Hij zag in haar de vrouw van zijn leven, zij zag eerst niets in hem. Zij was op uitwisseling in België en ging terug naar Italië. Hij was zo verliefd dat hij haar achternareisde. Het perfecte scenario voor een romantische komedie : het verhaal van Stijn (25) en zijn Italiaanse Monica (27).

Liefde is een werkwoord. In een veertiendaagse reeks brengen wij verslag uit over dit work in progress. Fictieve namen beschermen de privacy.

Hij

Ik zat in Gent op kot met enkele Italiaanse Erasmusmeisjes. Op een avond stond ik in de keuken en riep dat de crocini’s klaar waren. Een soort toast. Een stem die ik nog niet kende, verbeterde mij : ‘ crostini’. Dat was Monica. Ik was meteen verliefd. Ze zag er goed uit, dat helpt, ze was grappig en durfde mij tegen te spreken. Ik kreeg haar nummer te pakken en we gingen een paar keer uit. Twee weken later moest ze terug naar Italië. We hielden al chattend contact. Avonden. Uren. Ik was zo verliefd en zij vond mij niet eens de moeite. Ze zag het gewoon niet. Maar ik hield vol, wat ik normaal niet zou doen. Op een dag ben ik naar Italië gegaan, out of the blue. Ik kwam ’s nachts aan en vroeg haar ‘Begrijp jij niet dat ik verliefd ben ?’ Nee dus. Terug in België was zij alles waar ik aan kon denken. Die oudejaarsavond heb ik op de sofa doorgebracht met een vriend. Wijn. Swingpaleis op tv. Afschuwelijk. Toen heb ik mezelf beloofd dat ik haar binnen het jaar zou hebben.”

“Dat is gelukkig uitgekomen. Wel pas in de zomer. Ik ging met een vriend naar de bioscoop, maar ze speelden de film niet die we wilden zien. Ik was Monica net gaan bezoeken en zat met mijn hoofd nog in Italië. Ik stelde dus voor om diezelfde avond nog naar daar te rijden. We vertrokken met mijn oude Golf uit ’85, door regen en depressies. Vermoeiend. Het eerste wat Monica zei toen ik aankwam, was dat mijn schoenen lelijk waren. Tja. Die keer hebben we elkaar voor het eerst gekust. In een kamer zo donker dat we haar tante die daar ook was, niet gezien hadden. Wel grappig.”

“Toen we een jaar samen waren, kreeg ze een beurs om in België stage te lopen. We huurden toen samen een appartement hier in Gent. Gedaan met over en weer vliegen. Dat was wel aanpassen. We waren vroeger nooit meer dan een paar dagen samen. Die dagen waren dan ook allemaal speciaal, maar wanneer je samenwoont… Het lukte wel. Ik wist dan ook al heel snel dat ik met haar wou trouwen. Omdat ik nog studeerde en Monica voor haar stage nog zes maanden naar Italië moest, zouden we sowieso nog even moeten wachten, maar ik wilde het toch al plannen.”

“Vijfentwintig is tegenwoordig jong om te trouwen, ik weet het, maar ik heb een hekel aan wachten. Ik wist toch dat ik het ooit wou doen. En ik geloof in het huwelijk. Een zekere burgerlijkheid is wel oké.”

“Om een ring voor haar te kunnen kopen, verkocht ik mijn Mac-laptop. Ik wou van het aanzoek iets heel romantisch maken aan een meer, maar het was ongelofelijk slecht weer. We zijn dan maar iets gaan eten. Een pizza, want meer geld had ik niet. De vraag overdonderde haar, maar ze was wel blij. Het feest vond plaats in Italië. Het is er mooier en we hadden al besloten om in Gent te komen wonen. Een mooi compromis. Zij gaat wel regelmatig terug, ze mist haar familie. En ik mis haar als ze één dag weg is. Op het werk kan ik er ook echt naar uitkijken om bij haar te zijn. We zijn op ons gemak. Ik zeg wat ik wil en zij ook. Al is het dan in gebrekkig Engels.”

Zij

Ik had vroeger altijd het gevoel dat ik me moest beschermen tegen andere mensen. Maar bij Stijn kan ik gewoon mezelf zijn. Voordien viel ik op moeilijke mannen. Onbewust omdat ik niet klaar was voor een grote liefde. Ik leerde Stijn kennen op een moment in mijn leven waarop ik me vrij voelde. Voor het eerst alleen weg van huis.”

“Een vriendin zette me ertoe aan samen formulieren in te vullen om via Erasmus op uitwisseling naar Gent te komen. Ik had niet veel zin, maar deed het toch. Uiteindelijk werd ik gekozen en zij niet. Het lot zeker ?”

“Ik hoopte hier een of andere knappe Spaanse student tegen te komen. Het liefst een sportief type met brede schouders en veel haar. Maar ik ontmoette Stijn. Het omgekeerde. Hij was blijkbaar meteen verliefd. Ik dacht enkel: ‘Waarom is die kerel er plots altijd ?’ Ik vond hem eerst egocentrisch en arrogant. Nu weet ik dat hij gewoon verlegen was.”

“We hielden contact toen ik weer in Italië was. Als vrienden dacht ik. Pas nadat hij een paar keer op bezoek geweest was, had ik het door. Maar dan nog was ik niet zeker of zijn gevoelens oprecht waren.”

“Mijn beste vrienden wisten niet dat we via internet constant contact hielden. Het was zo al erg genoeg : ‘Monica, die kerel doet alles voor jou, geef hem een kans !’ Pas maanden later begon ik er ook zo over te denken. Ik kwam terug van China, waar ik een vriendin ging bezoeken. In Amsterdam moest ik enkele uren op een vlucht naar Italië wachten. Stijn heeft toen drie uur gereden om daar een uur bij mij te kunnen zijn. We praatten wat en toen ik afscheid nam, voelde ik iets. Toen wist ik het. Maar het heeft nog even geduurd voor we echt een koppel waren.”

“Ons trouwfeest was zoals ik het gedroomd had : een Big Fat Italian Wedding. Romantisch aan het meer. Ik was een prinses. Dat we in mijn dorp zouden trouwen, was snel beslist. In België komen wonen was een moeilijkere beslissing. Dan besef je hoe gemakkelijk het zou zijn, mocht Stijn uit hetzelfde land komen. Maar ik zou hem nooit willen ruilen. Ik hou van ons huisje, ons leven samen, onze eigen taal. Een mengeling van Engels, Frans, Italiaans en Nederlands.”

“Bij andere mensen is die taal wel een probleem. Wanneer we uitgaan met zijn vrienden, praat iedereen Engels zodat ik kan volgen. Na een tijd schakelen ze echter automatisch over op Nederlands, wat normaal is, maar dan kan ik niet meer meepraten. Misschien brengen we daarom onze avonden vaak met tweeën thuis door. Maar we amuseren ons ook echt samen. Wie zegt dat passie vriendschap uitsluit ?”

“Weet je, ik val nog altijd op harige, breedgeschouderde mannen, maar ik vind Stijn écht mooi. Er is een Italiaans spreekwoord : ‘ non è bello ciò che è bello ma è bello ciò che piace‘ – wat mooi is voor mij, is niet altijd mooi voor jou. Voor mij is hij mijn principe azzuro, mijn prins. Zelfs terwijl hij daar staat af te wassen in zijn schort.”

Door Leen Van Severen – Illustratie Sanny Winters