Met een foto van John en Jackie Kennedy op de cover bracht Time half augustus een uitgebreid verhaal over de nieuwe generatie Kennedy’s. Boeken van en over de familie blijven met de regelmaat van de klok verschijnen (de topper van afgelopen zomer: The Best-Loved Poems of Jacqueline Kennedy Onassis, samengesteld door dochter Caroline). En meer dan een half miljoen mensen bezochten tussen mei en eind juli de tentoonstelling Jacqueline Kennedy: The White House Years in het New Yorkse Metropolitan Museum.

De fascinatie van de Amerikanen voor die familie is voor buitenstaanders moeilijk te vatten. Zelf zijn ze er ook niet helemaal uit en halen ze hoogdravende theorieƫn aan over mythevorming.

Blijkt de Kennedy-clan niet te vermijden in de Amerikaanse samenleving, in modeland is het aangetrouwde lid van de familie nog moeilijker te ontlopen. Jacqueline, de vrouw van de in 1963 vermoorde president, geldt na al die jaren nog altijd als het stijlicoon par excellence. Valt in een modeartikel het begrip ’tijdloze elegantie’, dan staat gegarandeerd haar foto ernaast. Er is keuze genoeg: Jackie in pastelkleurige mantelpakjes en een hoedje, een ontspannen Jackie in een rode zomerjurk en met een futuristische zonnebril op de neus, Jackie met een manteltje in A-lijn, Jackie in T-shirt en smalle pantalon.

Ik heb nooit van de Jackie-stijl gehouden. Ik vind haar kleren burgerlijk tuttig en begrijp de nauwelijks gecontesteerde verering niet. “Ja maar,” sputteren haar fans tegen, “weet je wel hoeveel vernieuwing ze gebracht heeft in het Witte Huis?” Jacqueline Kennedy droeg inderdaad geen moemoekes-jurken, zoals presidentsvrouwen dat plachten te doen. Ze moderniseerde het interieur van het Witte Huis. Ze had zeker smaak en werd geholpen door bijna ongelimiteerde middelen. Maar origineel of trendsettend was ze nooit. “Ze had stijl, maar een hele groep vrouwen in New York had die stijl”, vertelde ontwerper Bill Blass in het blad W. “Laten we eerlijk zijn, het was een zeer conservatieve mode.”

Coco Chanel, altijd in voor een lekker gemene opmerking, liet zich ooit het volgende ontvallen: “Ze kleedt zich als haar dochter, wil ze er misschien uitzien als een klein meisje?”

Ze is het vestimentaire voorbeeld geweest van een hele naoorlogse generatie. Op zich valt daar niets op aan te merken. Alleen vraag ik me af waarom het begrip elegantie nu nog (hallo, we leven in een nieuw millennium!) en bovendien bijna automatisch gelinkt wordt aan de Jackie-stijl.

In “De vergeten generatie” (p. 158 e.v.) schetst Wim Denolf de op til zijnde strijd tussen de vergeten generatie (geboren tussen 1956 en ’64, de generatie waartoe ik behoor) en de vroege babyboomers.

Zijn het de alomtegenwoordige babyboomers die hun jeugdheldin tot norm verheffen en de anderen dat opdringen? Is elegantie echt tijdloos? En waarom valt tijdloos steevast samen met het midden van vorige eeuw?

Beste babyboomers, mag ik er jullie attent op maken dat mensen als Madonna, Kate Moss, Chloƫ Sevigny en Courtney Love, om er maar enkelen te noemen, intussen hun stempel op de mode en meer nog op het straatbeeld gedrukt hebben? In tegenstelling tot de veilige pakjes van Jackie riepen sommige outfits van die vrouwen controverse op. Wat hen in mijn ogen boeiender stijliconen maakt.

Laat dit een oproep zijn aan modeontwerpers en -journalisten die met dezelfde regelmaat waarmee Kennedy-boeken verschijnen, de Jackie-stijl promoten: zoek een nieuwe invalshoek! Of als jullie het niet kunnen laten, verwijs dan eerlijkheidshalve naar ‘het icoon van een vorige generatie’.

Een nichtje van veertien zag op mijn bureau een foto liggen van een breed lachende Jackie in de deuropening van een vliegtuig. Ze vond dat hostesses er toen heel braaf uitzagen.

Trui Moerkerke

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content