Verkoopinfo p.343.

De feiten

Galliano werd in 1960 op Gibraltar geboren. Toen hij zes jaar oud was, verhuisde hij met zijn familie (een Spaanse moeder en een Britse vader) naar Londen. De jonge John was bezeten door kleren en mode, en de Londense modeschool St. Martin’s School of Art bleek dan ook een gedroomde habitat. Hij studeerde er af in 1984, met een op de Franse Revolutie gebaseerde collectie die zo vernieuwend en excentriek was dat zowel zijn professoren als de internationale pers hem uitriepen tot redder van de mode. Diezelfde collectie werd in haar totaliteit opgekocht door een Londense boetiek. Een jaar later startte Galliano zijn eigen label, maar ondanks de laaiend enthousiaste kritieken kampte hij vaak met financiĆ«le moeilijkheden.

Dat veranderde toen hij naar Parijs verhuisde. In 1994 slaagde hij erin een netwerk van (voornamelijk Franse) mecenassen uit te bouwen, wat uiteindelijk resulteerde in een contract met de luxegroep LVMH. LVMH-president Bernard Arnault zette Galliano in 1995 aan het hoofd van het couturehuis Givenchy en twee jaar later aan de top bij Dior. Ondanks zijn werk voor Dior blijft Galliano collecties onder eigen naam uitbrengen.

Het belang

De modewereld dankt Galliano seizoen na seizoen op haar knieƫn, want niemand staat meer voor glamour dan de mediagenieke Brit. Als een van de weinige crƩateurs weet Galliano het verleden met de toekomst te versmelten: zijn looks verwijzen duidelijk naar de grandeur uit de gouden jaren van Hollywood of de verdwenen exuberantie van Versailles, maar staan toch niet haaks op de moderne tijd, integendeel zelfs. Het adagio van Galliano is dat mode niet per se intellectueel moet zijn, maar dat ouderwets vakmanschap en inzicht in de naaikunst de klerenindustrie al een heel eind verder kan (blijven) helpen.

Van zijn oud idool Vivienne Westwood leerde Galliano al vroeg dat de sleutel in de modegeschiedenis ligt. Het is geen geheim dat hij nog steeds vele uren doorbrengt in textielmusea, op zoek naar de geheimen van hoepelrokken, antieke drapages en/of klederdrachten van uitheemse stammen. Een groot commercieel succes bleek zijn herintroductie van de biais-techniek van Madame Vionnet, een retro-oefening die hem in staat stelde resems erg gegeerde, sierlijke avondjurken te maken. Galliano kent ook wat af van fashion extravaganza: zijn modeshows zijn steeds groots opgezette spektakels, eerder Hollywoodiaanse revues dan reguliere catwalkdefilƩs.

Het klantenprofiel

“Wie in godsnaam draagt die kleren?!” Het moet zowat de meest gehoorde kreet zijn als Galliano’s ontwerpen op de televisie of in de meer vooruitstrevende modepublicaties verschijnen. En toch, en toch. De man kan beeldvullend, theatraal materiaal leveren, maar ook perfect draagbare, makkelijk in te passen kleren die in de was kunnen. Nu ja, banaal zijn die nooit en zijn signatuur blijft (gelukkig) zichtbaar. Wie Galliano draagt, voelt zich op en top vrouwelijk, een filmster bijna. Maar hoezeer zowat elke vrouw naar dat gevoel verlangt, toch denken nog vele kantoorbazen daar anders over, toch ten opzichte van hun mannelijke collega’s. Dus zijn de kleren van Galliano vooral te zien op recepties en soirees, gedragen door vrouwen die van romantiek Ć©n erotiek houden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content