Van gedoodverfde revolverheld tot ontroerende,

romantische eenzaat. Clint Eastwood speelt het klaar

in “The Bridges of Madison County”.

Zijn verfilming van deze ouderwetse romance

blijkt even goed aan te slaan als de best-seller zelf.

ROALD RYNNING (IFA)

Toen Steven Spielberg’s Amblin Entertainment de filmrechten van Robert James Wallers “The Bridges of Madison County” kocht, was het boek nog niet eens verschenen. Het werd een alom geprezen bestseller, waarvan wereldwijd een slordige tien miljoen eksemplaren over de toonbank gingen. Spielberg besloot de film te regisseren en aan Clint Eastwood de zeer gegeerde rol van fotograaf Robert Kincaid toe te vertrouwen.

“Sommige passages in het boek vond ik prima, andere dan weer niet”, zegt Eastwood. “Kritiek leveren is in dit geval echt niet moeilijk, toch is het boek al door zoveel mensen gelezen… Wat het zeer goed doet in dit eenvoudige verhaal is de ontmoeting tussen twee gefrustreerde mensen die een nieuwe passie beleven. Wie lang getrouwd is geweest, gelooft nooit dat hij of zij opnieuw zo’n sterke passie kan beleven. Daarom heeft dat boek zoveel mensen aangesproken. Maar het gedrag van de hoofdfiguren heeft natuurlijk gevolgen en die zijn onomkeerbaar. “

De 65-jarige filmveteraan vond ook wel dat de rol van eenzaat-op-middelbare-leeftijd hem goed lag. “Het was leuk eens met iets anders geassocieerd te worden dan met een schietijzer en ik had al genoeg rollen van eenzame macho vertolkt. “

Eastwood debuteerde in 1964 met “A Fistful of Dollars”. “Ik wist dat ik met Madison County mijn imago van aktie-held kon verbreden. Robert is een vrijgevochten eenzaat met wie ik me sterk verbonden voel. Ettelijke keren in mijn leven ben ik ook zo geweest. Ik ben zelf meermaals op de dool geweest, rondjes gereden met mijn pickup-truck. ” “Maar ik heb toen nooit zo’n huisvrouw ontmoet, ” voegt hij er lachend aan toe.

Het verfilmen van dit romantische drama werd echter steeds opnieuw uitgesteld. Eerst besloot Spielberg niet te regisseren, omdat hij totaal uitgeput was na het draaien van Schindler’s List en een jaartje vrijaf wou nemen. De job werd aangeboden aan Sydney Pollack (The Way We Were, Out of Africa) en daarna aan Bruce Beresford (Driving Miss Daisy). Geen van beiden kon een manier bedenken om het emotionele boek te verfilmen.

“Na drie regisseurs en vier scenaristen begon ik het op mijn heupen te krijgen, ” weet Eastwood. “Ik vreesde dat iedereen naar een ander projekt zou uitkijken als er niet gauw iets gebeurde. Dus werd mij gevraagd of ik niet zelf wou regisseren. “

Eastwood, die in 1970 als regisseur debuteerde met “Play Misty For Me” en in 1992 een Oscar won met “The Unforgiven”, nam zich voor de magische kant van het verhaal te behouden. En, zeer belangrijk, in de vrouwelijke hoofdrol wou hij een aktrice van middelbare leeftijd.

“Al bij de start van het projekt kwam het tot een flinke ruzie in verband met de casting van de film. Er verscheen een hele rits filmsterren van rond de dertig, terwijl enkele van de beste aktrices de veertig al voorbij zijn. En het gaat tenslotte om een verhaal van mensen op middelbare leeftijd.

De druk die op vrouwen uitgeoefend wordt om absoluut jong te blijven, vooral in Hollywood, is niet eerlijk. Voor mannen begint het leven met veertig en spreekt men van dynamische vijftigers. Vrouwen krijgen te horen dat ze bij het eerste rimpeltje aan estetische chirurgie toe zijn. De modewereld is dus permanent bezig vrouwen te brainwashen met de nadruk op eeuwige jeugd. Ik vind het geweldig dat je aan iemands gezicht kan zien wat hij of zij zoal meegemaakt heeft in het leven. Ik vind vrouwen van 40 en 50 biezonder attraktief. Een vrouw die iets van het leven weet is veel interessanter. “

Dus denkt Clint Eastwood zeker niet aan chirurgie voor zichzelf ?

De ontspannen filmster barst uit in een gulle lach. Verrassend, want in zijn films lacht hij bijna nooit. “Dat zou pas te gek zijn. Als je daarmee begint, met niet meer op jezelf te gelijken, dan merkt het publiek meteen dat je iets gedaan hebt. Dat zie je wel vaker in Hollywood. Ik ontmoet mensen die ik verdorie bijna niet meer herken. Maar ik ben niet bang om oud en lelijk te worden. “

Voor de rol van Franscesca Johnson, de Italiaanse oorlogsbruid die naar Iowa trok om er boerin te worden, vond Robert James Waller, de schrijver van Madison County, Isabella Rossellini de beste keuze. Pollack dacht aan Anjelica Huston, Jessica Lange, Cher of Susan Sarandon, terwijl Beresford een oogje had op Europese sterren als Lena Olin.

Eastwood vond de keuze van beide regisseurs maar niks. Toen hij de touwtjes in handen kreeg, gaf hij de rol aan Meryl Streep. Hij vond haar de beste aktrice voor die rol. “Zij was mijn enige keuze. Zij kan om het even welke persoonlijkheid uitbeelden en heeft de ideale leeftijd. “

Heel wat mensen probeerden hem op andere ideeën te brengen, omdat gevreesd werd dat te veel aandacht zou gaan naar “la Streep die nog maar eens een ander aksentje had aangeleerd”. Maar Eastwood bleef bij zijn standpunt. “Zij is zeer goed in aksenten en de rol is haar op het lijf geschreven. Naast het beste halen uit het script, is het casten van de juiste vertolkers eveneens de taak van de regisseur, ” vindt Eastwood. “Daarna hoef je er alleen maar voor te zorgen dat iedereen zich op zijn plaats voelt. Op een set mogen geen spanningen heersen. Ontspannen akteurs leveren het beste van zichzelf. “

Streep overtuigen om mee te doen, was minder gemakkelijk dan Eastwood had gedacht. Zij hield niet van het boek. Eastwood belde haar dan maar thuis op met de vraag of ze het script eens wou bekijken. “Gelukkig vond ze het script wèl goed en ’s anderendaags was het geklonken”, vertelt Clint, die zelf het geliefde boek niet wil afbreken. “Zonder het boek als gids, had men in Amerika die film niet kunnen maken. Dus krijgt het boek het nodige krediet. Maar ik heb wel een soort Europese film gemaakt. Ik heb namelijk getracht zoveel mogelijk reële situaties tussen mensen te tonen, terwijl ze met elkaar praten bijvoorbeeld. Door de MTV-mentaliteit wordt in de Amerikaanse film zo snel mogelijk overgegaan tot aktie en worden dialogen zo kort mogelijk gehouden ten gunste van de beweging. Met Bridges heb ik geprobeerd zo weinig mogelijk met de camera heen en weer te bewegen. “

Eastwood maakte carrière met het opruimen van bad guys. Hij genoot dan ook van zijn eerste romantische ontmoeting op het witte doek. “Natuurlijk heb ik al vrouwen gekust in de film, maar dit is een serieuze romance. Ik hou van romantiek. Voor mij is een romantisch avondje iets met kaarslicht, een glas wijn en goede muziek. Een kwestie van sfeer, weet je. “

Hij wou er absoluut geen neukpartijtje van maken ook al is dat nog altijd populair maar een film in de oude stijl van echte romantiek. “Om de emoties als spil van het verhaal te houden, werd op lokatie gefilmd in Madison County, Iowa, en in de volgorde van het boek. Dat gaf Meryl en mij de gelegenheid om onze rol op een natuurlijke manier te laten evolueren. Ik wilde dat wij ons echt zouden voelen als twee mensen die elkaar leren kennen, zowel op de set als daarbuiten. “

Een mogelijk probleem leek aanvankelijk de totaal verschillende akteerstijl van beide akteurs Meryl Streep werd opgeleid in Shakespeare-drama aan de Yale Drama School, terwijl Eastwood “ontdekt” werd toen hij in de cafetaria van de CBS-studio’s rondhing en een rol kreeg in “Rawhide”, een tv-serie uit de jaren ’50. “Niets daarvan”, zegt Clint. “Ik hou van snel werken, om de Schwung erin te houden en ook Meryl vond dat we er tegenaan konden gaan. We improvizeerden vrij veel en er moesten weinig scènes worden overgedaan. Sommige scènes werden zelfs gefilmd zonder repetitie. “

Vanwege de vonk die oversloeg tussen de hoofdrolspelers, werd eindeloos geroddeld over een hartstochtelijke verhouding tussen Clint en Meryl. En zelfs dat Meryl door die affaire haar echtgenoot en vier kinderen had laten staan.

Dat Eastwoods “vaste” relatie met aktrice Frances Fisher, moeder van zijn tweejarig dochtertje Francesca, spaak liep tijdens het draaien van de film was natuurlijk olie op het vuur. Insiders beweren dat de aktrice, die Eastwood had leren kennen op de set van “Pink Cadillac” in 1989, hem gesmeekt zou hebben om de rol van minnares in de film te krijgen. En naar verluidt was ze helemaal niet tevreden toen hij iedereen, met uitzondering van het camerateam, wegstuurde tijdens het draaien van de liefdesscènes.

Eastwoods reputatie als versierder van zijn tegenspeelsters, was hierbij dankbaar voer voor de roddelpers. Tenslotte had hij zijn eerste vrouw Maggie laten staan voor aktrice Sondra Locke bij het filmen van Bronco Billy in 1976. Daarna verliet hij Sondra voor Frances… Maar beide sterren ontkennen die verhalen met klem.

Eastwood met zijn befaamde Dirty-Harry-frons : “Meryl woont in Connecticut en heeft haar gezin. Ik woon in Carmel en heb mijn eigen leven. “

Nadat de film ingeblikt was, keerde Meryl inderdaad terug naar haar rustige gezinsleventje op haar hoeve. Clint werd gezien in het gezelschap van plaatselijke nieuwslezeres Dina Ruiz.

“Ik heb met niemand een relatie”, zegt hij over zijn privé-leven. “Ik benijd mannen die lang getrouwd kunnen zijn. Bewonderenswaardig is dat. Ik ben één keer getrouwd geweest, maar het was geen sukses. Wie weet, op een mooie dag… Ik heb niets tegen het huwelijk, maar ik wil er ook niet in- en uitstappen als in een autoscooter. Als ik opnieuw zal trouwen, wil ik de goede keuze maken. “

Het verrassende sukses van The Bridges of Madison County deed Hollywood opkijken en nadenken over de produktie van films die 80 tot 100 miljoen dollar kosten en 200 miljoen dollar moeten opbrengen om uit de kosten te geraken. Er wordt met bewondering opgekeken naar Eastwood die “zijn” romance filmde in 42 dagen en voor amper 22 miljoen dollar : ruim beneden de gemiddelde kostprijs die in Hollywood zo’n 34 miljoen dollar bedraagt.

De eerste maand alleen al bracht de film 50 miljoen dollar in het laatje. Men verwacht dat de prent een serieuze kandidaat zal zijn voor de Academy Awards van volgend jaar.

“Ik denk dat de industrie zich realizeert dat het publiek allerlei soorten films wil zien. Mensen houden van avontuur en van aktiefilms, maar willen best ook naar de bioskoop om ontroerd te worden door een verhaal. “

Over low-budget-verfilmingen zegt Eastwood : “Ik werk liefst snel en goedkoop. In mijn beste films Bird, de Charlie Parker biografie, The Unforgiven en Madison County behield ik scènes die anderen als vergissingen beschouwden. Ik hou van fouten maken. Dat brengt de realiteit op het doek. En het bespaart bovendien heel wat tijd. “

Buiten Charlie Chaplin, Buster Keaton en Woody Allen heeft geen enkele akteur zo vaak zichzelf geregisseerd als Clint Eastwood.

“Met ups en downs uiteraard. Het zijn er in totaal zeventien. Maar ik vind het nog altijd even boeiend. Als ik het niet meer spannend vind, is mijn carrière afgelopen. Dat voelt het publiek instinktief aan. Ik akteer nu al 40 jaar en ben al 25 jaar regisseur maar nog altijd even entoesiast bij elk nieuw projekt. Natuurlijk komt er een tijd dat ik niet meer zal akteren, maar ik blijf wel regisseren… tot ik erbij neerval, denk ik. “

“The Bridges of Madison County” : in ons land vanaf 20 september in de bioskoop.

Ik hou van fouten maken.

Dat brengt de realiteit op het doek.

En het bespaart bovendien heel wat tijd.

Clint Eastwood met Meryl Streep : “Wie lang getrouwd is geweest, gelooft nooit dat hij of zij opnieuw zo’n sterke passie kan beleven. “

Eastwood en Streep : alle verhalen over een relatie in het ware leven worden met klem ontkend.