Ooit zag Julie, Vic hoegenaamd niet zitten. Maar dat veranderde toen hij jaren later opnieuw in haar leven kwam. En haar voor groot onheil behoedde.

Mijn vriend Vic is fantastisch. Lief, sterk en ongecompliceerd. Ik zag hem na jaren terug op een trouwfeest van gemeenschappelijke vrienden. Een grappige ontmoeting. Ik kende hem al sinds onze studententijd en was toen hoegenaamd niet geĆÆnteresseerd. Ik schreef hem af als ongepast, grote mond, te veel verhalen, niet al te veel plannen. Hij kon niet gekadreerd worden in het plaatje van wat ik als aantrekkelijke mannen beschouwde. Op de dag dat ik hem terugzag, enkele maanden geleden, is mijn plaatje drastisch bijgesteld.

Ik was op dat moment net geen dertig, en slechts maanden tevoren moeder geworden nadat ik zwanger in de steek was gelaten door Kris, de man van wie ik dacht dat hij de ware was. Hem ontmoette ik op de universiteit. Hij was slim, grappig, niet onknap en grenzeloos ambitieus. Al snel werden we een koppel, en hadden van in het begin wel degelijk het plan om samen de wereld te veroveren. De eerste jaren vertoefden we vaak in het buitenland en ontmoetten veel mensen. Ons leven had een redelijk hoog glamourgehalte. We verdienden goed ons brood, maakten carriĆØre, overstegen de modale levensstijl. We waren allebei erg gedreven en genoten ervan om de wereld te verkennen als een hecht team van geliefden en kameraden.

Maar na een tijd kreeg ik steeds meer behoefte aan een thuis voor ons, aan rust. Voor hem lag dat anders. Naarmate ik meer ging dromen van een huis en van kinderen, ging hij nog harder werken, het aantal zakenreizen nam toe, en vrije tijd voor ons samen werd erg schaars. Toen ik zwanger werd, barstte de bom. Dat ging heel snel. Kris werkte steeds meer en steeds langer, trok nog vaker naar het buitenland, een aantrekkelijke collega kruiste zijn pad, en hij vertrok. Zonder enige uitleg of verklaring. Ik werd ingewisseld, ik kan het niet anders zeggen, en dat was het dan. Hij zou niet meer terugkomen, er was iemand anders.

‘HYSTERISCHE EX’

De vrouw voor wie Kris mij en zijn ongeboren kind verlaten had, had ik nooit ontmoet. De enige manier waarop ze rechtstreeks mijn leven binnenkwam, was van tijd tot tijd, om welke reden dan ook, via e-mail. Zonder veel woorden maakte ze duidelijk dat ze er niet aan dacht om hem weer los te laten. Noodkreten aan het adres van zijn familie mondden uit in vragen over mijn rol in het verhaal. Wat Kris deed, kon niet slecht zijn, dat was het immers nooit. En dus ben ik in mijn eentje bevallen van een prachtige dochter, Marie. Ik heb erg veel gehuild, soms van blijdschap, meestal van miserie. Elke dag werd op overlevingsmodus aangevat. Veel herinneringen zijn daardoor erg vaag geworden. Mijn familie en vrienden waren zeer lief en behulpzaam, maar ik beleefde de eerste levensmaanden van mijn dochter in shock.

Op dat trouwfeest, maanden later, stond ik samen met een paar vriendinnen voorzichtig en met groeiende verbazing naar Vic te kijken. Lag het aan hem of aan mij ? Wie was het meest veranderd ? De nieuwsgierigheid was wederzijds. We zagen elkaar vaker, beleefden mooie momenten, werden stilaan gek op elkaar. Langzaam ontwaakte ik uit mijn lethargie, een soort van winterslaap. De automatische piloot werd eindelijk uitgeschakeld. De emoties en het onverwerkte verdriet kwamen als een tsunami op me af. Vic heeft me getroost en vastgehouden, maandenlang. Daarbij komt dat de scheiding met Kris heel wat voeten in de aarde had. Hij was dan wel weggegaan, maar dat was niemands schuld, behalve dan misschien mijn eigen schuld, vond zijn familie. Het woord ‘schuld’ alleen al bezorgt me nog steeds kippenvel. Ik kreeg op zeer korte tijd de status van hysterische ex opgeplakt, kon niets goeds doen, en elke rationele communicatie over onze dochter, die hij na een aantal maanden dan toch meer wilde zien, was zoek.

En Vic hield stand, hielp me nadenken over de best mogelijke aanpak om de schade zoveel mogelijk te beperken. Hij nam de tijd om Marie te leren kennen en hij hielp me niet enkel om op de beste manier voor haar te zorgen, maar ook om daarvan te genieten. Er waren veel conflicten met Kris en stom genoeg nog meer met zijn omgeving. We kwamen in een absurde tragedie terecht, die mee geschreven werd door advocaten en notarissen. En tijdens al die maanden was er Ć©Ć©n onbekende, iemand die net zo goed niet had kunnen bestaan, ware het niet dat ik van haar doen en laten op de hoogte werd gehouden door haar nieuwe familie. Ze dirigeerde van achter de schermen, zo onzichtbaar en weigerachtig dat ik niet anders kon dan denken dat het blijvend stoken van een vijandig vuur haar belangrijkste doel was. Ik had haar nooit gezien, en in mijn hoofd had ze vele gezichten.

DE WRAAK

Tot op een dag in de zomer, een paar maanden na de eerste verjaardag van Marie. Een mooie dag. De zon scheen, Marie was net opgehaald door Kris. Vic en ik sprongen op de fiets voor een aanval op de eerste zomerkoopjes. Ik was uitgelaten en vrolijk, ik verheugde me op de triomf die volgt op de verovering van wat ik anders niet zou kunnen betalen. Ik stapte dolgelukkig Francis Ferent op de Louisalaan binnen, een chique schoenwinkel, en voelde meteen dat er iets niet klopte, maar het was te laat. Eerste flits. Kris in mijn blikveld. Dan, tweede flits, Marie op zijn arm, ze zag er rustig en tevreden uit. Ik keek iets meer naar links en terstond bevroor het beeld. Inzoomen, een grijze filter. Daar stond ze dan. Zijn nieuwe partner. In achteraanzicht niets bijzonders. Ze bestudeerde op haar dooie gemak de schoenen die ze in haar hand had. Stiletto’s van Prada. In mijn verbeelding zag ik meteen het bloederige effect van een klap met zo’n hak op haar hoofd. Een seconde later – het leek veel langer – stond ik op ontploffen. Ze had me alles afgenomen wat ze kon pakken, en nu kwam ze ook nog op de plaats waarvan ik vond dat zij geen enkel recht had om er ook maar Ć©Ć©n halve teen te zetten. Seconden tikten weg. Tik tak. Misschien moest ik toch eens gaan kijken hoe ze eruitzag in vooraanzicht ? Tik tak. Maar de risico’s. Marie zou me kunnen zien. Tik tak.

Twee stevige handen op mijn schouders, een duwtje richting uitgang en korte tijd later zat ik met een koffie voor mijn neus op een terras in de zon. Gered van zoveel : een massaal grote toevoeging aan mijn reputatie als hysterische ex. De verwarring van Marie om mij en Vic daar te zien in een voor haar moeilijk te begrijpen toestand. En vooral : een deuk in mijn zelfrespect. De handen op mijn schouders herinnerden me eraan wie ik was, en dat was niƩt de persoon die zij en de rest van de winkel onder ogen zouden hebben gekregen. Vic, mijn lief, had dat begrepen en hij had dat dus goed gedaan. Hij zat tegenover mij van de zon te genieten.

Vic is niet de man die ik verwacht had graag te zien. Maar zo is het wel. We hebben veel discussies, over hoe we dit en dat aanpakken en hoe we zus en zo of anders. We lijken niet op elkaar. Die man met zijn sterke handen, hij past in geen enkel plaatje. En dat is eigenlijk nog het grootste geluk.

Omwille van de privacy worden namen soms veranderd in deze rubriek.

DOOR TINE MAENHOUT

‘Vic is niet de man die ik verwacht had graag te zien. Maar zo is het wel’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content