?Manhattan Studio? van Lennie Tristano kwam ooit even op vinyl bij Elektra/Musician onder de titel ?New York Improvisations?. Nu staat het op cd bij Jazz, het label en tegelijk de stichting die wordt beheerd door de erfgenamen van de pianist.

De acht stukken dateren uit 1955 en 1956 en werden opgenomen door Tristano zelf, in zijn legendarische studio aan 317 East 32nd street in Manhattan. Peter Ind speelt contrabas, Tom Weyburn drums.

In de geschiedenisboekjes mag Tristano steevast figureren als de uitvinder van de cool jazz. Dat deed hem de das om hij zou uiterst koude, streng beredeneerde muziek spelen. Interessant misschien voor intellectuelen, maar toch zo abstract, zo cerebraal. Echt iets voor een blanke. Nee, dan maar die warme, viriele jazz zoals de zwarten die spontaan uit hun instrumenten kunnen toveren. Dat vooroordeel gaat al bijna vijftig jaar door voor een visie op het werk van een van de boeiendste figuren uit de hele jazz.

Gelukkig komt daar langzaam verandering in. Hier en daar lees je al eens een andere mening, een bedenking bij de officiële party line van de jazzpers en de kenners. Men begint te ontdekken dat die zogenaamde kilte van Tristano in feite de behartenswaardige uitdrukking is van zijn afkeer van goedkope truukjes die zo vaak op bestelling grote gevoelens moeten uitbeelden.

Showbusiness was niet aan hem besteed, wat telde was de muziek. Hij was niet beschaamd om het vieze woord jazz te gebruiken, hij was trots dat hij jazz speelde. En jazz was voor hem : improvisatie. Daar geloofde hij in zijn helden heetten Armstrong, Lester Young, Roy Eldridge, Charlie Parker, Bud Powell. Hij stond aan de kant van de spelers ; muzikanten die componeren en stukken schrijven chiquer vonden, beschouwde hij als poseurs. Dat geloof bracht hij in praktijk met alles wat hij in zich had. De melodie en de accoorden van een song, meer had hij niet nodig als opstapje om al spelend de prachtigste lijnen te verzinnen, meestal over de regelmatige vierkwartsmaat van een bas en drums heen.

Tot wat dat allemaal kon leiden, hoort u als u bijvoorbeeld eens even doorgaat naar nummer acht op ?Manhattan Studio?. ?All The Things You Are?, een mirakel dat zes minuten en negenentwintig seconden duurt. Tristano chanteert niet met de gebruikelijke romantische introductie en tranerige tussenspelletjes. Hij overtuigt met melodische lijnen die almaar dieper graven. Naar, inderdaad, all the things, naar àlles wat daar te vinden is, elke noot gespeeld met aandacht en liefde. ?All The Things You Are? wie is die you ? Een geliefde ? De song, de piano ? Of valt dat in dat ene moment allemaal samen ? Zoals bij Tristano kennis, technisch meesterschap en intuïtie samenvallen, in een moment van grote intensiteit. Een moment, opnieuw en opnieuw.

Lennie Tristano ?Manhattan Studio? (Jazz Records/Solo Music).