Make-up artist

Ik ben een donkere romanticus. Mijn werk wordt bruut en ruw genoemd, maar ik tracht er toch poëzie in te leggen. Choqueren zegt me niets, en ik blijf een levensgenieter.

Op school was ik een moeilijk kind. Ik zat vaak in het bureau van de directeur : omdat ik gespijbeld had om tegen kernwapens te demonstreren, mijn klasgenoten opjutte voor de goede zaak, of omdat mijn uniform te kort was. Thuis waren spanningen en heftige meningsverschillen evenmin ongewoon. Het vergde mijn ouders wat tijd om te aanvaarden dat ik er goed aan heb gedaan mijn passie te volgen.

Als tiener was ik gek op mode. Ik bezocht vlooienmarkten met Martin ( Margiela, WD) en zijn nichtje, en later trokken we met zijn drieën van Genk naar Antwerpen. Onze studiejaren waren één grote experimentfase : als ik geen knip- en plakwerk verzorgde voor de studenten van de modeacademie, dan stond ik wel model voor Martin, die een fotografiecursus volgde.

Op mijn veertiende wist ik wat mijn beroep zou worden. Ik kon alleen een opleiding als schoonheidsspecialiste volgen, maar ik moest en zou naam maken als make-up artist. Een aparte opleiding daarvoor bestaat trouwens nog steeds niet.

Celebrity’s opmaken is geen doel op zich. Integendeel, praatjes verkopen en lijmen, zo zit ik niet in elkaar. Je concentratie lijdt eronder, en die egards maken je ook niet creatiever. Met Björk, Marilyn Manson, Kylie Minogue en Emmanuelle Seigner had ik goede erva-ringen, maar ik check op voorhand wel hoe mensen in de omgang zijn.

Ik zoek niet naar perfectie. Onvolmaaktheden maken mensen mooi. Behalve als het over mezelf gaat. Dan ben ik streng en zie ik wel honderd en een défauts. Maar mijn uiterlijk is geen obsessie : ik besteed mijn vrije tijd te graag aan andere dingen.

Met Ronald moet ik geen blad voor de mond nemen. We wonen en werken al bijna dertig jaar samen, we hebben aan een woord dus genoeg. In de modewereld werk ik in de eerste plaats in functie van de ontwerper in kwestie, en met andere fotografen heb ik tijd nodig vooraleer ik ongeremd mijn mening geef. Bij Ronald ( Stoops, WD) spreekt dat voor zich.

Ik kan nu beter relativeren. Vroeger zag ik alles zwart-wit. Ik kan ook snel op mijn paard zitten en opvliegend zijn, al lijkt het vaak erger dan het is. Ik ben gewoon fel.

Mensen dromen graag. Daarom verkopen schoonheids- en verzorgingsproducten ook in crisistijden. De beauty- en modesector stellen de zaken soms mooier voor dan ze zijn, maar ergens is dat ook hun taak. Het is goed dat reclame ook zwaardere en niet-professionele modellen toont. Maar dat werkt niet voor alle producten.

Ik voel me rijk. Kinderen zijn er nooit van gekomen, maar ik ben verwend. Ik ben omringd door vrienden en familie, ik voel dat ik wortels heb, en het is in die bodem dat mijn creativiteit het best gedijt.

Inge Grognard brak midden jaren tachtig door met haar werk voor de shows van Martin Margiela. Sindsdien deden verschillende Belgische ontwerpers en internationale bladen een beroep op haar.

Grognard ontving in 2002 ook de Vlaamse Cultuurprijs voor Vormgeving. Deze maand verschijnt bij uitgeverij Ludion Inge Grognard / Ronald Stoops (39,90 euro), gewijd aan haar samenwerking met fotograaf Ronald Stoops, die tevens haar partner is.

Info : www.ingegrognard.com, www.ronaldstoops.com, www.ludion.be.

Door Wim Denolf – Foto Charlie De Keersmaecker