VIOLEN VOOR EEN HELDENTENOR

Amsterdam. In de kleedkamer van het Bimhuis zit een man die lijkt op een operazanger, een heldentenor misschien ? Het is de gevierde saxofonist Joe Lovano, ster van het Blue Note-label. Hij heeft net een koncert achter de rug met Bill Frisell en Paul Motian. Lovano drinkt een biertje en wil graag praten over “Rush Hour”, zijn nieuwe album : “The most challenging recording I ever did”.

“Rush Hour” werd composed, arranged and conducted door Gunther Schuller, auteur van een beroemde tweedelige geschiedenis van de jazz. Schuller was ooit hoornspeler bij de Met in New York én bij het historische Birth of the Cool-nonet van Miles Davis. Als komponist, pedagoog en historicus geniet hij hoog aanzien in de internationale academia. “Een jaar of twee geleden kreeg ik een stuk van Gunther te horen voor viool en piano en perkussie. It was so incredibly beautiful ! Op dat moment bedacht ik hoe fantastisch het zou zijn om te improvizeren bij dit soort geluiden. “

Lovano kent Schuller al sinds de jaren zeventig toen zij beiden in Boston vertoefden. De jonge saxofonist als student aan de jazzafdeling van de Berklee School of Music, de gereputeerde komponist als baas van New England Conservatory waar hij experimenteerde met het samengaan van jazz en klassiek. “Ik vroeg uitgerekend Gunther Schuller omdat ik wel violen wilde, maar niet een typisch Joe Lovano with strings-album, zo’n lush affair zoals er in de jazz al zoveel werden gemaakt. Gunther is geen commerciële komponist of arrangeur, hij kan dingen schrijven die echt bij hedendaagse jazz en free improvising passen. ” (In de jaren zestig deed hij dat al voor Ornette Coleman en Eric Dolphy voor het Atlantic-album “Abstractions”.)

Behalve strijkers spelen er op “Rush Hour” hier en daar ook kopers mee, hobo’s, fagotten, een harp. Lovano’s vrouw, Judy Silvano, zingt. Er staan ambitieuze orkeststukken op, maar ook trionummers en zelfs een saxofoonsolo (Duke Ellingtons “Chelsea bridge”). Voor het repertoire werden verschillende komponisten aangesproken. “Gunther schreef zelf wat en ik vroeg hem om arrangementen voor een paar standards, drie nummers van mezelf en stukken van komponisten waarmee hij heel vertrouwd is. Ellington, Strayhorn, Monk, Mingus, Ornette Coleman. “

Ondanks al die verscheidenheid vloeit alles op “Rush Hour” mooi in elkaar, als betrof het een suite. “Dat komt omdat het trio de hele tijd de lijnen uitzet. Sax, bas, drums wij kregen heel veel vrijheid, al de rest werd er omheen geschreven. ” Wat makkelijk een pretentieuze mislukking had kunnen worden, klinkt warm en ongekunsteld. “Rush Hour” bewaart de direktheid van de jazz die Lovano zo nauw aan het hart ligt.

“Stel je voor dat wij deze muziek live konden doen, met Gunther erbij, ” zegt Lovano terwijl wij naar het hotel lopen. “Man ! Dat zou wat zijn ! ” De stem galmt over de nachtelijke grachten. Jazeker, een heldentenor.

* * Joe Lovano, “Rush Hour” (Blue Note/EMI).

SWINGT 71’37” LANG

Verve Discoveries is een reeks van voorheen onuitgegeven studio- en live-opnamen. Na de schitterende dubbel-cd met Lee Konitz en Warne Marsh, “Live at the Half Note”, wordt nu “Four ! ” van Joe Henderson uit de geheime archieven te voorschijn getoverd. De saxofonist wordt begeleid door pianist Wynton Kelly, bassist Paul Chambers en drummer Jimmy Cobb, die een vaste baan bij Miles Davis hadden geruild voor het onzekere freelance bestaan. Die dag in april 1968, in de Left Bank Jazz Society in Baltimore, speelden Henderson en het trio voor het eerst samen vandaar het voorspelbare repertoire, “Autumn leaves” en zo. Maar het klikt meteen en wat een doordeweekse schnabbel leek, groeit uit tot een avontuur op het scherp van de snee. Voortdurend wordt er heen en weer gelaveerd tussen de meesterlijk beheerste clichés van het genre en de met een grijns en een knipoog gepaard gaande ondermijning ervan. “Four ! ” swingt 71’37” lang en haalt duidelijk een paar punten meer op de schaal van Richter dan Hendersons geroemde, maar wat gladde recente produkties voor Verve. Wie meer wil horen van het aanstekelijke ritmetrio beleeft vast ook veel plezier aan “Smokin’at the Half Note”, een heruitgave van een opname met gitarist Wes Montgomery.

* * * Joe Henderson & Wynton Kelly Trio, “Four ! ” (Verve/Polygram).

* * * Wes Montgomery & Wynton Kelly Trio, “Smokin’ at the Half Note” (Verve/Polygram).

WAAR IS TERRASSON ?

Hij werd bekend als sideman bij Art Taylor en Betty Carter, won de prestigieuze Thelonious Monk Competition en kreeg van Blue Note een kontrakt aangeboden. Voor dat label debuteert Jacky Terrasson met een trio-cd die gewoon “Jacky Terrasson” heet. De Frans-Amerikaanse pianist wordt er begeleid door bassist Ugonna Okegwo en drummer Leon Parker. Een grote toekomst wordt Terrasson voorspeld zijn zin voor dramatisch effekt en smaakvolle, veilig in de buurt van de melodie blijvende aanpak kunnen zeker een breder publiek bekoren. Het mooie, warme toucher en de luie, ongehaaste timing bevallen me wel. Of dat voldoende is om een blijvende en diepere indruk te maken, valt af te wachten. De elf triostukken op “Jacky Terrasson”, bevallig en bekwaam gearrangeerde vignetjes die weinig aan de verbeelding van de improvizatie lijken over te laten, doen niet meteen een sterke persoonlijkheid of een overrompelend originele visie vermoeden. Men denkt : aardig, sympatiek. Men denkt : Ahmad Jamal, Red Garland, Wynton Kelly, Bill Evans, McCoy Tyner soms, dan weer Oscar Peterson. Maar waar is Jacky Terrasson ?

– Jacky Terrasson, “Jacky Terrasson” (Blue Note/EMI).

IN DE KLUBS

– Vibrafonist Sadi en zijn kwartet zijn voor een zeldzaam kluboptreden in Brussel : L’Archiduc, 25 en 26/2 om 17 uur, (02) 512.06.52.

– Erwin Vann Trio : Paradoxe in Brussel, 25/2 om 20 u.30, (02) 649.89.81.

– Toernee Manuel Hermia Quintet : Travers in Brussel (23/2), Charleroi (24/2), Provincie Luxemburg (25/2, Binche (2/3). Info : Les Lundis D’Hortense, (02) 219.58.51.

– Op komst : Lou Bennett Quintet in De Kave in Lauwe.

ROB LEURENTOP