlevingstocht achter de rug heeft en praat honderduit over alles en nog wat.

Juan Carlos Galliano is een populaire man. Hij bracht het van club kid – over dat verleden wil hij jammer genoeg niet meer praten – tot modekoning. Galliano werd geboren in Gibraltar. Toen hij in 1984 afstudeerde aan St. Martin’s werd hij meteen een mode-icoon. Zijn eindwerkcollectie kreeg een plaatsje in de vitrine van Browns en was al uitverkocht voor men ze in de rekken kon hangen.

Na enkele ups and downs (problemen met financiers, met de productie en de distributie), en met drie bekroningen als British Designer of the Year op zak, besloot hij zijn hele hebben en houden naar Parijs te verhuizen. “Ik wilde de internationale toer op.” Met de steun van Anna Wintour, hoofdredactrice van US Vogue, sloeg hij plots een totaal andere richting in.

Kort daarna werd hij in de arm genomen door Bernard Arnaud, president van het luxehuis LVMH ( Louis Vuitton, Moët Hennessy), om Givenchy nieuw leven in te blazen. Het was de eerste keer sinds Worth dat een Brits couturier aan het hoofd kwam van een Parijs modehuis. Hij moet dat zeer goed gedaan hebben, want een jaar later kreeg hij de meest prestigieuze job in de modewereld: ontwerper voor het eerbiedwaardige huis Christian Dior. En uitgerekend daar kreeg hij de kans om zijn legendarische smaak voor extravagantie uit te leven. Die is overduidelijk sinds zijn show met de Franse Revolutie als thema, onder de titel Les Incroyables.

Galliano werd beroemd en berucht met zijn megalomane, schijnbaar ongestructureerde shows, waar mannequins door elkaar lopen in de meest exuberante outfits op plaatsen waar geen catwalk aanwezig is, zoals de Parijse Opéra en het kasteel van Versailles. Hij mag dan wel in Gibraltar geboren zijn en opgegroeid zijn in Streatham, het lijkt wel of Parijs en Galliano voor elkaar voorbestemd waren.

Kunt u in Parijs doen wat u in Londen gewoon was te doen?

Ik zou John Galliano niet zijn als ik niet uitging en feestjes bouwde. Ik ben bevriend met Jeremy Healy, hij is zo een beetje mijn vast anker, en ook met Francesca Cutler en met, ach, je kent de anderen wel, hè? Meg Mathews, Kate Moss…

Hoe zijn die allemaal tot uw vriendenkring gaan behoren?

De eerste keer dat ik Meg zag, was ze samen met Francesca iets aan het kopen bij Jones in New King’s Road. Ik vond ze meteen sympatiek.

Maar is er nog lol aan, nu u niet meer drinkt? Of zijn het nu drugs?

Natuurlijk amuseer ik me te pletter. ( lacht) Van drugs weet ik helemaal niets. Kan die sigaret hier niet eens aansteken.

Er wordt beweerd dat u het fitste lichaam hebt van de hele modewereld. Is dat begonnen met voor Dior te gaan werken?

Eigenlijk had ik helemaal geen belangstelling voor sport vóór ik bij Givenchy kwam. Maar door het vele werk was een goede fysieke conditie meer dan nodig, dus begon ik met fitness. Later hield ik op met koffie te drinken, en daarna met alcohol. Uiteindelijk stopte ik ook met roken, maar dat hield ik maar twee dagen vol. Kijk, op deze grafiek zie je hoe ik samen met mijn dokter en turnleraar een oefenschema opstel in functie van mijn stressperioden. We lassen meer cardiovasculaire oefeningen in en passen mijn dieet aan, afhankelijk van de hoeveelheid energie die ik nodig heb.

Hoe gaat men bij Dior om met uw reputatie van fuifnummer? Moet u zich aan regels houden?

Waar je ook werkt, overal moet je je houden aan bepaalde regels, nietwaar.

Maar als ze nu eens zouden zeggen dat ze geen foto’s willen zien van John Galliano die uit een of andere nightclub komt, wat dan?

Dat zullen ze niet eisen, vooral niet omdat ze het allemaal zelf ook doen. Luister, dit is Parijs anno 2001. Toen ik hier arriveerde, droeg ik deftige pakken met alles erop en eraan. Ik was een beetje naïef en dacht dat het bij mijn imago hoorde. Maar ik ontdekte al snel dat mensen zich precies daardoor afzijdig hielden. Zodra ik opnieuw mezelf werd, was ik makkelijker te benaderen en liep alles beter en sneller.

Er wordt verteld dat u in een mum van tijd iedereen aan uw kant had.

Aanvankelijk was dat niet zo. Ik was dan ook ‘die Britse designer’. Maar die hindernis had ik al eens genomen bij Givenchy. Dus was dat het probleem van de buitenstaanders. Men vreesde dat ik het soort punk was die de tent hier zou afbreken. Ik ben hier echter alleen maar om wat bij te snoeien, da’s alles.

Hoe kreeg u elk detail onder controle? De reclame bijvoorbeeld.

Dat ging niet in één, twee, drie. Je zou kunnen stellen dat monsieur Arnaud de maître penseur was toen hij me bij Givenchy binnenloodste. Hij was de eerste die nieuw talent binnenbracht in de oude modehuizen, iets wat nu overal gebeurt. De bedoeling was Dior klaar te maken voor de 21ste eeuw. De tactiek bestond erin van het jolie madame-imago af te raken en zachtjesaan nieuwe stijlen te introduceren.

Hoe meer ik bewees, hoe meer verantwoordelijkheid ik kreeg. Eerst heb ik me beziggehouden met de reclamecampagnes en daarna met de vitrines. En bingo! Sindsdien zit er samenhang in de bedrijfspolitiek.

Hoe zal uw nieuwe parfum heten?

Hebben we nog niet beslist. Om succes te hebben met een parfum zijn er vijf belangrijke factoren. Ik weet niet of ik je dat mag vertellen, maar de geur van een parfum staat niet eens zo hoog genoteerd in die top-vijf. Het flesje moet het ‘doen’, de boodschap ook en het imago, en alles moet coherent zijn. Ik zou maar al te graag geloven dat mensen parfum kopen voor de geur, maar jammer genoeg is dat niet zo.

En de nieuwe boetiek?

Ja, er komt een nieuwe boetiek in Parijs, maar ik weet nog niet wanneer die geopend zal worden.

U houdt zich wel veel bezig met business tegenwoordig.

Ik vind die kant van de zaak net zo leuk als het creatieve proces. Het is gewoon boeiend om te zien hoe Galliano gegroeid is sinds onze verhuizing naar Parijs. Net zo boeiend als bij Dior te mogen werken op dit ogenblik in zijn geschiedenis, met een nieuwe directie en dito politiek. De cijfers bevestigen dat het een goede keuze was. Ik begin nooit aan een collectie zonder een of andere vorm van commerciële feedback met wat voorafgaat. Zo kun je voortbouwen.

Toch kreeg u kritiek omdat u onvoldoende commercieel ingesteld was.

Dat is desinformatie. Op het ogenblik dat een collectie aan het publiek getoond wordt, is zeventig procent ervan al verkocht. Als de kritieken verschijnen, weet ik al welke de sterkste punten van de collectie zijn.

Zag u ooit iets op de catwalk waarvan u denkt: “Hemeltje, waar stond mijn hoofd toen?”

Zeer vaak ( lacht), maar ook het tegenovergestelde gebeurt: iets waarvan ik helemaal niet zeker was, maar wat veel bijval heeft. Terugkijkend op vroeger werk, schrik je weleens, maar dat hoort bij het evolutieve proces. Als je dát niet had ontworpen, zou de volgende stap onmogelijk geweest zijn.

Wat waren tot dusver uw grootste hits?

Met genoegen denk ik terug aan het feit dat ik de vrouwen onderjurken en schuins geknipte jurken heb gegeven, zodat ze verlost waren van die geconstipeerde look van weleer. Plots was een avondjurk in lingeriestijl aanvaardbaar. De schuins geknipte jurk is onze grootste topper, daar zijn we echt goed in.

En hoe zit dat met foto’s van uzelf? Hoe kijkt u terug op de John Galliano met dreadlocks en toebehoren?

Toen voelde ik me prima ( lacht), dat was een manier om me uit te drukken. Voor mij is het altijd een deel van het creatief proces. Wie denkt als een piraat, gaat zich uiteindelijk kleden als een piraat. Ik ben niet alleen hoor, het hele team volgt me daarin. Dat is onvermijdelijk. Als er een goeie manier is om een sok over je schoen aan te trekken ’s morgens, dan doe je dat ook.

Als u kleren ontwerpt voor oscaruitreikingen en dergelijke, hebt u dan ook persoonlijk contact met die mensen?

Ja, we ontwierpen jurken voor Cate Blanchett en Nicole Kidman. De ene exclusief bij Dior, en de andere al even exclusief bij Galliano. Het is prettig om contact te hebben met je klanten. Maar wie prêt-à-porter draagt, komt ook naar de boetiek of de Galliano-showroom. Sofia Coppola was in Cannes en ik zag ze plots op het scherm verschijnen in een prachtjurk. Ze moet hem een tijdje verborgen gehouden hebben. Ze zag er in elk geval geweldig uit. Ik dacht nog: “Vertrouw me Nicole, deze is exclusief voor jou. We hebben voor niemand anders iets ontworpen”, en dan verschijnt dat knappe kind aan de arm van haar pa als een superster.

Droeg Madonna bij de oscaruitreiking enkele jaren geleden geen Galliano?

Dat was Dior. Ze droeg Galliano voor de videoclip van Take a bow, maar ook daarvoor al. Ik ben trouwens een grote fan. Ik hield vanaf het begin van haar, toen iedereen nog beweerde dat zij een vulgaire slet was.

Ik heb nochtans gehoord dat u haar iets geweigerd hebt.

Ze vroeg me om mee te werken aan de film Evita, maar ik had toen een contract getekend. Dat zou ik nochtans graag gedaan hebben.

Is er iemand die uw ontwerpen draagt waarvan u zou verkiezen dat ze dat niet deed?

Nee, hoor. ( lacht) Ik heb mijn ontwerpen al op interessante manieren gedragen zien worden. Een paar keer was ik graag aanwezig geweest bij het passen om iemand ervan te overtuigen iets anders te kiezen. Maar misschien was het gewoon niet de juiste outfit op het juiste ogenblik.

Waarop kickt u hier in Parijs? Wat wordt een fantastisch weekeinde voor u?

Ik fiets graag in het Bois de Vincennes.

Dat meent u niet.

Wat dan wel?

Iets decadenters bijvoorbeeld?

Dat hebben we al dagelijks bij Dior en Galliano. Ik organiseer feestjes waarvan verteld wordt dat ze té gek zijn. Als de Engelsen erbij zijn, na een show, dan zijn ze niet bij te houden. Oh, heb je de trein gemist? Dan de volgende ook! Onvermoeibare fuifnummers.

Gaat u ook fuiven met andere ontwerpers?

Nee, maar als ik ze ontmoet, is het best leuk. Ik vind Azzedine Alaia bijvoorbeeld een toffe, en Jean-Paul Gaultier is bijzonder grappig. Met Karl Lagerfeld kun je over om het even wat praten. Maar we hebben allemaal een bijzonder goedgevulde agenda. Bij Azzedine zou ik op zondagmorgen kunnen aanbellen om te zien of hij thuis is.

Denkt u met spijt terug aan de jaren tachtig?

Nee. Je kijkt altijd terug met een zekere nostalgie. Maar er gebeuren nu dingen waarvan we later zullen zeggen: “Het is niet meer zoals het geweest is.” Wij beleven nu net zoveel pret aan onze job als toen. Maar wees gerust, in minder dan vijf minuten kan ik me opnieuw in het verleden wanen.

Hebt u een vaste partner?

( behoedzaam) Ik heb inderdaad een relatie.

Waarom doet u zo argwanend?

Ik praat niet graag over die dingen. Het is net zo met mijn ouders. Ik weet intussen dat het moeilijk wordt voor hen als mensen te veel weten over mij. Mijn vader had het lastig in Londen, toen een horde journalisten achter hem aanzat en foto’s nam terwijl hij onderweg was naar zijn werk. Hij is loodgieter en begrijpt die hele heisa niet. Ik dacht bij mezelf: “Dit moet ik stoppen.” Dus hou ik mijn privéleven ook privé.

Zijn er fetisjen in uw werk?

Daar vertel ik al evenmin graag over. ( lacht) Voor een van de coutureshows van Dior hebben we ’n heleboel fetisjen gebruikt. Dat was geweldig. Het liep uit op een sterke sm-act tegen het einde. Waarom we dat deden? Omdat ik ervan overtuigd ben dat hij ( wijst naar een portret van Dior) een van de eerste sm-ontwerpers was door vrouwen op hoge hakken te laten lopen en in korsetten te prangen.

Denkt u nog aan een collectie voor mannen?

Dat zou ik graag doen, ja. Nogal wat mensen komen dat vragen. Als de boetiek in Parijs open is, zal ik daar eens ernstig over nadenken voor Galliano.

Hedi Slimane ontwerpt mannenkleding voor Dior. Had u geen ambitie voor die taak?

Euh, ik wilde wel aan het hoofd staan van die branche, maar ik had toen zoveel dingen aan mijn hoofd. Het beste wat ik toen kon doen, was hen aan Hedi voorstellen en zeggen dat hij de man was die ze zochten.

Hebt ú hem bij Dior geïntroduceerd? De gekste verhalen doen nochtans de ronde dat u elkaar naar het leven zou staan.

Ik ben een van Hedi’s grootste fans. Ik zou dat niet mogen zeggen, maar ik droeg creaties van hem toen hij bij Saint Laurent was. Ik wil best mannenkleding ontwerpen, maar dan bij Galliano.

U bent nog altijd bevriend met Naomi Campbell. Iets uit de tijd van Streatham?

Naomi is een fijne meid. Altijd een verjaardagskaartje en bloemen. Ik krijg altijd steun van haar, waar ter wereld ze zich ook bevindt.

U hebt blijkbaar geen oog voor de negatieve dingen rond haar. Haar vele omzwervingen.

Natuurlijk weet ik dat. Maar sinds haar veertiende is zij door de modewereld verwend geworden. Als men je voortdurend op het hart drukt dat jij de mooiste en de beste bent, en plots houdt dat op, nogal wiedes dan dat je het daar lastig mee hebt. Maar geen nood, ze komt het wel te boven. Ze is verstandig genoeg.

Is er zoiets als een Galliano-type naast de echte Galliano?

Nee, naarmate de jaren vorderen, word ik steeds meer mezelf. Vroeger verborg ik mezelf achter een grote hoed of zoiets, maar wat je nu ziet, is de echte.

U bent katholiek, nietwaar?

Ik geloof in God, jawel. Heb mijn plechtige communie gedaan en werd gevormd. Tot mijn achttiende ging ik op zondag naar de kerk. Op mijn elfde stond ik altijd paraat voor de mis van halftien en dan voor de Latijnse eredienst. Ik speelde gitaar en zo, en ik was misdienaar. De laatste keer dat ik naar de mis ging, was op een kerstavond. Mijn trainer en ik waren aan het joggen, namen onze pet af en liepen een kerk binnen.

In een van uw recente shows liepen mannen rond met gouden suspensoirs. De katholieke kerk vond dat niet leuk.

Dat heeft men allicht verkeerd begrepen. Het was helemaal niet bedoeld om Jesus Christus als homo af te schilderen. Wat we wel duidelijk wilden maken, is dat kinderen tegenwoordig opkijken naar Becks en Posh ( David Beckham en zijn Spice Girl). Dát zijn nu de goden, hè. Ze zijn getrouwd, ze hebben het leuk. Hij heeft een carrière en zij doet haar ding. Kan toch moeilijk als slecht voorbeeld gelden, of wel?

Kreeg u kritiek voor die show?

Ik krijg kritiek voor elke show. Als ik geen wenkbrauwen deed fronsen, dan zou ik hier niet zitten.

Simon Gage