Ik kan me niet herinneren wie Jan Depreter zonder gitaar is. Het instrument is een verlengstuk van mezelf, als ik te lang niet speel, word ik onwel. Ik moet mijn gitaar vasthebben, als kind nam ik ze soms mee naar bed. Nu, met elf fijnbesnaarde dames, is mijn bed te klein geworden.
Elke gitaar heeft een verhaal. Stuk voor stuk staan ze voor een bepaalde periode in mijn leven, een bepaald repertoire, dingen die ik meemaakte en de gevoelens die ermee gepaard gingen. En omdat een gitaar in vorm en temperament zo vrouwelijk is als maar kan, hebben ze allemaal een meisjesnaam, verbonden met hun land van herkomst.
Wat zijn wij anders dan trillingen ? Gitaarbouwers zijn houttovenaars die beginnen met een boom en daar met hun vakmanschap en kunst een doosje vol mirakels uit plooien dat ons, gitaristen, in staat stelt die trillingen op te vangen, bij te kleuren en door te geven aan het publiek. In het dagelijks leven ben ik vrij onhandig, maar ik bezit het talent, de fijne motoriek, om met mijn vingertoppen verhalen te vertellen.
In tijden van groot verdriet grijpt de mens terug naar geruststellende rituelen. Na enkele liaisons dangereuses met andere muziekstijlen ben ik toch als een verloren zoon naar de stal van de klassieke muziek teruggekeerd. “In times of crisis we put the kettle on”, zoals mijn Engelse tantes Lucy en Mary het uitdrukken.
Alles kan inspireren. Ontmoetingen, ervaringen, reizen. Na de tsunami in 2011 ging ik op benefiettournee door Japan. Wat je meemaakt, heeft soms een grotere invloed op je spel dan een masterclass bij een beroemd leraar.
Als leraar is mijn grootste betrachting mijzelf overbodig te maken. Begrijpen wat mensendrijft om gitaar te spelen, de vonk die ze in zich meedragen koesteren en aanwakkeren. En als ze na verloop van tijd zeggen : “Ik heb je niet meer nodig, nu kan ik alleen verder met de bouwstenen die jij me hebt aangereikt”, dan ben ik voldaan.
Zonder stilte kan muziek niet bestaan. Stilte is rust, helderheid, de grondslag van alle denken ook. Maar nooit leegte. Zoals veel muzikanten ben ik een nachtmens. Dan pas worden alle nuances duidelijk, de lichtste verandering van druk in de vingertoppen op een snaar. Zoals José Van Dam in de film Le Maître de musique zegt : “De nacht is een meedogenloos orkest.”
Voel ik mij thuis in de 21e eeuw ? Niet echt. Ik heb sterk het gevoel dat mijn opvoeding mij heeft voorbereid op waarden en normen van een tijdperk dat niet meer bestaat. Maar ik poog de illusie met enige charme in stand te houden.
Mijn levensfilosofie ? Als plan A faalt, blijf rustig. Er zijn nog vijfentwintig andere letters in het alfabet.
Jan Depreter (1975) studeerde summa cum laude gitaar aan het Lemmens Instituut Leuven en de Koninklijk Conservatoria van Antwerpen en Den Haag. Hij won belangrijke internationale gitaarwedstrijden waaronder de Printemps de la Guitare (2006). Recente composities voor sologitaar van hem zijn te beluisteren op de cd ‘Wit’ (bestellen via www.jandepreter.be). Op het Antwerpen Gitaar Festival (10 tot 26 oktober) speelt Jan Depreter samen met de Cubaanse gitarist Manuel Barrueco en met de cellist Wouter Vercruysse (Duo Arpeggione). Volledig programma : www.antwerpengitaarfestival.be
DOOR LINDA ASSELBERGS & FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
