INE LAMMERS

© Fred Debrock

Ine Lammers (56) stond als kunstenares mee aan de wieg van het vrouwencollectief She & Company. Van 4 tot 25 maart is haar werk te zien in het gerestaureerde kasteel van Beaulieu in Machelen, samen met dat van andere gereputeerde kunstenaars uit binnen- en buitenland.

Ik zoek voortdurend naar verbinding. Met andere vrouwen, met jonge en ervaren kunstenaars, met wat er leeft in de maatschappij. Dat is niet altijd zo geweest. Ik heb me heel lang in een cocon teruggetrokken. Ik wilde mijn eigen ding doen, wars van alle tendensen en ver weg van de mening van anderen. Pas de laatste jaren ben ik uit die ivoren toren afgedaald. Nu wil ik mijn werk liefst zien meedraaien in een grotere kring. Ik ben heel blij dat ik dat engagement in mezelf ontdekt heb.

Ik ben lang onzichtbaar geweest. Dat gaf niet, ik was weinig bezig met gezien of gehoord worden. Maar als mijn schilderijen mijn atelier nooit verlaten, is het dan wel kunst ? Als mijn werk niet zichtbaar is, ben ik dan wel een kunstenaar ? Verschillende mensen rondom me hebben me gestimuleerd en voorzichtig geduwd om meer naar buiten te komen, en niet alleen in kleinere circuits te exposeren. Nu ben ik heel blij met de kansen die ik krijg Ć©n die ik anderen kan geven. Met Labo bijvoorbeeld, een platform dat ik mee opgezet heb voor jonge experimentele kunstenaars die geen atelier hebben of buiten het reguliere circuit vallen.

Vrouwen met elkaar verbinden, is een uitdagende, vaak ontroerend schone gebeurtenis. Ik zit mee in de organisatie van het Heerlijck Magisch Vrouwenfestival, een bijeenkomst waar we vrouwen uitnodigen om hun vrouwelijke kracht te ontdekken. De energie die je daar voelt, is ongelooflijk. Die ontmoetingen zijn een echte voedingsbodems voor mij. Daarom werk ik niet graag in opdracht. Ik laat me liever inspireren door wat er op mijn pad komt. Die vrijheid is voor mij het hoogste goed.

Kwetsbaarheid kan heel mooi zijn. Iedereen is kwetsbaar, jij en ik. Dat mogen we tonen, het is niet iets wat we onder het tapijt moeten wegmoffelen. In mijn werk ga ik altijd op zoek naar de kwetsbare mens, en de kracht die daarin schuilt. We hebben allemaal littekens op onze ziel. Voor mij zijn die niet lelijk of beangstigend, maar net een uitnodiging om naar een diepere laag te gaan.

Onze samenleving is sterk gericht op ‘ik’. Maar als we willen dat er iets verandert in de wereld, moeten we ons groeperen en verbinden. Ik geloof in burgerparticipatie. We moeten onze mond opendoen en van ons laten horen. Ik word niet vrolijk van het nieuws, maar ik wil niet doemdenken. Mijn kinderen zijn 24 en 26 jaar. Zij geloven in hun toekomst, en dat geeft mij de moed om dat ook te doen. Ik wĆ­l graag hoopvol zijn, want als ik dat niet ben, verlies ik het vertrouwen in de mensheid en in mijn kinderen.

De laatste tijd heb ik weleens gedacht : waarom ben ik in godsnaam met kunst bezig ? Zou ik niet beter naar Calais vertrekken en daar iets nuttigs gaan doen voor alle mensen die daar toestromen ? Of een vluchteling in huis nemen ? Ik kreeg opeens heel sterk het idee dat ik iets moest doen, krampachtig bijna. Tegelijkertijd wil ik graag blijven denken dat ik met mijn werk de wereld een beetje mooier of misschien zelfs beter maak. Dat ik toch ergens een verschil maak, al is het maar door mensen te raken met wat ik in mijn schilderijen vertel.

Ik ben een vijftiger, maar zo voel ik me niet. In de nabije toekomst wil ik nog iets met videokunst doen – daar ben ik voorzichtig mee aan het experimenteren – en samen met mijn dochter, die artistiek talent heeft, wil ik ooit nog een expositie doen. Ik voel geen affiniteit met leeftijdsgenoten die zeggen dat ze stilaan aan het uitbollen zijn. Daar denk ik helemaal niet aan, integendeel. Ik kom maar net op dreef.

beaulieu2017. be ; inelammers.com

Tekst Lien Lammar & Foto Fred Debrock

“Ik voel geen affiniteit met leeftijdsgenoten die zeggen dat ze stilaan aan het uitbollen zijn. Ik kom maar net op dreef”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content