“Hug me, cuddle me, love me”, staat er op hun verzendingspakket. Ex-modefotograaf en kunstenaar Phil Inkelberghe droomt van een knuffelwezencultus.

Het mensdom leek een paar dagen lang echt griezelig. Het was alsof niemand nog het geblutste hart van een ander wou. Enkelen bekeken de toestand vanuit de ruimte. Vanuit dat perspectief was de situatie wreedaardig. Ze stonden aan de rand van hun planeet Venuz. EĆ©n riep er: “Spring!” Ze sprongen alle twintig: Lil’Devil, Chicadee, Kinki Gerlinki, Koko, Yelloo, Weirdoo, Flikkoo, Nikkoo, Candie, Sippie, Hookie, Libidoo, Nanciboi, Calamity Jean, Fruitcake, Mittelfinger, Zookie, Madam Jojo, Lil’Felix en Lil’Phillip.

“Heel naĆÆef”, zegt hun schepper Phil Inkelberghe. “Ze vielen bijna van de rand van hun wereld, met al hun goedheid. Ze dwarrelden tussen de sterren en kwamen op de meest artificiĆ«le en liefdeloze plek ter wereld terecht: Hollywood.”

Dat was de plek waar ook de Belgische modefotograaf en kunstenaar Phil Inkelberghe vijf jaar geleden terechtkwam. Daar ontwierp hij een collectie knuffelwezens die hij Toyz from Venuz noemt. Deze maand introduceert hij ze op de speelgoedbeurs in Parijs. In de hoop dat zijn wezens zo het grote publiek zullen vinden. Ieder knuffelwezen bevat een boodschap: “Precies door niet per se perfect te willen zijn, ben je heel mooi.” Het zijn anti-Barbies. De wezentjes zijn dan ook gemaakt van pluche, breiwol en een fluweelachtige polyesterstof. Inkelberghe is verantwoordelijk voor hun hele ontstaansproces. Hij zat zelf achter de naaimachine om ze in elkaar te stikken. Het zijn artisanale hebbedingetjes. Kunstwerkjes om mee naar bed te nemen.

Hoe het allemaal begon, is een deel van een levensverhaal. Inkelberghe is nu voor een korte ’transitperiode’ in BelgiĆ«. Zes jaar geleden werkte hij in ons land nog als succesvol modefotograaf. Samen met modeontwerpster Lore Ongenae, richtte hij in een oud Antwerps pand de uiterst eigenzinnige winkel Loreley-Rox op. Daar werd onder begeleiding van countrymuziek met de hand bewerkte recyclagekleding verkocht. Inkelberghe maakte beelden voor het pand. Hij noemt het nu een “extreem artistiek project dat twee jaar heeft bestaan.”

Tijdens de culturele manifestatie Antwerpen ’93 nam het tweetal deel aan een kunstproject in de Sint-Felix-hallen. Ze ontwierpen een voodoo-stand. Daarna zag Inkelberghe het niet meer zitten. “Ik hield het modewereldje voor bekeken. Ik ben net als de Toyz from Venuz in een zwart gat gesprongen. Ik liet in BelgiĆ« alles achter. Per toeval kwam ik in Los Angeles, Hollywood, terecht. Het was de laatste stad waar ik wilde wonen, maar toen ik er eenmaal was, voelde ik mij daar thuis. Ik ben er helemaal opnieuw begonnen. Ik heb er teleurstellingen en ontbering gekend, maar ik voelde er ook voortdurend die nieuwe vibraties. Ik begon opnieuw kunstprojecten uit te werken.”

Het begon heel eenvoudig. Hij deed onderzoek naar stoffen. “Ik zat toen nog in mijn donkere periode. Ik wilde kleine mummies maken.” Tot hij weer kleur in de stoffen zag en verschillende materialen met elkaar begon te combineren. Zo ontstonden de knuffelwezens, met ieder een uitgewerkt karakter en een eigen levensverhaal. “Aanvankelijk dacht ik er een zuiver artistiek project van te maken, er een tentoonstelling mee op te zetten en dan weer iets nieuws te beginnen. Tot ik een computer kocht. Op die computer ontwierp ik nieuwe tekeningen, een paspoort voor ieder wezentje, verzendingsdozen, boodschappen en een hele verhaalstructuur.” Uiteindelijk had hij een product. Dat product kreeg het label Handmade from USA mee en een geheime lade waarin een gedicht zit. De beginregels van het gedicht luiden: One day it dawned on me / sure you can be a sucker for the rest of your life / if nobody really loves me / I’m going to start loving myself…

Presenteer jezelf zoals je bent”, luidt de boodschap van de uiterst aaibare knuffelwezens. “Ondeugend lief”, noemt Inkelberghe ze. Hun paspoort verraadt hun menselijke trekken. Waarschijnlijk zal dat hen leefbaar en leverbaar maken op de markt van de volgende eeuw. Inkelberghe hoopt het. “Ik wil iets artistieks aan een groter publiek aanbieden. Door met deze wezens op een speelgoedbeurs te staan, wil ik een signaal geven. Dit soort product moet ook kunnen. Eenmaal gelanceerd, wil ik het graag uit handen geven. Tegelijkertijd wil ik het klein en exclusief houden: een verzameling knuffelwezens met toegewijde aanhangers. Ik wil ze niet tonen in een galerie. Ik zou het fantastisch vinden als ze eens in de etalage van een winkel als De Bijenkorf konden liggen.”

Hun verkoopprijs zou rond de 2500 fr. per knuffelwezen kunnen schommelen. Een echt doelpubliek heeft hij niet voor ogen. Vooral de tienergeneratie, denkt hij. “Maar ze zijn evengoed bestemd voor wie jong van hart is. Ik droom ervan dat ze los van mijn fantasie een eigen leven beginnen te leiden met zoiets als Toyz from Venuz-feestjes…” Zelf heeft hij al een aanzet gegeven voor een script voor een Toyz from Venuz-animatiefilm.

Niets boven een goed gelukt gebak, schat”, zegt Lil’Devil. Hij is dan ook de meest positief ingestelde echtgenoot die men zich kan indenken. Chicadee, de vrouw van deze toegewijde man, heeft net een cake gebakken. Ze glundert. Haar zus Kinki Gerlinki bekijkt het tweetal en bijt een afdruk in haar zorgvuldig en duur ingekleurde lippen. Ze voelt de eenzaamheid knagen. Ze denkt nog dat het beste wapen tegen iedereen die zich gelukkig voelt, een schitterende carriĆØre is.

Zo zou een scĆØne uit het leven van de Venuzwezens eruit kunnen zien. In hun tocht naar de aarde, zo vertelt hun geschiedenis, hebben de knuffelwezens de VenuzLoveMachine meegenomen. Wat hen een interactief contact met het mensenras oplevert. Die dag staat de VenuzLoveMachine in de woonkamer van Chicadee. Ze trekt aan de hendel van de machine, een soort jackpot waarin de gegevens zitten van alle mensen ter wereld. Er verschijnt een gezicht op het scherm. De man wordt opgebiept. Hij zegt: “Ik ben een oase in de woestijn van vele vrouwen.” Hij blijkt een kapper te zijn. Elk van de zes huishoudens van Venuzwezens krijgt wel eens die machine in handen. Dus ook de groep van tieners met iemand als Flikkoo die van blues houdt. Ook de meer kwaadaardig ingestelde elementen als Zookie, de agitator. En er is de arbeidersfamilie met Sippie die alleen maar voor de televisie hangt en Candie met een hart van goud en Libidoo, de poetsvrouw en Hookie, de trucker. Soms komt de VenuzLoveMachine wel eens bij het tweetal Lil’Felix en Lil’Phillip.

Inkelberghe, die je nooit zonder zijn hond Felix ziet, heeft zichzelf ‘verpopt’. “Ik ben een dromer, soms zo ver weg dat niemand nog vat op me heeft. De meeste personages heb ik gebaseerd op mensen uit mijn eigen omgeving. Hookie, dat is mijn oom. Candie, dat is mijn tante. Ik heb een turbulente jeugd gehad en ben uiteindelijk in hun warme nest terechtgekomen. Die warmte wil ik alle Venuzwezens meegeven. Ieder kan voor zich het knuffelwezen kiezen waarmee hij zich het meest verwant voelt of het meest nodig heeft. Toen ik de hele collectie bekeek, besefte ik het opeens: ik heb mijn leven erin gestoken.”

Info: Tel. /fax (03) 289.45.02 of e-mail: toyzfromvenuz@hotmail.com

Anna Luyten / Foto’s Lieve Blancquaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content