Auteur en columniste (56)

Begin maart verschijnt bij Manteau van Ingrid Vander Veken, de roman ‘Nieuwe Mannen, Nieuwe Vrouwen’.

Kinderen en oude mensen, daar ga ik graag mee om. De enen zijn nog niet misvormd en daardoor eerlijk en direct, de anderen hebben niets meer te verliezen en zeggen de dingen zoals ze zijn. Ik heb een hekel aan mensen met verborgen agenda’s. Aan mensen die roddelen of manipuleren. Het is tegenwoordig immers veel belangrijker hoe je overkomt en waar je geraakt, dan wie je bent en waar je voor staat. Soms denk ik wel eens dat ik een zeer wereldvreemd mens ben. Ik weiger zo te zijn.

Antropologie had ik nog graag gestudeerd. Andere culturen fascineren mij. Ik zie heel goed hoe ánders dingen kunnen zijn. Ik kijk met verbazing naar ons – ons Belgen, ons vrouwen – als naar een vreemde volksstam. Snap ook niet dat mensen niet beseffen hoe bizar ze zich soms gedragen. Dat hun horizon niet verder reikt dan hun groepje. Je hoeft niet eens veel te reizen of antropologie te studeren om te beseffen hoe verschillend normen en samenlevingen en verhoudingen tussen mensen kunnen zijn, met evenveel raison d’être.

De dood van mijn stiefzoon David en de moeilijke tijd daarvoor, lijkt een stuk dat uit mijn leven geknipt is. Toen ik daarvan een beetje hersteld was, is het leven pas verder gegaan. Sindsdien denk ik : aan mijn lijf geen polonaise meer. Ik ergerde mij vroeger al aan oneerlijkheid, maar dit heeft het nog versterkt.

Misschien ben ik een kat met meerdere levens. Het zotte leven in mijn jeugd, de tijd dat ik mijn richting zocht, die zware periode met David. Nu zit ik als schrijver in weer een ander leven.

Nu ik de zestig nader, durf ik stilaan een eigen mening te hebben. Je hoort met grote zekerheid zoveel onzin poneren, waarvan je denkt : “Hoe durf je dat zeggen. Zet je nooit je bril op ?” Als die mensen met verantwoordelijkheden, die de wereld regeren, onzin mogen vertellen, vind ik dat ik vanuit mijn eigen huiskamer met mijn kleine wereldje van mensen die ik wél ken en dingen van wie ik wél weet hoe ze in elkaar zitten, af en toe mag zeggen : “Heb je hier al eens aan gedacht ?”

In de Antwerpse schrijversflat hadden we een Algerijnse auteur, die dakloos werd door een aardbeving in Algiers. Terwijl hij ginder strijdt tegen fundamentalisme, was het gigantisch moeilijk om hem België binnen te krijgen. De openheid wordt in de naweeën van 11 september ook hier aan banden gelegd. We hadden ook een joods-Russische schrijver die uit Rusland vluchtte omdat hij daar slachtoffer was van antisemitisme. Hij woont nu in het kader van een Wiedergutmachung in Duitsland. Die mensen met hun hele leven en hun hele wereld achter zich, helpen mij om onze zogenaamde problemen te relativeren.

Zelfs prinsen verversen nu luiers en lopen met baby’s in buidels op hun buik. Nieuwe mannen bestaan. Nieuwe vrouwen zetten alles op alles voor hun carrière. Ik vroeg me af : waarom leest die nieuwe man geen vrouwenbladen ? Waarom blijven mannenbladen babe-bladen ? Wat gebeurt er aan het thuisfront met zo’n nieuwe man in de maak als zijn vrouw turbo draait ?

Tweeverdieners zijn ideale consumenten. Kant-en-klare maaltijden omdat men niet meer aan koken toekomt. Een hele markt voor kinderen omdat men zich alles kan permitteren. Een complete vrijetijdsindustrie omdat mensen die zo hard werken niet meer gewoon naar een park gaan wandelen. Zo’n tweeverdienersgezin is wel totaal ongeschikt voor kinderopvang, totaal ontredderd als er wat fout gaat met oudere mensen.

Tekst Tessa Vermeiren I Foto Charlie De Keersmaecker