Iemand opvolgen is niet hetzelfde als iemand vervangen. Ik ben niet de nieuwe Indra Dewitte, en ik wil ook niemand kopiëren. Ik hou ook wel van de stijl van Kathleen Cools, een klassevrouw die ondanks haar kritische aanpak toch een zekere warmte uitstraalt, maar uiteindelijk moet ik deze job op mijn manier doen. Ik hoop mettertijd dus mijn eigen stijl te ontwikkelen en ook een stukje van mijn identiteit te laten spreken.
Ik leg me erbij neer dat mijn afkomst reacties uitlokt. De eerste Belgisch-Marokkaanse presentatrice in een nieuwsprogramma : dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Te meer omdat de zichtbaarheid van allochtonen op televisie niet de werkelijke verhoudingen in de samenleving weerspiegelt. Anderzijds ben ik niet de eerste nieuwe Vlaming op het scherm – denk maar aan Riadh Bahri op Canvas. Zelf wil ik in ieder geval niet te veel nadenken over een voorbeeldfunctie. Het is fijn als ik anderen zou kunnen inspireren om eveneens hoog te mikken, maar dat is bijzaak. Ik wil in de eerste plaats mijn job goed doen.
De allochtoon bestaat niet. Zelfs Marokkaanse Belgen vallen moeilijk over één kam te scheren – die gemeenschap is net zo divers en verbrokkeld als de Vlaamse bevolking. In sommige gezinnen worden de kinderen opgevoed in de taal van hun ouders en er is soms een drempel voor meisjes om verder te studeren, maar daar was bij mij thuis geen sprake van. Daarom blijft het uitkijken met veralgemeningen, laat staan dat je iemand zomaar woordvoerder van de allochtone gemeenschap kunt noemen.
Opgroeien in een groot gezin leert je om van je af te bijten. Thuis waren we met twaalf kinderen. Er heerste dus altijd een gezellige drukte, maar ik moest wel op mijn strepen staan om gehoord te worden. Daar ben ik nu best blij om.
De mening van familie en vrienden telt net zozeer als die van collega’s. Op de werkvloer zijn er heel wat mensen die me de nodige raad en commentaar kunnen geven, van de hoofdredactie en eindredacteur Filip Feyten tot mijn copresentator Ivan De Vadder, iemand met enorm veel kennis en ervaring. Maar ik wil mijn oor ook daarbuiten te luisteren leggen. Vrienden en familie hebben dan geen technische bagage, zij behoren wel tot het publiek voor wie we het programma maken.
Televisie vergroot alles uit. Alleen daarom al is het vreemd om jezelf aan het werk te zien. Zo blijk ik toch wel enorm veel met mijn handen te praten. Toch wil ik me daardoor niet laten afleiden. Goed overkomen is belangrijk, maar verder geldt maar één regel : het uiterlijk mag de aandacht niet afleiden van de inhoud.
Ik zie mezelf als een onpartijdige scheidsrechter. Iedereen is welkom voor een debat, maar van een voorkeursbehandeling kan geen sprake zijn. Indien nodig ben ik de advocaat van de duivel, ongeacht de mening of partij van mijn studiogast. Bovendien staat ons een boeiend verkiezingsjaar te wachten. Laat maar komen dus, ik ben niet snel geïntimideerd (lacht).
Mijn ideale zondag ? Lang in bed blijven liggen, uitgebreid ontbijten, rondjes lopen in het provinciaal domein van Kessel-Lo met muziek in mijn oren en dan tijd maken voor familie en vrienden. Zulke weekendactiviteiten zijn voor mij naar maandag en dinsdag verschoven, maar dat went enorm snel. Het is hoogstens wat moeilijker geworden om overdag mensen te pakken te krijgen.
Ihsane Chioua Lekhli (28) volgde op 1 september Indra Dewitte op als copresentatrice van Ivan De Vadder in ‘De zevende dag’ (Eén). Chioua Lekhli studeerde Germaanse filologie aan de KU Leuven en volgde daar ook een lerarenopleiding. Ze ging in 2008 bij de VRT aan de slag als redacteur voor ‘Vlaanderen Vakantieland’ en stapte het jaar daarop over naar ‘Volt’. Ze won in 2008 de Klasseprijs voor haar scriptie, over de taalvaardigheid van allochtone jongeren in Vlaanderen.
DOOR WIM DENOLF & FOTO JORRE JANSSENS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
