“Ik geloof dat ongeveer elk personage dat ik vertolkt heb een soort droefenis in zich heeft. ” Een gesprek met oscar-winnares Jessica Lange. “Ik wil de duistere diepten van het mensdom exploreren. “

ROALD RYNNING

Jessica Lange is opnieuw in the running. Na drie jaar “loopbaanonderbreking” is de Amerikaanse prima-donna aan een grote come-back toe. Op 27 maart jongstleden won zij een tweede oscar voor haar onvolprezen prestatie in Blue Sky, een film waarvan bij het ter perse gaan nog niet duidelijk was of hij ook in ons land in roulatie zou komen. En binnenkort komen nog twee beloftevolle films met haar uit : Losing Isaiah, waarin ze een zwarte baby adopteert, en het historisch epos Rob Roy met Liam Neeson als tegenspeler.

“Voor het eerst in mijn carrière ben ik echt gelukkig”, glimlacht de vroeger zeer ambitieuze aktrice, die geenszins betreurt dat ze er enkele jaartjes uit was. “Het werk boeide mij niet echt meer. Er was niets dat ik absoluut wou doen. Ik was sterk ontgoocheld over Cape Fear, de laatste film vóór mijn tijdelijke retraite. Ik vond dat ik veel meer uit de rol had kunnen halen, maar goed, het kwaad is geschied. “

De oscar voor Blue Sky komt op het ideale moment in haar carrière en ze is heel blij met die erkenning. “Het is fantastisch, vooral voor die kleine film met z’n eigen bizarre verhaal. ” De prent werd gefilmd in 1991, nog vóór Cape Fear, maar kwam nooit in roulatie wegens het faillissement van de filmmaatschappij. “Verleden jaar heeft men hem uit de kast gehaald en met groot sukses uitgebracht. Het lijkt wel een sprookje à la Assepoester. “

Hoewel zij voordien al zes keer genomineerd was voor een oscar, vond Jessica Lange het een hele beproeving dit jaar opnieuw aanwezig te moeten zijn op de plechtigheid. “Ik word het maar nooit gewoon, ” giechelt ze. “Je bent op weg naar de oscars, stapt uit de wagen en staat met kloppend hart oog in oog met een hele horde fotografen die allerlei vragen stellen waarop je geen zinnig antwoord kan geven. “

Lange voelde zich aangetrokken tot de rol van de maniakaal-depressieve vrouwelijke militair in Blue Sky de jongsterealizatie van Tony Richardson omdat ze bij zichzelf enige gelijkenis ontdekte met de waanzin van het personage. “Ik weet perfekt wat het is depressief te zijn, ” geeft ze toe. “Ik ben nu niet bepaald manisch-depressief, maar ben wel vertrouwd met de ongelooflijke hoogten en laagten van Carly in de film. Ik ben nogal droefgeestig van natuur en daarom precies voel ik mij aangetrokken tot dergelijke rollen. Ik wil ook de meest onvoorstelbare diepten peilen. Ik geloof dat ongeveer elk personage dat ik vertolkt heb een soort droefenis in zich heeft. “

Toen ze alleen leefde, bleef ze soms een week lang in bed zonder met iemand te spreken. “Wie kinderen heeft, kan zich zoiets niet permitteren. Dus heeft het moederschap mij in feite gered. Mijn kinderen zijn als het ware een geschenk uit de hemel voor mij. Zij zijn voor mij een goeie reden om te blijven leven. Zij leerden me ook mezelf niet al te ernstig te nemen. Ze laten niet toe dat je met iets anders dan met hen bezig bent. Ze verplichten je met hun kleine en grote emoties rekening te houden. En dat is maar goed ook. Als zoveel gewicht op je schouders ligt, doe je ook je best en voel je je verantwoordelijk. Nu is een depressie allesbehalve leuk voor wie met je moet omgaan, dus heb ik geleerd die onder kontrole te krijgen. “

Lange is een gedroomde moeder voor haar drie kinderen : Shura, een dochter van 14 geboren uit haar zes jaar durende relatie met balletdanser Mikhail Baryshnikov, een dochter van 9, Hannah en een zoontje van 7, Walker van toneelschrijver Sam Shepard.

Jessica is een prachtige, getalenteerde, suksesrijke, rijke en beroemde vrouw. Hoe komt het dat uitgerekend zij depressief is ?

“Ik geloof dat veel van mijn ups and downs te maken hebben met de aanwezigheid in mijn jeugd van een rusteloze, bijzonder imposante en aan alkohol verslaafde vader. Het heeft zeer lang geduurd eer ik erachter kwam dat humeurigheid geen synoniem is van grote persoonlijkheid. ” Ze lacht bitter. “Ik heb al heel mijn leven met dit soort energie af te rekenen gehad. Niet alleen mijn vader, maar ook vrienden. Mijn beste schoolkameraad bijvoorbeeld is in een psychiatrische instelling beland. Ook de mannen in mijn leven hadden te lijden onder hoogten en laagten. “

De mannen met wie Lange tafel en bed heeft gedeeld, zijn stuk voor stuk kreatieve genieën : avant-garde fotograaf Paco Grande, koreograaf-regisseur en oscar-winnaar Bob Fosse (onder wiens leiding ze optrad in All That Jazz) en de twee beroemdste knapen in haar leven Baryshnikov en Shepard. “Ik voel me altijd aangetrokken tot kreatieve mannen, met wie je nooit weet wat je de volgende minuut te wachten staat, ” biecht ze op. “Maar voor mijn eigen geestelijk evenwicht maakt dat de dingen er niet gemakkelijker op. “

Haar leven was inderdaad een echte roetsjbaan. Van haar vader heeft ze zijn rusteloosheid geërfd. Na amper drie maanden verliet ze de universiteit om samen met Paco Grande de wijde wereld in te trekken. Ze trouwde met hem in 1970. “We trokken van stad tot stad. Zonder een bepaald doel voor ogen doorkruisten we het hele land en brachten soms de nacht door in huizen waarvan we niet eens wisten wie er woonde. Na een kort verblijf in Europa belandden we in New York waar ik aan mijn akteerstudies begon. ” Wat haar mentale toestand rond die tijd betreft, voegt ze eraan toe : “Ik was gewoon nuts en had toen inderdaad hulp kunnen gebruiken. Ik heb zelfs maanden en maanden na elkaar geen woord gesproken. “

Nu is het leven wat kalmer geworden. Ze woont al acht jaar samen met Shepard en de kinderen op een paardenfokkerij, een domein van 120 are in het landelijke Virginia, een streek die haar herinnert aan haar geboorteland Minnesota. De rusteloosheid en het hevige verlangen dat haar jeugd verpestte, heeft ze weten te omzeilen. “Ik ben toch al enkele jaren gespaard gebleven van diepe depressies, ” geeft ze graag toe. “Soms voel ik me verschrikkelijk eenzaam en geïsoleerd, maar ik kan me wel beter ontspannen dan ooit tevoren. Ik heb geleerd mezelf niet meer te straffen en niet meer te veel hooi op mijn vork te nemen. Ik hoef eigenlijk niets meer te bewijzen, ook niet aan mezelf. Ik heb het stadium bereikt dat ik om het even wat kan doen. Als de mensen het goed vinden, zoveel te beter. Zo niet, tant pis. Voor mijn carrière hoef ik het niet meer te doen en voor een of andere beloning al evenmin. “

Voordien werd ze helemaal opgeslorpt door haar carrière. Het begon met een miskleun in 1976 : de remake van King Kong, een film die haar loopbaan meteen op een dood spoor zette. Het duurde vijf jaar eer ze zichzelf kon bewijzen in The Postman Always Rings Twice. Het jaar daarop, in 1982, won ze een Best Supporting oscar voor haar optreden in Tootsie, een komedie van Dustin Hoffman en hetzelfde jaar werd ze genomineerd als beste aktrice voor Frances. Met deze krachtige verfilming van het leven van de tragische Hollywood-ster Frances Farmer kreeg Lange erkenning als een van de beste aktrices op dat ogenblik.

“Bij het begin van een filmcarrière heeft men enorm veel verwachtingen. ” Ze klinkt ietwat teleurgesteld. “Maar je hebt zo weinig zelf in de hand. Het wordt pas helemaal frustrerend als je je carrière zelf in handen wil nemen. Ik heb gekozen voor minder commerciële dingen dan ik had kunnen doen… Als ik had getekend voor films waarmee veel meer geld te verdienen was, dan zouden mijn kinderen bij mijn dood meer erven… Maar dat terzijde gelaten, heb ik alles wat ik maar kan dromen. ” Ze heeft spijt van duizend en één dingen, maar niet over de keuze die ze gemaakt heeft voor haar films. “Ik heb spijt van verloren momenten, dingen die je laat voorbijgaan en waar je achteraf spijt van krijgt… omdat je er onvoldoende aandacht aan besteedde of omdat je te jong was om het te beseffen. “

Zit er een vleugje waarheid in het gerucht dat je van Shepard zou scheiden ?

“Die geruchten doen al jaren de ronde, ” antwoordt ze lakoniek. “Ook na veertien jaar zijn we nog altijd verliefd op elkaar. Ik geloof dat het in de sterren geschreven staat dat we voor altijd samen zullen zijn. ” Dat is alles wat ze kwijt wil over haar privé-leven. Lange is zeer bedeesd en gereserveerd. Terwijl ze praat, slaat ze vaak de ogen neer en wriemelt ze met haar handen. Ze leunt naar voor, dan naar achter, doet haar haar opzij… eerst naar rechts, dan naar links. De smeulende kwetsbaarheid die van haar een ster maakte, is net zo goed aanwezig in de werkelijkheid als op het doek.

Jessica Lange is nu 45 en nog altijd een zeer geraffineerde schoonheid, hoewel ze amper make-up gebruikt en een eenvoudig zwart jurkje draagt. Toch heeft ze het lastig met ouder worden. “Soms stemt het me droevig, ” wijzend naar de fijne lijntjes in haar prachtig aangezicht. “Je ziet een glimp van jezelf in een vitrine en soms herken je het gezicht dat terugkijkt niet meer. Je bent tenslotte helemaal niet voorbereid op ouder worden. ” Ze heeft ooit al gedacht aan een face-lift, maar schoof de gedachte opzij. “Het zou vals zijn en tenslotte zelfbedrog. Het gelaat is een biezonder interessante weergave van je leven. Als je eenmaal de eerste schok van het ouder worden doorstaan hebt, moet je leren genieten van de geleidelijke veranderingen die in je gelaat optreden. “

Voor een aktrice is Jessica verrassend weinig ijdel, vooral voor iemand van middelbare leeftijd zoals dat heet. Ze volgt helemaal geen dieet en doet al evenmin aan fitness. “Ik vind het oervervelend, ” giechelt ze. “Ik weet dat het best goed zou zijn voor mij, maar er zijn zo veel andere dingen die ik veel liever doe. Kokkerellen bijvoorbeeld, of tuinieren en bovendien wordt mijn dagindeling bepaald door mijn kinderen. In mijn vrije tijd neem ik graag foto’s of zit ik in mijn donkere kamer. Ik heb fotografie gestudeerd, maar liet mijn camera twintig jaar lang in de kast liggen. Nu zou ik daar de hele tijd mee bezig willen zijn, maar dat gaat niet : ik ben een moeder van de buiten en bovendien een filmster. “

Hollywood is de aktrice die nu de top van haar kunnen bereikt heeft, niet vergeten. Dat bewijst ze in twee films die binnenkort verschijnen : Losing Isaiah en Rob Roy. In Losing Isaiah is ze een sociaal werkster die een Afro-Amerikaanse baby adopteert, maar twee jaar later vraagt de moeder het kind terug. “Ik reageer zeer sterk op het moederschap en op die film. Het is een biezonder geladen onderwerp : moederschap en het verliezen van een kind. ” In een van de meest pakkende scènes in de film, staat ze voor de rechter en pleit voor het behoud van haar 3-jarig zoontje. Lange stond erop de dialoog zelf te schrijven : “Ik wou iets persoonlijks vertellen, betekenisvolle, emotioneel geladen woorden. Dat heeft niets te maken met retoriek, politiek, liberalisme of political correctness, maar alles met het leven van een individu, met het hart en de ziel van een kind. Voor het gerecht wordt nooit over liefde gesproken. “

Ondanks de positieve kritiek op haar psychologisch portret, heeft Jessica haar twijfels over het sukses van deze controversiële film. “Jammer genoeg gaat de film niet diep genoeg en wist de regisseur niet goed hoe er een slot aan te maken. Het is overigens nooit duidelijk waarom het personage het kind wou adopteren, iets waar ik altijd op aangedrongen had om het in de film te krijgen. ” Ze zucht : “Akteurs zijn altijd de slaafjes van de regisseur. “

In Rob Roy met als decor het Schotland van de 18de eeuw speelt Lange de rol van Roy’s vrouw Mary. Een heel positieve ervaring. “Ik voelde me zeer gelukkig tijdens het filmen. Ik was kalm en tevreden. De relatie tussen Roy en zijn vrouw vond ik zeer boeiend. Een romantisch huwelijk met liefde en lusten waarin de partners toch ook vrienden zijn, gelijke partners. Zo’n prachtig geschreven scenario met bovendien zo’n interessante vrouwenrol is vrij zeldzaam. “

Hierna duikt Jessica opnieuw in een nieuwe manisch-depressieve karakterstudie. Een herhaling van de Broadway-rol uit 1992 als Blanche DuBois in de tv-produktie A Streetcar Named Desire, met Alec Baldwin als tegenspeler. “Ik hield geweldig veel van Blanche, ” lacht Lange. “Volslagen krankzinnig. ” Het lijkt wel of al het geluk met het verfilmen van Rob Roy in de Schotse bergen… te mooi was voor haar. “Je kan je nauwelijks voorstellen wat een rol zoals die in Streetcar fysiek en emotioneel betekent, ” zegt ze, verwijzend naar de gekwelde heldin van Tennessee Williams. “Na elk optreden op Broadway lag ik ’s avonds in bed te trillen als een espeblad en kon gewoon niet in slaap geraken. Ik moest vechten om er een eigen leven op na te houden. Een half jaar lang Blanche spelen, was ongelooflijk uitputtend. ” “Maar, ” voegt ze er nog aan toe : “Ik trappel van ongeduld om te herbeginnen. Ik ben gefascineerd door mensen op het randje van de waanzin en ik wil de duistere diepten van het mensdom exploreren. Anders dreig ik zelf een raaskallende gekkin te worden, wie weet. “

Jessica Lange met Tommy Lee Jones in Blue Sky : “Ik ben vertrouwd met de enorme hoogten en laagten van mijn personage in de film. “

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content