Eigenlijk ben ik te gevoelig om een zaak te runnen. Ik heb veel slapeloze nachten gehad. Sinds mijn echtgenote Anne en ik veertig jaar geleden onze jobs opzegden en ons volledig op de vasteplantenkwekerij stortten, hebben we veel zware momenten gehad. Het duurde zeker vijf jaar voor alles echt op gang kwam, en dat was niets te vroeg. Zonder haar aanmoediging had ik dit nooit kunnen verwezenlijken. Of het nu was om knopen door te hakken of om me een duwtje in de rug te geven, ze is er altijd geweest.
Het had niet veel gescheeld of ik was priester geworden. Nu ja, de school waar ik naartoe ging, hoopte op roepingen. Ik heb die in ieder geval niet gehoord, ofwel heb ik niet goed geluisterd. Het kan ook zijn dat mijn vrouw gewoon harder riep. (lacht)
Als ik me ergens in vastbijt, laat ik niet meer los. Dat is het geval geweest bij de prairietuinen. Mijn eerste prairieperkjes heb ik voorgesteld tijdens de opendeurdag, tien jaar geleden. De graaf van Beervelde, van de tuindagen, wou meteen dat ik deze perkjes op de beurs presenteerde. Ook op andere beurzen, waar de planten normaal in bakken worden getoond, koos ik vroeger instinctmatig voor een miniprairie als presentatie. Ik ben meer dan overtuigd van de waarde van dit concept.
Stoppen met werken kan ik nu niet meer, ook niet na mijn pensioen. Ik ga het wel beperken tot twee dagen per week. Misschien drie als het druk is. Werken in mijn eigen tuin is iets waar ik enorm naar uitkijk. Of gewoon wat tijd doorbrengen in de tuin. Dat heb ik de voorbije veertig jaar veel te weinig kunnen doen.
Mijn vader kon er niet tegen als we te lang stil zaten. Mijn broer en ik zijn dus verplicht geweest om in de tuin te werken, maar we genoten er meestal ook echt van. Vooral ook omdat we zagen hoe het mijn vader kon opfleuren. Hij was fiscaal raadgever, niet bepaald de kleurrijkste job, maar in zijn tuin bloeide hij helemaal open. Het heeft ook resultaat gehad, mijn broer heeft een tuinaanlegbedrijf annex kwekerij en ik heb mijn leven en dat van mijn gezin opgebouwd rond planten.
Al sinds mijn oudste zoon kan praten, wil hij “hetzelfde doen als papa”. Die had de plantenmicrobe al vroeg te pakken. Zowel hij als mijn twee andere zonen maken deel uit van het bedrijf : Nik, de oudste, heeft vorig jaar de zaak volledig overgenomen. Bart, mijn tweede zoon, is onze elektromechanicus en brengt de planten naar de klanten toe. Volgens de klanten is hij trouwens “het vriendelijke gezicht van de kwekerij”. Jelle, de jongste, doet de boekhouding, personeelszaken en runt de website. Naast eerlijkheid en met de voeten op de grond staan, wil ik ze meegeven dat ze in het leven hard moeten werken. Niet iedereen vindt dat vanzelfsprekend, waardoor goed personeel vinden moeilijk is. Het huidige team is wel het beste dat we ooit hebben gehad. Dat is ook een geruststelling voor wanneer ik op pensioen ga, dat we zulke goede mensen gevonden hebben. Dan heeft mijn zoon die last al niet.
Het eerste bezoek van koningin Paola was een topmoment in het bedrijf. Mijn vrouw nam de telefoon op toen haar secretaresse belde. Ze dacht eerst dat er iemand met onze voeten aan het rammelen was. De secretaresse zei dat de koningin enkele uren later ging langskomen. Dat gaat altijd zo, ze maken geen afspraak om veiligheidsredenen. We hadden het aan één buurvrouw verteld, maar het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje. Toen de koningin aankwam, had de hele buurt zich voor onze kwekerij verzameld, mét fototoestel. Sindsdien is de koningin al een tiental keer op bezoek geweest.
Jan Spruyt – Van der Jeugd, Mostenveld 30, Buggenhout, www.vasteplant.be
DOOR LEEN CREVE EN NUNO FILIPE MENDES & PORTRET CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
