TONEELMAKER

JE MOET NIET ONNOZEL DOEN. Dat was één van de slagzinnen van mijn vader. Terwijl ik niets liever doe. Maar ik kom uit een warm nest, met ouders die echte levensgenieters zijn, die hun kinderen altijd serieus namen, nieuwsgierig waren naar de dingen waarmee ze bezig waren en hun verlangens respecteerden, waarvoor ik hen heel dankbaar ben.

IK HAD MOEITE MET DE STRUCTUUR VAN ORDE, DISCIPLINE EN STRAF. Ik zat op een Borgerhoutse buurtschool met leraars die we met de achternaam aanspraken. Ik was daar graag, maar ik zal nooit vergeten hoe een leraar mijn nieuwjaarsbrief voor mijn ogen kapot scheurde omdat hij niet mooi geschreven was. Geweldig toch dat stoute kinderen niet meer bestaan: nu hebben ze een ‘gedragsprobleem’.

MIJN HELE LEVEN AL MOET IK HOREN DAT IK SLORDIG BEN EN EEN WARHOOFD. Als volwassene scoorde ik 16/20 op een ADHD-test. Voor mij was dat een enorme opluchting. Ik besef nu dat mijn hersenen een tikkeltje anders werken en dat ik hulpmiddelen nodig heb om te kunnen functioneren. Een gsm die biept om mij aan afspraken te herinneren, om maar iets te zeggen.

TONEEL MAKEN IS VOOR MIJ EEN OPSTAND TEGEN GEÏNSTITUTIONALISEERD GEZAG. Tegen regels om de regels, tegen macht die zich probeert te handhaven door macht uit te oefenen, niet door goede dingen te doen. Het fantastische daaraan is dat je al schrijvend en spelend de kans hebt om uit te zoeken hoe de wereld in elkaar zit en dat je daarvoor nog gesubsidieerd wordt ook.

NIETS IS WAT HET IS VOOR ALTIJD. Veranderingen moet je omarmen, als je dat niet doet, wordt het leven lastig en raak je gefrustreerd. Antwerpen is de laatste decennia enorm veranderd. De typische sinjoor is geen blanke man van veertig meer met een groot bakkes die plat praat. De nieuwe Antwerpenaar heeft alle kleuren van de regenboog. En nee, we moeten niet met z’n allen pekesstoemp met bakbanaan eten, maar we zullen wel een nieuwe identiteit moeten uitvinden.

HET ONTEMBARE LEVEN IN DE STAD VAN DE EENENTWINTIGSTE EEUW, DAT HOUDT ONS BEZIG. Het MartHa!tentatief dat ik samen met Bart Van Nuffelen oprichtte maakt geen toneel over oude Grieken of Engelse koningen die elkaar vermoorden, we proberen verhalen te vertellen over het stadsleven hier en nu.

ELKE TIJD HEEFT ZIJN EIGEN GEBREKEN. Zo’n liedje als Kvraagetaan van Fixkes gaat over het verlangen naar een tijd dat je zonder nadenken van een muurtje durfde te springen en dacht dat je Superman was. Met andere woorden : toen je eigen dood nog onvoorstelbaar was. Maar zo’n zinnetje uit dat liedje als ‘haten was nog geen nationale sport’, daar kan ik mij heel kwaad over maken. Het was vroeger niet beter, het was anders.

ONZE VISIE OP DE WERKELIJKHEID WORDT STEEDS JUISTER. Heel lang hebben we de wereld gereduceerd tot verhalen met duidelijke oorzaken en gevolgen. Loopt er iets mis in de maatschappij ? Dan moet er ergens een verkeerde beslissing genomen zijn. Terwijl het veel complexer is dan dat. Toeval is een onderdeel van ons bestaan en we moeten leren die onzekerheid een plaats te geven in onze manier van denken zonder daar zot van te worden.

HET GAAT NIET OVER MIJ, MAAR OVER WAT IK MEE TE DELEN HEB. Ik weet niet of ik een goed acteur ben, ik kan niet goed lachen of huilen op commando, maar ik voel mij wel thuis op een podium. Als ik vertrouwen heb in mijn materiaal, komt er een rust over mij, dat zijn de strafste momenten. Niet dat ik de wereld ga veranderen, maar als mensen zeggen : ‘Tiens, zo had ik het nog niet bekeken’, dan weet ik dat ik daar mag staan.

Johan Petit (37) is geboren en getogen in Borgerhout, waar ook ‘Bang’ van MartHa!tentatief speelt, over een blanke die bang is van ‘rondhangmarokkanen’ en een Marokkaan die kwaad is op alles. Info : www.marthatentatief.be

DOOR LINDA ASSELBERGS – FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER