Kunstenaar en glasblazer

Die eerste keer glasblazen was een ongelooflijk intense ervaring. Het is niet iets wat je zomaar even doet. In het begin ben je al blij als je een bolletje kunt blazen. Mijn eerste werken waren vormelijk dan ook moeilijk te omschrijven.

Op mijn twintigste ben ik ernstig ziek geworden. Ik zei tegen de dokters : doe met me wat je wilt, maar binnen het half jaar wil ik er terug staan. Tijdens die periode heb ik me heel sterk kunnen houden, maar achteraf bleek de psychologische impact groter dan verwacht. Het heeft mijn leven compleet omgegooid. Van een vrij teruggetrokken persoon zonder visie werd ik een eigenzinnig iemand, volledig gefocust op mijn passie, glas.

Kun je van glasblazen wel leven, vroegen mijn ouders. Ze vonden mijn studiekeuze niet realistisch. Nu staan ze voor honderd procent achter mij. Mijn zoon, die nu zeven maanden is, mag later doen wat hij wil, zolang hij het met volle goesting doet.

Belgiƫ heeft geen voltijdse opleiding of academie voor glasblazen. We hebben historisch gezien wel een grote traditie in kerkramen, maar niet in geblazen glas. Er is natuurlijk wel de oude trots Val Saint-Lambert in Seraing. Ik wil met het glascentrum het Glazen Huis een lacune opvullen en hedendaags artistiek glas presenteren.

Glasblazen wordt te vaak geassocieerd met paarse schaaltjes en vaasjes. Ik hou niet van te veel kleuren of slingers. Mijn definitie van schoonheid is puurheid. De essentie van een werk moet duidelijk zijn en vanuit de essentie moet de schoonheid komen.

Glas is geen kunst, glas is materie. En ermee werken is techniek. Het is niet omdat je een goede glasblazer bent, dat je per definitie ook een goede kunstenaar bent.

Ik leerde mijn Japanse vrouw kennen in het artistieke milieu. Zij stond op het punt om af te studeren en terug naar Tokio te trekken, waar haar ouders voor haar een huis en atelier hadden gebouwd. Wij kozen ervoor ons in Belgiƫ te vestigen. Haar ouders waren daar aanvankelijk niet mee opgezet. Ik was jonger, niet Japans, zag er een beetje raar uit en was nog kunstenaar ook.

Ik koester de droom om een jaar in Japan te gaan wonen met mijn gezin. Ik ben op zoek naar een project, een reden die me naar daar kan halen. Dat extreme respect voor traditie, gecombineerd met die drang naar vooruitgang fascineert me mateloos. Ik ken geen Japans, maar zou willen ervaren hoe het voelt te leven tussen mensen die je niet verstaat.

Ik ben een beetje het buitenbeentje van de familie. Mijn moeder is verpleegster, mijn broer laborant en mijn vader financieel directeur van een groot, internationaal bedrijf. Hij is de cijferman en ik ‘de artiest’. Af en toe botst dat. Maar ondertussen hebben we een goede manier gevonden om daarmee om te gaan.

Op mijn terras zitten en denken wat ik zou willen maken, wat ik artistiek zou willen uitdrukken. Dat geeft me het meeste voldoening. Maar ik heb mijn carriĆØre als kunstenaar even opzijgeschoven voor het Glazen Huis. Met ons hele team proberen we bij elke tentoonstelling grenzen te verleggen.

Ik heb ’s nachts mijn creatiefste momenten. Maar mijn gezin en job dwingen me anders te leven. Soms vind ik dat jammer. Tot een gat in de nacht doorwerken en ’s morgens vroeg opstaan om een werk toch nog af te krijgen ; dat noem ik rock-‘n-roll in het leven van een kunstenaar.

Ik wil de Belgische glascultuur een stap vooruithelpen. Ervoor zorgen dat het Glazen Huis kan draaien. En ik hoop dat ik daar achteraf respect en appreciatie voor krijg.

Jeroen Maes (31) is artistiek leider van het Glazen Huis, kunstenaar en glasblazer.

Zijn thuishaven is Antwerpen. Momenteel loopt in het Glazen Huis te Lommel de tentoonstelling ‘GlassWear, Hedendaagse juwelen uit glas’ (nog tot 31 augustus). Elke dag van de week (behalve op maandag) zijn er demonstraties glasblazen en -gieten.

Info : Glazen Huis, Dorp 14b, Lommel, 011 54 13 35. Open van dinsdag tot zondag, van 10 tot 17 uur (3 euro), www.hetglazenhuis.be

Door RaĆÆssa De Martelaere / Portret Michel Vaerewijck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content