Van wereldkampioene windsurfen tot modeontwerpster, van weduwe tot topmodel: Jenna de Rosnay was het allemaal. Maar wel vóór haar dertigste.

De vrouw tegenover me straalt. Haar luide meisjesachtige lach verstomt alleen op onbewaakte momenten. Ze praat Frans met een accent zoals alleen British Airways-stewardessen dat kunnen, en véél. Haar ABBA-outfit, inclusief lange blonde haren, bontjas, minirok en laarzen, verjaagt de druilerige wolken boven Parijs. Jenna de Rosnay – die naam! – is nauwelijks 36, maar haar levensverhaal overtreft de sterkste Jackie Collins-roman.

Jenna de Rosnay (foto) staat aan het hoofd van het badpakkenmerk met haar naam. Haar équipe – twee medewerksters en een styliste – deelt de kantoren met Cacharel en Kiki de Paris, andere topmerken van de Franse lingeriegroep Huit. De rits op borsthoogte, het combishort-badpak, het zijn ideeën van Jenna de Rosnay. Haar vrolijke gekleurde badpakken en bikini’s met exotische hawaïmotieven worden wereldwijd verkocht en gekopieerd. “Ze herinneren me aan mijn kindertijd”, zegt De Rosnay.

Want Jenna’s verhaal begint elders: in 1963 in Laguna Beach, Californië. In dit bekende surfoord krijgt Jenna de smaak vroeg te pakken: ze is nauwelijks elf maanden oud als ze voor het eerst op de plank staat. Haar vader is John Severson, zelf fervent beoefenaar en oprichter van Surfer, het eerste gespecialiseerde tijdschrift terzake. “Mijn moeder hielp met teksten en foto’s,” vertelt Jenna, “want mijn vader was een beach bum, altijd op zoek naar de grootste golven. Windsurfen was zijn passie, ik ben dus grootgebracht op de plank.”

In 1970 wordt Richard Nixon de nieuwe buurman van de Seversons. Het circus van bewakingsagenten, lijfwachten en journalisten verdrijft het gezin naar rustiger oorden, naar Hawaï. Daar leven ze primitief, de eerste twee jaren zonder elektriciteit. Jenna wordt los, artistiek en vegetarisch opgevoed. Via haar vader, die ook schilder is, leert ze schetsen, vormgeven en kleuren combineren – zaken die later van pas zullen komen. Voorlopig krijgen, naast haar alternatieve school, echter vooral surfen en jongens de aandacht.

De Seversons reizen en wonen de wereld rond: Tahiti, Fidji, Nieuw-Zeeland. Jenna leert overal en nergens thuis te zijn: “Ik ben een vis, ik voel me overal goed.” Slechts één smet op de idyllische jeugdjaren, als eind jaren ’70 het ouderlijke huis afbrandt. “Mijn jeugdherinneringen werden in de as gelegd. Plotseling werd ik een vrouw”, zal ze later zeggen.

Het voorval sterkt Jenna in haar toewijding aan het windsurfen. In 1981 vestigt ze haar eerste snelheidsrecord: “Voor het eerst had ik het gevoel dat ik iets van mijn leven maakte, dat ik iemand was.” Ze zal het record zeven jaar lang behouden en ook in de verschillende surfdisciplines wereldkampioene worden, een dubbele prestatie die tot nog toe geen enkele vrouw haar nadeed. Jenna wordt een vedette en reist de wereld rond als ambassadrice van het windsurfen. De Royal Yachting Club, een select mannenclubje, homologeert haar record in 1981 – de eerste vrouwelijke surfprestatie die men het noteren waard acht! Jenna is officieel de snelste vrouw op het water.

Ook op andere vlakken gaat het haar voor de wind: datzelfde jaar huwt ze de zeventien jaar oudere surflegende Arnaud de Rosnay. Het is vader Severson die hen aan elkaar voorstelt. “Arnauds enthousiasme gaf de doorslag”, zegt Jenna. “Hij gedroeg zich alsof de wereld voor het grijpen lag. Ik was inderdaad heel jong, maar ik stelde me toen geen vragen. Je weet niet altijd waarom je iets doet.” Het jetsetkoppel leidt een droomleven: de overwinningen stapelen zich op, Jenna en Arnaud reizen veel en worden de lievelingen van de Franse pers. In 1984 wordt hun dochter Alizé geboren. She’s got it all.

Op 24 november 1984, om acht uur ’s ochtends, verlaat Arnaud de Rosnay de Chinese kust. Hij wil op de plank oversteken naar Taiwan. Als specialist in lange afstanden maakt hij er een uitdaging van om conflictueuze gebieden met elkaar te verbinden: Cuba en Key West, Alaska en Siberië… “Het begeleidersteam vertrouwde het niet”, vertelt Jenna. “De omstandigheden waren niet goed genoeg. Maar Arnaud was koppig. Het was hem altijd gelukt, hij werd overmoedig.” Hij zal zijn bestemming nooit bereiken: Arnaud verdwijnt in de Chinese Zee, zijn stoffelijke resten worden nooit teruggevonden.

“Ik was in Frankrijk. Ik werd opgebeld: mijn man was vermist. Meer kon men niet zeggen. De verbinding was slecht, het was allemaal erg onduidelijk. Jacques Chirac, de Parijse burgemeester, ontbood me in zijn bureau, maar zijn hulp mocht niet baten. De eerste dagen wilde ik het gewoon niet geloven. Ik kwam mijn bed niet uit en kon het leven niet aan. Ik was veroordeeld tot een ongelukkig leven, dat vond ik zo onrechtvaardig.”

Bij Arnauds verdwijning is Alizé zo’n negen maanden, Jenna nauwelijks 21. “En al weduwe”, vult ze aan. “Ik had alle grote momenten in een mensenleven gehad: professioneel succes, samenwonen, trouwen, een kind, de dood. Ik zeulde zoveel bagage mee. Volgens de wet moest ik tien jaar getrouwd blijven. Ik kon alleen maar wachten. Het enige bewijs dat ik had, was de tijd die verstreek.”

De Franse roddelpers smeert het drama breed uit en toont zich van zijn scherpste kant. “Mijn verdriet was publiek bezit. Ze schreven dat ik niet genoeg huilde, dat ik koel en harteloos was. Maar ik wilde mijn kwetsbaarheid niet te grabbel gooien. Bovendien had ik een dochter die me nodig had, die lachte en moest gevoed worden. Ik had geen tijd om aan mezelf te denken.”

Jenna vlucht naar New York, ver van paparazzi en pijnlijke herinneringen. Ze begint een nieuwe carrière bij Ford Models en maakt reclamefilmpjes. Ze belandt op tientallen tijdschriftencovers, waaronder Vogue. “Mensen zien me als een gewoon meisje, maar het leven heeft een vechter van me gemaakt. Ik heb jaren verloren met in cirkels te draaien en de dood te aanvaarden. Maar ik praat graag over Arnaud. Zo wordt hij niet vergeten. Hij hield ervan als de mensen over hem spraken.”

Jenna keerde niet meer terug naar de competitie: “Mijn man was op de plank gestorven. Wereldkampioene zijn is leuk, maar ook hard: op het water zijn je beste vriendinnen plots vijanden. Na alles wat ik had meegemaakt, hoefde dat niet meer.”

Het topmodel, dat een contract bij Dior weigerde omdat het verbood haar eigen naam te commercialiseren, heeft andere pijlen op haar boog en lanceert in 1988 haar eerste collectie badmode. “Een sportieve carrière of modellenwerk zijn vergankelijk”, zegt Jenna. “Ik zocht stabiliteit op lange termijn.” Het label wordt in een mum van tijd een succes, mede dankzij die naam: “Mijn imago straalt af op de collectie, ik ben het symbool van sportieve vrouwelijkheid. Ik stond de helft van mijn leven op het water, mijn bekendheid maakte het dus makkelijker de stijl te lanceren. En plus, il faut jouer la marque.” Zeker met grote ketens in de buurt en merken als Arena en Speedo. In 1988 was de beach- en surfwearmarkt nog in volle ontwikkeling, nu is het drummen geblazen. Jenna: “Sport is nu een lifestyle, iedereen maakt sportieve badpakken. Het aspect mode wordt steeds belangrijker om je te onderscheiden.”

Jenna de Rosnay mikt op actieve vrouwen tussen twintig en dertig die vrouwelijk en gesofisticeerd willen zijn: “Sportief, maar ook verleidelijk, niet le sport pur et dur.” Eenvoudige lijnen, een vrouwelijke snit en discrete technische details kenmerken de collectie. “We proberen altijd het lichaam op zijn mooist te tonen. Een neep ter hoogte van de oksels, de heupsnit of een voorgevormde cup kunnen het verschil maken”, aldus Jenna.

De felle (fluo)kleuren van zowel de sportieve als de exotische collectie zijn momenteel helemaal in. Zelfs de grote designers hullen modellen in haute couture-lichtreclame. “Flashy is terug”, stelt Jenna overtuigd. “De laatste jaren waren gewoon te grijs en zwart, te minimalistisch. We willen opnieuw glamour en seks en minder van dat steriele sportieve. Soms is het bovendien makkelijker om met felle kleuren te combineren. Het hoeft allemaal niet zo serieus.”

Deze zomer presenteert Jenna de Rosnay voor het eerst een sportswearcollectie. “Het is erg belangrijk iets aan te bieden naast de seizoengebonden badpakken. Het verhoogt je geloofwaardigheid.” De creaties spelen in op de urban chic-trend: eenvoudige lijnen, bewust modern-sobere vormen, uitgevoerd in zachte comfortabele of hightechstoffen en geschikt voor alle momenten. De folder van de collectie werd gemaakt door Work in Progress, het bureau achter het modeblad Self Service, en The Face-fotograaf Horst Diekgerdes.

Jenna spreekt behoedzaam over andere plannen: “Laat ons eerst dit afwachten. Ik denk zelden na over de toekomst. Ik zou graag een evenwicht vinden tussen werk en privé-leven en ik wil erkenning, maar ik koester voorlopig geen grote plannen. Dat is maar wat de omgeving van je verwacht.”

Toch heeft Jenna een concrete wens: terugkeren naar het water. “Ik woon nu tien jaar in Parijs. Zo’n creatieve en stimulerende omgeving heb ik nodig, maar ik mis de zee. Daar kan ik aan alles en niets tegelijk denken. En dan zie ik wat er op het strand gebeurt. Je kunt toch moeilijk bikini’s ontwerpen zonder te weten hoe de meisjes de jongens versieren?”

Wim Denolf