JOERY DE LILLE

© DEBBY TERMONIA

Als kind stak ik overal mijn vinger in, om te proeven. Als we in het bos liepen, likte ik aan leisteen om te weten hoe dat smaakte. Ook vandaag, als ik ergens in een wijngaard sta, is het eerste wat ik doe een handje aarde nemen, eraan ruiken, voelen. Ik probeer altijd zoveel mogelijk zintuigen te laten meespelen. Ik raad elke wijnliefhebber aan eens zelf de pluk mee te doen. De vonk is bij mij echt overgesprongen toen we met het zevende jaar van Ter Groene Poorte op wijnreis trokken naar Zuid-Afrika en we midden in de wijngaard stonden.

De wedstrijd winnen is nooit een obsessie geweest. Hoe ver sta ik en wat kan ik allemaal, daar was het me om te doen. Vorig jaar heb ik het nét niet gehaald. De stress speelde me parten, nu was ik ontspannen en konden ze eigenlijk alles vragen. We moesten een vintage port decanteren op de traditionele manier, met een gloeiende tang. Zoiets wordt nog zelden gedaan. Dat je zo’n handeling kunt uitvoeren maakt het spannend.

Met trillende handen stond ik tien jaar geleden op dezelfde plaats mijn eerste fles voor te stellen aan de gasten. Het Waerboomhof, waar de finale werd gehouden, was mijn eerste werkplek als sommelier, bij chef Jan Supply die zelf van bij Danny Horseele kwam. Het was nostalgie toen ik zondag de parking opreed. “Wat zou het fantastisch zijn,” dacht ik, “als het vandaag, hier, kon gebeuren.”

Ik kan ontroerd worden door een wijn, ja, vaak en veel. Soms voor de goeie herinneringen die eraan verbonden zijn. Of omdat je samen zit met mensen die er mee van genieten hoe een mooie wijn openkomt, hoe hij verandert. Ik heb een Clos Rougeard uit de Loirestreek mogen proeven met mijn twee grootste mentoren. Het is een wijn met enorme finesse en we werden er helemaal stil van. Dát is wijn, dáárvoor doe je het.

Het mooiste aan het beroep is dat je door te reizen al die streken, druiven, stijlen en mensen leert kennen en je altijd maar je kennis vergroot. Mijn ouders hadden een kruidenierswinkel en zij waren grote wijnliefhebbers. Toen ik dertien, veertien jaar was, gingen we elke week uit eten en altijd kwam er wijn op tafel. Eerst mocht ik eens ruiken, dan kreeg ik een proevertje. We reden met de mobilhome naar Frankrijk, van noord naar zuid en zo konden we de pluk volgen, van de vroege oogst van sancerre tot de côtes du Rhône. Voor mij leken toen al die dorpjes op elkaar, maar je draagt er toch iets van mee. Vorig jaar maakten we met vrienden een roadtrip: Italië, langs het Gardameer, de Veneto, Slovenië, Kroatië, een stuk Stiermarken. Oostenrijk was een onderdeel in de wedstrijd dit jaar, en dan helpt het echt als je er bent geweest.

Het is niet zo dat mijn dag pas goed is als ik een dure fles heb verkocht. Ik vind het even leuk om iemand een wijn van 50 euro te laten ontdekken. We hebben een koppel dat al drie jaar op rij aan hetzelfde tafeltje komt zitten om dezelfde fles te drinken die ze hier leerden kennen.

Bij Horseele worden nog mooie bordeauxs gedronken. De marges voor die dure wijnen houden wij bewust klein. Je moet de flessen die duurder worden in aankoop, zo goedkoop mogelijk zetten, zodat de mensen de kans hebben om een tweede te bestellen. Alleen als je meedenkt met de klant, heb je een wijnkaart die draait. Je hebt niets aan een kelder vol dure wijnen, die niet verkopen.

Had je me tien jaar geleden gevraagd waar ik van droomde, zou ik misschien gezegd hebben: beste sommelier van België worden. Behalve de vriendschap en het enthousiasme van de wedstrijd, waren er ook de trofeeën, en de mooiste is dat ik volgend jaar naar de Jurade van Saint-Emilion mag. Al de toppers van de bordeaux zijn daar, je mag met de gilde van de sommeliers mee de grootste wijnen proeven van vat. Als je me vandaag vraagt wat mijn droom is, heb ik geen antwoord klaar, ik ben perfect gelukkig in wat ik doe. Of ja, toch een droom. Ooit, ooit, ooit, later, als ik 75 ben, ergens in het zuiden van Frankrijk of Italië met een stoeltje in mijn eigen wijngaard zitten, krantje lezen, kleinkinderen op bezoek en kijken naar mijn wijnstokken. Maar dat is een stoute droom.

Joery De Lille (29) werd op 16 oktober de nieuwe ‘Beste sommelier van België’. In 2007 was hij Beste junior Sommelier. Hij is drie jaar sommelier bij Danny Horseele in het voetbalstadion Ghelamco Arena in Gent.

TEKST AGNES GOYVAERTS & FOTO DEBBY TERMONIA

“Ooit, ooit, ooit, als ik 75 ben, wil ik ergens in het zuiden met een stoeltje in mijn eigen wijngaard zitten. Krantje lezen, kleinkinderen op bezoek en kijken naar mijn wijnstokken”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content