Ieder heeft zijn geheim. Vaak zien we maar één facet van mensen, tot we ze echt leren kennen. Daarom wil ik niet te snel oordelen. Waarom reageert iemand zus of zo ? Vaak zit er meer achter, en ook bij mij kun je honderd schuiven openen.

Televisie mag mensen doen nadenken, het debat stimuleren. Denk aan Jamie Oliver en de Britse schoolkeukens. Naar een traditioneel debat daarover kijkt niemand. Ja, televisie ís een wapen. Maar als je vertrekt vanuit nobele doelstellingen moet je het durven gebruiken.

Presenteren was geen doel op zich. In ’87 won ik een gastpresentatie in het popprogramma Bingo ! en later presenteerde ik een wetenschappelijk magazine. Maar ik was er niet ijdel genoeg voor, en het is een eenzame job. Als het programma faalt, sta je vooraan in de vuurlinie.

Bij Jan Van Rompaey leerde ik het vak. Op de ambachtelijke manier, met eerlijke en respectvolle televisie die naar het hart grijpt. We hebben zeven jaar samengewerkt.

Ik heb geen jaknikkers nodig. Wie daarop vertrouwt, loopt ooit tegen de muur. Gelukkig is de VRT zo niet : iedereen wil en mag over alles zijn zegje doen. Voor een zender die diversiteit wil uitstralen en met beide benen in de wereld wil staan, is die bedrijfscultuur een troef.

Ik ben een levensgenieter. Ik ga vaak op restaurant, drink graag een glas wijn of een single malt en op reis slaap ik in een luxehotel. Ik werk hard genoeg, en we leven vandaag. Maar de jongere generaties doen me twijfelen. Die willen soberder leven, zonder te drinken bijvoorbeeld. Dat doet me nadenken over mijn levensstijl.

Tot mijn twaalfde was Gistel mijn cocon. Ik zette mijn eerste stappen in de wereld op het college in Oostende. Ik ben West-Vlaming gebleven, maar in Oostende kom ik alleen in de winter. In de zomer is het strand van mijn jeugd niet van mij.

Ik was drie jaar toen mijn vader overleed. Ik ken hem alleen van foto’s. Mijn moeder was ook gedeeltelijk verlamd, zodat ik me als enig kind verantwoordelijk voelde voor wat er thuis gebeurde. Een tweede zit was ondenkbaar. Dat plichtsbesef draag ik voor altijd mee. Vrijblijvend genieten, zonder dat er iets tegenover staat, dat heb ik pas met mijn vriend geleerd.

Mijn moeder liet nooit het hoofd hangen. Integendeel, ze droeg altijd de modernste spulletjes, helemaal opgedirkt. Ze was trots op zichzelf en wilde zich niet neerleggen bij haar handicap. Ik had een gelukkige jeugd, en die levenslust heeft ze op me overgedragen. Ik heb aan vierentwintig uur in een dag niet genoeg.

Ik ben nieuwsgierig. Als kind gluurde ik binnen bij de mensen als er licht achter het raam brandde. Dat is ook wat me naar de mediawereld dreef : de drang om te weten waar mensen mee bezig zijn. Ik verslind kranten, tijdschriften en boeken. Niet geïnformeerd zijn, misnoegt me.

Met mijn vriend Filip heb ik een bed & breakfast in Brussel. Het vergt veel organisatie, maar ik krijg er veel voor terug. Er komen de meest diverse mensen over de vloer, met allerlei verhalen. En ondertussen leer ik alle nationaliteiten kennen.

Ik heb geen kinderwens. Binnen mijn relatie waren natuurlijke kinderen onmogelijk, en daar heb ik me bij neergelegd. Andere mogelijkheden heb ik nooit overwogen, en ik ben gelukkig. Dat is vooral een kwestie van ervoor open te staan. Anders en beter kan altijd. Beginnen met vandaag, met het hier en nu, is al een stap in de goede richting. Dát, en kunnen praten. De dingen een naam geven.

Ik mis niets. Ook al werk ik twintig jaar bij hetzelfde bedrijf en heb ik gekozen voor een duurzame relatie. Juist dankzij die rust kan ik zoveel andere dingen meemaken en absorberen. Eigenlijk kom ik twee keer thuis : een keer ’s ochtends op de VRT, en een keer ’s avonds.

Mensen willen verhalen. Geen marketing, maar echte verhalen en emoties. Dating- en huwelijksshows hebben dat een negatieve connotatie gegeven, maar emoties horen bij het leven. Ik wil ervoor zorgen dat die opgetekend en verteld worden. Of nog beter, dat mensen zelf hun verhaal kunnen vertellen. Zoals op blogs bijvoorbeeld. Er is ondertussen een hele gemeenschap die online verhalen uitwisselt. Dat is ook het leven zoals het is.

Jean Philip De Tender (42) is netmanager van één. Zijn blog vindt u op detender.wordpress.com, voor zijn bed & breakfast surft u naar www.76.be.

Door Wim Denolf / Foto Gerald Dauphin