“Ocharme, die mensen.” Dat is de eerste reflex die je kunt hebben als je met een westerse blik in een klein dorpje in het zuiden van Marokko arriveert. Je ziet vooral wat je denkt dat ze ontberen. Na afloop kon ik enkel denken : “Ocharme, wij.” De mensen hebben daar genoeg : de aarde en haar vruchten, de zon, de regen, liefde en een dak boven hun hoofd. Wat wij méér hebben, is meestal net dat wat ons ongelukkig maakt.
Mijn vader staat aan de overkant van het egoïsme. Hij dacht aan zijn familie toen hij besloot naar België te emigreren. Zijn gezin meer toekomstmogelijkheden bieden en tegelijk voor zijn familie in Marokko blijven zorgen : dat dreef hem.
Meestal begint een verhaal met één scène. Het beeld dat mijn nieuwe roman Cécile op gang trok, was dat van een jongetje dat zich voor de politie onder een wagen verstopt. Het verhaal moest in dat kleine dorp in het zuiden starten, met de brandende zon, de stilte en verre echo’s van ezels. Al is de aanzet soms vaag, ik weet meteen waar het verhaal naartoe moet.
Een boek schrijven, dat was iets voor hooggeschoolden en intellectuelen. Alleen al de taalbeheersing die daarvoor nodig is ! Op vrije momenten pende ik het verhaal neer dat uiteindelijk mijn debuut Hard hart zou worden. Mocht ik van meet af aan de ambitie hebben gehad om ‘een boek’ te schrijven, dan had me dat afgeremd. Ik volgde enkel mijn intuïtie.
Als je niet weet hoe iets moet, ben jij misschien de eerste die het anders doet. Dat is al vaak mijn troef gebleken. De gedachte dat je gebrek aan ervaring er misschien toe leidt dat jouw manier net vernieuwend is, geeft mij de hoop om het te proberen. Als je iets écht wil, vind je wel je weg. Dat was ook zo toen ik op mijn achttiende de kans kreeg om als choreograaf voor Adidas in Duitsland te werken. Ik trok ernaartoe zonder te weten wat me te wachten stond. Bleek dat ik leiding moest geven aan dansers uit Parijs naar wie ik opkeek ! Dan heb je de keuze : huilend weglopen of je eigen manier vinden om de opdracht tot een goed einde te brengen. Doe waar je in gelooft en je ziet wel waar het eindigt.
Mijn broer Mounir is mijn klankbord. Als ik even vastzit met het schrijven, dan kaatsen hij en ik ideeën over en weer, als bij een pingpongspel. We werken vaak samen, ook aan scenario’s voor kortfilms. Als acteur wijst hij er soms op dat dialogen te houterig klinken. Eigenlijk speelt iedereen thuis een motiverende rol ; als jongste word ik beschermd en verwend. Ik kom uit een zeer warm nest.
Op mijn zeventiende ging ik op uitwisselingsproject naar de VS. Dat jaar was een snelcursus zelfkennis. Geen betere confrontatie met jezelf dan in een compleet onbekende omgeving gedropt te worden. In zo’n situatie reageer je veel bewuster op alles. Ik ben er ook ondergedompeld in de Engelse taal. De eerste week had ik elke avond migraine, omdat mijn hersenen zoveel te verwerken hadden. Mijn leerkracht liet me ook de klassiekers lezen : The Great Gatsby, The Adventures of Huckleberry Finn, A Streetcar Named Desire, The Catcher in the Rye. Ik keerde als een andere mens terug. Qua persoonlijke ontwikkeling stond dat ene jaar ginder gelijk aan zes jaar hier.
Het leven is een puzzel. Als mensen zijn we met elkaar verbonden. Dit besef resulteert in de verantwoordelijkheid elkaar te aanvaarden en er bewust van te zijn dat we iets voor elkaar kunnen betekenen. Sommigen hebben mij geholpen door slechts één zin uit te spreken. Een zin als “Als ik jou was, zou ik hem aannemen” kan je levensloop bepalen. Daar gaat Cécile over : hoe één beslissing of actie van iemand een impact kan hebben op een ander, ook al bevindt die zich duizenden kilometer verder.
Ish Ait Hamou (28), de jongere broer van de acteur Mounir (uit de film ‘Les barons’), is danser, choreograaf en jurylid van So You Think You Can Dance (VTM). In 2014 debuteerde hij als schrijver met ‘Hard hart’. Voor zijn nieuwe roman, ‘Cécile’, reisde hij met zijn vader naar diens geboortedorp Ilihr in Marokko.
DOOR PETER VAN DYCK & PORTRET SISKA VANDECASTEELE
“In het zuiden van Marokko hebben mensen de aarde, de zon, vruchten, liefde… Wat wij méér hebben is meestal net wat ons ongelukkig maakt”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
