Vroeger volstond het om de televisie gewoon af te zetten. Een vervelend praatprogramma? Zap. Een oninteressante soap? Zap. Als dat niet hielp, was het tijd om de knop om te draaien. Tegenwoordig helpt zelfs dat niet meer. Willens nillens worden kijkers en niet-kijkers bij allerlei programma’s betrokken. Op een drukke woensdag of zaterdag zul je mij niet zien in de Diestsestraat in Leuven, noch in Wijnegem Shopping Center, noch op de Antwerpse Meir. Tenzij met een grote pruik en een donkere zonnebril. Ik heb geen zin om mij door een cameraploeg te laten overvallen. Voor je het einde van de winkelstraat bereikt hebt, heb je aan kijkend Vlaanderen moeten vertellen hoeveel keer per week je het doet, hoe je over de politieke vluchtelingen denkt en wat je van Marc Reynebeau vindt. Als je al het geluk hebt tegen die tijd niet betrokken te zijn in een voor anderen hilarische sketch, in scène gezet door een verborgen cameraploeg.

Thuis blijven dan maar? Zelfs dat is geen garantie meer. Wint een mens al eens een wedstrijd, dan blijkt de hoofdprijs een avond met Bart en Katrijn te zijn. Zij komen koken, in jouw thuis! Eet een mens een broodje voor het goede doel, dan vallen uit die broodzak ook een paar BV’s die nota bene meteen ook hun voeten onder je tafel schuiven. Wat zeg je half uitgeslapen aan de ontbijttafel tegen een BV die jou niet heeft gekozen en die je zelf niet hebt uitgenodigd? Tja, met Frank en Sabine kun je eindelijk eens professioneel over het weer praten, dat is nog een voordeel.

Het probleem van Bekende Vlamingen is dat ze blijkbaar met te veel zijn en dat ze zich te vaak laten zien. En dat is erg voor ze. Economische principes gelden immers overal. Een overaanbod leidt tot vermindering van marktwaarde. In de States waarschuwen pientere pr-mannen en -vrouwen hun cliënten voor social disease, de overexposure en dus het marktwaardeverlies door te veel in het openbaar te verschijnen. In modekringen zijn de officieuze regels strikt: maximaal twee defilés per seizoen, per stad. Sarah Jessica Parker, actrice en fashionista, haalde zelfs de roddelrubrieken omdat ze in New York op vijf defilés gesignaleerd was.

Terwijl in de Verenigde Staten de afzetmarkt groot is, ontbreekt het bij ons aan genoeg programma’s om al die BV’s in kwijt te kunnen (komen ze daardoor nu ook letterlijk de huiskamer binnen?).

De inflatie van BV’s heeft natuurlijk te maken met de democratisering van het BV-schap. Er is recentelijk een nieuwe categorie ontdekt: de instant-BV. In de buitenlandse vakliteratuur is instant celebrity al een ingeburgerd begrip. Het gaat om mensen die beroemd zijn omdat ze op tv waren, niet als presentator of acteur, maar als deelnemer aan een spel of lid van een panel. Hun aantal groeit exponentieel, één programma kan er tien opleveren. Denk maar aan Big Brother.

Nu hoeven de BV’s oude stijl niet meteen te vrezen dat hun zon gestolen zal worden door de instantvarianten. In Groot-Brittannië zagen enkele damesbladen hun verkoop dalen. Marie-Claire verloor 11 procent, Red 14 procent. Reden? De redacties hadden beslist om instant celebrities, in dit geval deelnemers aan de Britse Big Brother, op de cover te zetten in de plaats van de gebruikelijke supermodellen of supersterren. Betty & co kunnen er maar beter van profiteren terwijl het nog kan. Ik woon intussen gelukkig in Wallonië, in een huis zonder bel.

TRUI MOERKERKE