De Zamu Awards en de CultuurPrijzen, is dat volgende week al ? Mijn nominaties houden me echt niet bezig. Zulke bekroningen vind ik wel aardig, maar eigenlijk veranderen ze niets. Ik zou liever een prijs krijgen waardoor ik in één klap beter piano kan spelen.

Op Bach heb ik al gezwoegd. In april breng ik zijn Goldberg Variaties, en na een jaar oefenen ondervind ik er nog dagelijks de genialiteit van. Het stuk is zo moeilijk dat ik even overwogen heb er een jazzversie van te maken. Maar Bach zou dat niet geapprecieerd hebben.

Om jazz te spelen moet je niet zwart zijn, maar het helpt. Zwarten zijn opgevoed in een cultuur van spiritualiteit, en die is gelinkt aan de ziel. En wat is jazz meer dan pure bezieling ? Ray Charles verwoordde het ooit mooi : “Zelfs al speel je de juiste noten, als je ze niet in je binnenste voelt, ben je geen muzikant.”

In de studio knoeien we niet met opnames. Een take heeft een welbepaalde ziel. De dag erna speel je datzelfde nummer met een compleet ander gevoel. Knippen en plakken in die verschillende versies doe ik niet. Geef mij desnoods een opname met een dikke fout in, zolang ze maar soul bevat en iets vertelt.

Jazz vraagt communicatie. In ons trio zijn we zó goed op elkaar ingespeeld dat elk nummer steeds alle kanten op kan. Iedereen pikt direct in op elke plotse voorzet die gegeven wordt. Muzikaal kennen we elkaar door en door, maar ook daarnaast zijn we goede vrienden.

Ik wil mezelf niet meer verliezen in een relatie. Vijf jaar lang waren mijn vriend en ik haast versmolten met elkaar. Na onze breuk moest ik opnieuw op zoek naar mezelf, mijn waarden en ambities. Dat heeft me doen beseffen dat ik nog intensiever met muziek bezig wil zijn. Een relatie is belangrijk, maar zal nooit meer mijn prioriteit worden.

Elk concert speel ik alsof het mijn laatste is. Zelfs als ik er doodmoe aan begin, geef ik mij nog voor honderd procent. Na de laatste noot mag ik compleet crashen, maar het optreden moet er staan. Muziek maken is mijn levenswerk, en dat doe je niet met half enthousiasme.

Ik leef veel te hard. Ik maak mezelf wijs dat ik een gezonde mens ben en zonder problemen tachtig kan worden. Maar als ik zo voortdoe als nu, haal ik dat nooit.

Als kleine jongen droomde ik ervan een grote componist te worden. Mozart of zo. Helaas liep het allemaal zo’n vaart niet. Ik was al blij dat ik in een plaatselijk popgroepje kon spelen. Maar na de kleine zaaltjes kwamen de culturele centra en nog later de festivals. Het succes wordt steeds groter en ik ben daar enorm dankbaar voor. ‘Ik verdien dat’ zul je me nooit horen zeggen.

‘De kroonprins van de Belgische jazz’, zo noemen de media mij. Een draak van een titel toch ? Journalisten zijn meer bezig met mijn carrière dan ikzelf. Laat ze maar discussiëren of ik al dan niet doorgebroken ben in het buitenland. Mij maakt het niet uit. Ik zit gewoon een beetje jazz te spelen op een podium.

Een plattelandsmentaliteit heb ik nooit gehad. Ik woonde in een dorpje, waar je altijd dezelfde mensen tegenkwam. Na een tijd was ik daarop uitgekeken; ik wou niet vastroesten. Nu woon ik in Brussel en daar kan ik op elke hoek van de straat nieuwe mensen leren kennen.

Misschien verhuis ik ooit naar Parijs of New York. Maar alleen als muziek me daar brengt. Zomaar naar het buitenland gaan is stom, als ik daar toch niet aan de bak kan komen. In België krijgen muzikanten ook mooie kansen. Dus zolang ik het hier naar mijn zin heb, blijf ik.

Mijn droom is de wereld te zien door muziek te maken. En vooral muziek blijven maken die ik zelf straf vind. Ik hoop dat ik nooit een concert speel waarvan ik nadien zeg : nu heb ik alles verteld wat ik te vertellen had. Want dan zou ik ermee moeten stoppen.

Jef Neve is genomineerd voor de Vlaamse CultuurPrijzen (6/2) en de Zamu Awards (7/2). Eerder dit jaar kreeg hij al de Klara Muziekprijs. In concert met Bachs Goldberg Variaties : 6/4 Cultuurcentrum Strombeek, 18/5 De Roma, Borgerhout.

Thijs Demeulemeester

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content