Wonderkind en ‘Rookie’-hoofdredacteur Tavi Gevinson viert haar achttiende verjaardag met een eigen stek in New York. Na zeven jaar bloggen vanuit het ouderlijk huis in Chicago trekt ze de deur van haar kinderkamer achter zich dicht. Hoe word je ‘volwassen’ als je van ’tiener zijn’ je beroep hebt gemaakt ?

Tavi Gevinson is allicht de enige mediamogol die moet rondkomen van zo’n 25 dollar zakgeld per week. Steve en Berit Gevinson wilden hun dochter immers een zo normaal mogelijke kindertijd geven. Maar hoe normaal kan een kindertijd zijn als je tijdens schoolvakanties de wereld wordt rondgevlogen om je favoriete designers te ontmoeten, TED-talks te geven en op ziekenbezoek te gaan bij Malala Yousafzai ? Als je klasgenoten de videoclips van Taylor Swift op hun timeline delen terwijl jij haar gewoon op Whats-app hebt, dan is er wel degelijk een verschil in belevenis, ook al moeten jullie wiskundesommen op dezelfde dag ingeleverd worden.

PUISTERIG VRIENDJE EN SPICE GIRLS CD’S

Toch weet de jonge creatieveling uit Chicago als geen ander het universele tienergevoel te vatten in bits en bytes op haar digitale platform Rookie Magazine. Artikels als A Guide to Finding Yourself gaan hand in hand met opiniestukken over de ideale leeftijd om seks te hebben, feeërieke fotoshoots en interviews met popsterren als Lorde. Het lezen van Rookie is als de herinnering aan een pyjamafeestje en hoewel Gevinson zeker niet de eerste is om tienerjaren te romantiseren (Hallo Sofia Coppola !), is ze wel de eerste die het deed terwijl ze er nog middenin zat.

Nu heeft ze echter haar middelbareschooldiploma op zak, en Tavi weigert zichzelf nog als tiener te presenteren. “Dat zou niet juist zijn. Ik moet kunnen opgroeien, het besef hebben dat er een bepaalde periode in mijn leven voorbij is, zodat ik alles op een dag kan loslaten.” Terwijl ‘alles’ voor ons achttienjarige zelf allicht een puisterig vriendje, enkele cd’s van de Spice Girls en een liefde voor trainingspakken met kontopschrift inhield, heeft Gevinson wel degelijk heel wat om achter te laten.

In een interview met Dame Magazine, naar aanleiding van haar achttiende verjaardag, laat Tavi zich ontvallen dat ze zich geen zorgen maakt over Rookie. “Het doel was altijd om het magazine tot op een bepaalde hoogte te brengen waar het op zichzelf kon staan”, zegt ze. “We hebben medewerkers met verschillende achtergronden die allemaal hun eigen verhaal vertellen ; hoe meer diversiteit, hoe representatiever. Dat is voor ons belangrijker dan de leeftijd van die ene persoon die het toevallig in gang heeft gezet. Rookie zal altijd een magazine voor tieners blijven, ook al ben ik er zelf geen meer.”

HARTJES OP DE I

Het meest opvallendste aan Gevinson is haar vermogen om de broodnuchtere realiteit onder ogen te zien en die toch met een rooskleurige filter naar buiten te brengen. Alsof het niet haar leven betreft, maar dat van iemand anders. “Het is mijn copingmechanisme”, aldus Gevinson aan New York Magazine, waarvan ze enkele weken geleden de cover mocht opleuken met haar beeltenis. “Anders had ik de middelbare school niet overleefd.”

Het lelijke gebouw, de kliekjes, het getreiter en de verveling van alledag waren slopend en inspirerend tegelijk. Het deed Gevinson denken aan alle high school movies die ze na schooltijd verslond, vintage hits als Rushmore, Porky’s en Wild Things. Het hielp haar om haar eigen schooltijd als een film te behandelen. “Soms was het moeilijk om echt ‘in het moment’ te zitten omdat ik er altijd als buitenstaander, als verteller naar probeerde te kijken”, bekent ze aan Rolling Stone. “Ik heb lang gevreesd dat mijn zelfbewustzijn sommige ervaringen misschien minder oprecht maakte.”

Dankzij haar rijke culturele kennis en een kamer die behangen is met foto’s, filmstills en albumhoezen van veertig jaar geleden weet Tavi het extraordinaire in het alledaagse te vinden, het charmante in het tenenkrullende. Ze maakt van ieder gevoel en ieder moment een esthetische belevenis. Toen ze liefdesverdriet had, trok ze haar nachtjapon aan en ging ze in haar open slaapkamerraam naar Joni Mitchell zitten luisteren met een aangestoken sigaret tussen de vingers. In haar Clueless-periode droeg ze enkel pastelkleuren, veranderde ze haar beddengoed en begon ze met een ronder handschrift te schrijven. “Soms zelfs met hartjes op de i’s.”

Tavi’s gevoel voor drama hielp haar niet enkel door moeilijke periodes, maar was bovendien een uitstekende voedingsbodem voor haar acteertalent. Na enkele kortfilms (First Bass en Cadavar) verscheen de 16-jarige Tavi naast Julia Louis-Dreyfus en James Gandolfini in de Hollywoodfilm Enough Said, een jaar later vertolkte ze riot grrrl Kathleen Hanna in de documentaire The Punk Singer.

Vandaag maakt de getalenteerde duizendpoot haar Broadwaydebuut met een adaptatie van het theaterstuk This Is Our Youth, waarin ze de rol van Jessica voor haar rekening zal nemen. Samen met Michael Cera en Kieran Culkin verkent ze onder de regie van Anna Shapiro de grens van volwassen worden. “Hoe ouder je wordt, hoe meer je vergeet wie je ooit was. Het is alsof je een oude brief terugvindt waarvan je je niet meer kan herinneren dat je hem schreef, een brief die volstaat met ideeën en gedachten waar je je niet meer mee vereenzelvigt, gericht aan een persoon die je niet eens meer kent. Het doet je realiseren dat er grote stukken van je leven zijn die je totaal niet geregistreerd hebt. Je zou evengoed dood geweest kunnen zijn tijdens die periodes, het zou geen verschil hebben uitgemaakt.” (Jessica in This Is Our Youth)

REFLECTEREN EN ARCHIVEREN

Tavi’s leven wordt bij elkaar gehouden in dozen, schriften en editor notes van Rookie. Alle snippers van haar tienerjaren zijn vakkundig bewaard en voorzien van filters, tekeningen en commentaar, zij het op de muren van haar kinderkamer, zij het on-line, waar de hele wereld ze kan bekijken.

“Reflecteren en archiveren is niet hetzelfde als obsederen”, aldus de blogster die allicht nooit had gedacht dat haar woorden zouden rijmen in het Nederlands. “Het is belangrijk om de tijd te nemen wanneer je afscheid neemt van je jeugd”, schrijft ze in het digitale voorwoord van het Forever-nummer. “Ik wil later niet op een ongezonde manier hunkeren naar mijn tienerjaren, het moet een afgesloten, rijk gedocumenteerd hoofdstuk zijn. Door dagboeken bij te houden en openlijk over mijn leven te schrijven zal ik de belangrijke momenten – goed of slecht – nooit vergeten.” Gevinson citeert een fragment uit een essay van een van haar idolen, de Amerikaanse schrijfster Joan Didion. “Ik denk dat iedereen er goed aan doet om op goede voet te staan met de persoon die we vroeger waren, of we die persoon nu leuk vinden of niet”, aldus Didion in On Keeping a Notebook. “Voor je het weet komt hij om vier uur ’s nachts opdagen en word je er compleet door overvallen.”

Het lijkt onwaarschijnlijk dat Tavi’s oude zelf haar op een nacht zal overvallen. Een simpele google search fungeert als een geschiedenisboek, van speeches tot profielen in de New York Times naar streetstyle-foto’s. Je ziet haar transformeren van een pienter, meisje met korte grijze haren en een omabrilletje naar een trotse jongvolwassene wier blonde lokken haar onbevangen blik mooi omkaderen. De internetgemeenschap heeft alles over Tavi nauwkeurig bijgehouden in een soort obsessie die kindsterren niet vreemd is, maar die ook bijzonder veel druk legt op de jaren die nog moeten komen.

Want hoe evolueer je van succesvol kind naar een geslaagde volwassene, wanneer je werk niet meer beoordeeld zal worden als ‘goed voor een veertienjarige’? “Ik kon niet wachten met opgroeien, maar nu ik eenmaal een bepaalde leeftijd heb bereikt, vind ik het best wel verwarrend”, zegt ze in een recente Rookie, dat niet toevallig The Great Unknown heet. “Soms weet ik niet meer hoe ik met mensen moet praten nu ik me niet meer kan verschuilen achter mijn leeftijd. Ik ben niet meer dat charmante, welbespraakte kind, ik ben gewoon een andere volwassene. En hoewel het aangenamer is om eindelijk als een gelijke aangesproken te worden, zorgt het er ook voor dat ik begin te mompelen.”

“WHEN YOU GROW UP, YOUR HEART DIES”

Enkele weken geleden trok Tavi Gevinson voor de laatste keer de rijkelijk gedecoreerde deur van haar kinderkamer achter zich dicht. Voortaan zal een appartement in het hartje van New York City haar heimat worden, een thuis dat ze deelt met haar beste vriendin, fotografe Petra Collins. Omdat ze het momenteel te druk heeft met haar activiteiten op Broadway – kenners zeggen dat haar acteertalent zo uitzonderlijk is, dat het niet bij één stuk zal blijven – zal ze eerst een brugjaar nemen voor ze naar de universiteit trekt.

“Vlak voor ik naar New York verhuisde, heb ik een lijstje gemaakt met de gewoonten die ik zeker wil meenemen uit mijn jeugd : een dagboek bijhouden en mezelf de tijd gunnen om triestig te zijn”, vertelt de tiener aan Time Magazine. “Ik ga een nieuw deel van mezelf ontdekken, en daar mogen oude gewoonten bijhoren, maar evengoed heel veel nieuwe. Ik ben benieuwd naar de muziek waar ik naar zal luisteren, de gesprekken die ik zal hebben en de kleren die ik zal dragen.”

Hoewel ze vast ook haar littekens heeft overgehouden aan gebroken harten, pesterijen en andere wonden die de puberteit weleens durft te slaan, kijkt Tavi de toekomst onbevreesd in de ogen. Ze mag dan wel dwepen met de melancholie van John Hughes films, de echte Tavi is te zelfbewust om er een personage in te spelen. “When you grow old, your heart dies“, zucht Ally Sheedy in The Breakfast Club. Gevinson denkt er het hare van. “Ik ben niet bang om oud te zijn, ik ben net bang om bang te zijn van oud zijn”, pent ze nuchter in haar editor’s note. “De angst voor het ouder worden doet iedere seconde in je aartsvijand veranderen, en zo wordt je ergste nachtmerrie met elke tik van de klok weer een beetje meer de werkelijkheid.”

Wat rolmodellen betreft kon de jeugd van vandaag het in ieder geval veel slechter getroffen hebben dan de ondernemendeTavi. “Ik ben ervan overtuigd dat iedereen zijn hele leven bezig is met opgroeien, en dat je dat redelijk bewust doet. Het is niet alsof je plots volwassen wakker wordt. Het is een reis waarvan je de eindbestemming zelf in de hand hebt, en ik ben alvast van plan om veel aan sightseeing the doen.”

DOOR KATRIN SWARTENBROUX

“Ik wil later niet op een ongezonde manier hunkeren naar mijn tienerjaren, het moet een afgesloten, rijk gedocumenteerd hoofdstuk zijn”

“Ik kon niet wachten met opgroeien,maar nu ik eenmaal een bepaalde leeftijd heb bereikt,vind ik het best wel verwarrend”